Een leven als queer persoon in Georgië? “Dat is er een van voortdurend vechten om in leven te blijven of als normaal mens te leven”, steekt Emzo van wal. “Georgië is een zeer traditioneel land met uiterst conservatieve meningen over LGBT+-mensen. Ik werkte als manager voor een LGBT+-organisatie in een meer landelijk gebied. Mensen die werden aangevallen of aanvallen op het kantoor was er schering en inslag.

Soms sprak ik af met een jongen. Op een gegeven moment wilden zijn familie en buren hem vermoorden. Ik riskeerde mijn leven telkens ik daarheen ging. Het was heel moeilijk om in deze situatie en met deze persoon te werken, omdat hij zichzelf ook haatte. Mensen uit zijn omgeving gaven hem dat gevoel. Er is veel meer werk aan de winkel dan in België of andere landen.”

Nieuw hoofdstuk

“Ik had het mij nooit kunnen voorstellen dat ik op een dag zou opstaan en alles zou achterlaten”, gaat Emzo verder. “Voordat ik bij een LGBT +-organisatie werkte, was ik journalist en had ik een goede carrière in de televisiewereld. Maar als ik Georgië niet had verlaten, was ik er misschien niet meer geweest. Radicalen hadden al stenen door mijn raam gegooid. 

Toen ik met één tas in België aankwam, kende ik niemand. Nu begin ik aan een nieuw hoofdstuk.”

Breuklijnen

Maar ook eenmaal in België was het niet meteen allemaal rozengeur en maneschijn. Emzo: “Ik had geen vrienden toen ik hier arriveerde, terwijl dat erg belangrijk voor me is. Er is een verschil tussen naar een ander land gaan om bijvoorbeeld te studeren en als vluchteling te gaan. Ik kon niet communiceren met mijn vrienden en familie, mijn moeder en mijn zus. 

Met mijn vader en broers is de band minder positief. We hebben geen contact meer en toen ik nog in Georgië was, wilden ook zij me in elkaar slaan of andere problemen veroorzaken.

Toen ik nieuw was in België, bleef ik met die angst rondlopen. Nu heb ik dat gevoel niet meer, gelukkig.” Vorig jaar was ik voor het eerst bij de Pride en het was net een droom voor mij. In Georgië hebben we geprobeerd om Pride te organiseren , maar dat was een moeilijk proces”

De politie weigerde zo goed als volledig om onze gemeenschap te beschermen

Een lange weg 

Dit jaar was er een eerste poging om een pride in Tbilisi - de hoofdstad van Georgië - te organiseren. En die verliep niet zonder slag of stoot: “De politie weigerde zo goed als volledig om onze gemeenschap te beschermen. Anti-LGBT+-demonstranten gooiden dingen naar ons en stuurden dreigementen naar de organisatoren. Uiteindelijk vond er een geïmproviseerde demonstratie plaats, maar dat was duidelijk niet wat de LGBT+-activisten initieel in gedachten hadden.

De politie is zeer holebifoob. Als je in een gevaarlijke situatie terechtkomtp, zullen ze je niet helpen. De politie beschermt de gewelddadige mensen, niet ons.”

Moeilijk politiek klimaat

“Niet enkel de politie, ook de regering is tegen de community gekant. Holebifobie wordt vaak gebruikt om de stemmers blij te houden en LGBT+ -echten te zien als een gebruiksvoorwerp. Het feit dat ze, bijvoorbeeld, recent in de grondwet hebben gezet dat het huwelijk een vereniging is tussen een man en een vrouw, is gewoon om conservatieve stemmen te winnen.”

Al zijn er al stappen gezet. “Als je de situatie van tien jaar geleden vergelijkt met die van nu, kun je zien dat er zaken in beweging zijn, maar het verandert allemaal heel langzaam. Er moet nog veel gedaan worden voor we van volledige gelijkheid kunnen spreken.”

Meer solidariteit

Emzo hoopt door zijn verhaal te brengen dat ook Belgische organisaties  de situatie willen helpen verbeteren.

“Georgië wil integreren in de Europese Unie, dus onze regering probeert andere landen ervan te overtuigen dat de situatie voor LGBT+-mensen in Georgië normaal is en dat we worden beschermd. Niemand weet wat er echt aan de hand is. We kunnen geen werk vinden. Religieuze en conservatieve mensen maken onze levens onveilig. Ik wil dat mensen weten wat er echt aan de hand is. We hebben hulp nodig van Belgische organisaties zodat iedereen onze verhalen kan horen en zien hoe het er écht aan toe gaat.

Persoonlijk kan ik nu maar één ding doen en dat is spreken, om alle kansen te grijpen die ik kan krijgen om mensen te laten inzien hoe de situatie echt is voor de LGBT+-gemeenschap in Georgië

Solidariteit is het sleutelwoord. Ik zie ons, LGBT+-mensen, als een familie. Als iemand problemen heeft, ongeacht in welk land, moeten we samenwerken en elkaar helpen, want het is het probleem van iedereen. Persoonlijk kan ik nu maar één ding doen en dat is spreken, om alle kansen te grijpen die ik kan krijgen om mensen te laten inzien hoe de situatie echt is voor de LGBT+-gemeenschap in Georgië. Onze politici liegen en we moeten de waarheid tonen.   

Emzo is erg dankbaar dat hij België wel werd geaccepteerd en de kans krijgt om als het leven te leiden dat hij wil: “Ik wil een queer-activist zijn, net zoals ik in Georgië was. Ik wil een ruimte creëren waar de Belgische en Georgische cultuur gemengd worden en waar LGBT+-mensen uit beide landen samen kunnen komen. 

Heb je nood aan een luisterend oor of ben je op zoek naar informatie? Neem dan contact op met Lumi via www.lumi.be, [email protected] en op 0800 99 533.