Volgens dominee Prosper worden homo’s en lesbiennes meer dan eens bedreigd op grond van hun seksuele geaardheid, terwijl ook deze mensen gewoon het recht hebben om hun leven te leiden zonder te worden gediscrimineerd.

"Als we kijken naar de kerken, stellen we vast dat homoseksuelen daar dikwijls worden afgeschilderd als heksen of demonen. Die houding is natuurlijk erg ontmoedigend voor homoseksuele mensen. De kerken zouden hen juist moeten troost bieden want God houdt van iedereen en van heel zijn Schepping. Als predikant vond ik het juist om de kant te kiezen van LGBT-personen die worden gediscrimineerd, en wij bidden dus ook samen met hen”.

Discriminatie

Al te vaak worden homo’s en lesbiennes geweerd op sommige sociale activiteiten. Het gebeurt niet zelden dat ze worden gediscrimineerd in publieke ondernemingen of humanitaire organisaties. “Wij begeleiden hen opdat ze zelf iets kunnen ondernemen en zelf in hun levensonderhoud kunnen voorzien”, vertelt Prosper. “Zij hebben ook recht op een job, op een goede gezondheid enzovoort. Ik ken nogal wat homo’s die kapper zijn. Vaak hebben ze vaardigheden maar weten ze niet hoe daar geld mee te verdienen”.

De leden van de LGBT-gemeenschap worden niet altijd goed begrepen door hun families. Dikwijls worden ze thuis verstoten of verjaagd en maken ze traumatiserende gebeurtenissen mee. Sommigen worden zo wanhopig dat ze zich van het leven beroven.

“Ik ben voor anderen niets waard”

"Dankzij de kerk van Prosper beginnen sommigen nu te beseffen hoe ze hun problemen kunnen overwinnen”, bedenkt een homo die in Goma leeft. “De mensen trekken zich niets van ons aan of discrimineren ons. Zelfs in mijn eigen familie willen ze niet met me praten en me niet zien. Hetzelfde gebeurt aan de universiteit waar ik studeer; daar zien ze me als iemand die niets waard is. Ik lijd onder die situatie, maar ik kan mijn leven niet veranderen, ik ben gewoon zo geboren!”.

Predikant Prosper is vastbesloten om zijn strijd voor de rechten van LGBT’ers voort te zetten, zelfs als de Congolese wet erover zwijgt. Hij vindt dat de gemeenschap de clandestiniteit moet opgeven om openlijk te vertellen wat ze meemaakt. Prosper hoopt dat de internationale gemeenschap hem zal willen steunen want zijn taak is niet gemakkelijk. Soms zijn er conflicten met andere predikanten en dominees die geen homoseksuelen willen aanvaarden in hun kerken. “LGBT’ers hebben zich lang verborgen”, aldus Prosper. “Nu is het tijd om zonder schrik of angst te praten. Het zijn mensen die evenzeer het recht hebben om te leven. Ze mogen niet langer in het verborgene leden als ze hun strijd goed willen voeren”.

Momenteel zijn er in Goma min of meer 100 LGBT-personen die lid zijn van vier organisaties. De organisaties hebben nog geen wettelijke erkenning maar ze werken wel samen binnen een soort van LGBT-coalitie.

Gastauteur Paulin Munyagala

-----------------------------

ZIZO wil een bijdrage leveren aan het maatschappelijk debat over LGBTI+-thema’s. Daarom publiceren we regelmatig gastartikels. Elke auteur schrijft in eigen naam of in die van hun/haar/zijn vereniging en is verantwoordelijk voor de inhoud van de tekst.

Dit artikel verscheen eerst op de site van CongoForum