Met spijt in ons hart delen we mee dat ZIZO, het (online) magazine van çavaria, er na bijna 30 jaar mee ophoudt. Wil je weten waarom? Je leest er hier meer over. Çavaria blijft via al hun communicatiekanalen inzetten op mooie verhalen en LGBTI+ nieuws. Wil je op de hoogte blijven? Schrijf je dan hier snel in voor de nieuwsbrief van çavaria. |
Rolmodel met nagellak
"Wacht, we moeten nog een foto maken." De vriend met wie ik in het park witte wijn uit plastic glazen drink, haalt zijn iPhone uit zijn tas. Hij houdt hem omhoog, knijpt zijn ogen een beetje samen en glimlacht. Voor ik mijn hoofd naast dat van hem plaats, vraag ik hem waarom dat moet. Hij antwoordt: "Dat moet voor de veertienjarigen! Wij zijn hun rolmodellen en moeten ze laten zien hoe we ons leven leiden."
We zijn allebei geen bekende YouTubers, maar ergens moet ik hem gelijk geven. Op mijn veertiende hield ik ook oudere homo’s in de gaten via social media, toen nog via Hyves. Ik wilde weten hoe hun leven eruitzag en dus hoe mijn leven er later uit zou zien.
Dat is inmiddels tien jaar geleden, nu ben ik zelf ouder. Maar betekent dat ook dat ík nu een rolmodel ben?
Lady Gaga-dansmoves
In het begin van deze zomer stond ik tijdens de Utrecht Canal Pride langs de grachten. Vrolijke boten voeren voorbij terwijl ik met vrienden juichend aan de kant stond te zwaaien en te dansen. Bij één boot viel ik even stil: de scholierenboot kwam langs, met op het dek queer-leerlingen van drie Utrechtse middelbare scholen. Helemaal vooraan danste een veertienjarige jongen. Hij droeg een strakke skinny jeans, een choker-ketting en vooral heel veel make-up. Enthousiast toonde hij ons zijn Lady Gaga-dansmoves.
Het was mooi om te zien hoe iemand op zo’n jonge leeftijd al helemaal zichzelf durfde te zijn. Het ontroerde me, al voelde ik ook een klein beetje jaloezie. Ik was jaloers omdat ik op die leeftijd ook graag zó mezelf had willen zijn. Ik wilde ook op een Pride-boot staan of gewoon make-up dragen. Maar dat durfde ik toen niet.
Nagellakremover
En niet alleen toen. Hoewel ik me vaak heb afgevraagd hoe make-up me zou staan - een beetje eyeliner, een beetje nagellak - heb ik het nooit gedaan. Maar de dappere jongen op de boeg hield mij de weken na de Utrecht Canal Pride in zijn greep. Hij zorgde er uiteindelijk voor dat ik begin deze week nagellak kocht. Nog diezelfde dag bekeek ik mijn gelakte nagels in de spiegel.
Het stond me goed, besloot ik, al moest ik er ook nog even aan wennen. Dat kon gelukkig, veilig in mijn eigen huis. Maar toen ik die avond boodschappen moest doen, begon ik meteen te twijfelen. Durfde ik wel zo naar buiten? Zou niet iedereen gaan staren? Moest ik het er niet gewoon weer verwijderen? Maar vlak voordat ik de dop van de nagellakremover wilde draaien, moest ik aan de jongen op de boot denken. Ik zag hem weer voor me, hoe hij trots op de boot zijn dansmoves én make-up aan de wereld showde. En met mijn veertienjarige rolmodel in gedachten, liep ik naar buiten.
"Lachen", zegt de vriend en hij houdt zijn telefoon opnieuw omhoog, knijpt zijn ogen weer samen en glimlacht. Ik duw mijn hoofd tegen dat van hem, glimlach ook en houd mijn hand vlak naast mijn gezicht. Zo is mijn nieuwe nagellak goed te zien op de foto. Ik doe het voor de veertienjarige homo’s én voor de oudere homo’s. We zijn immers allemaal elkaars rolmodel.
Pim Lammers (1993) schrijft voor volwassenen én voor kinderen. Hij is auteur van onder andere het allereerste Nederlandse transgender-prentenboek 'Het lammetje dat een varken is' (illustraties van Milja Praagman) dat bekroond werd met een Zilveren Griffel.' www.pimlammers.nl
Eigen verslaggeving