Onlangs vroeg iemand me wat ik altijd had willen worden. Wat en niet wie. Zonder twijfelen zei ik ‘Madonna’.  Het klonk als een statement, hoewel ik niet de kronkelende MTV Like-a-virgin bruid of de fetisj SM-meesteres bedoelde. Ik refereerde eerder tot wat Madonna anno 1985 in Desperately Seeking Susan en later met het innemende Live To Tell, mij inspireerde. Madonna heeft me toen het huis uitgejaagd, naar New York en naar Parijs gebracht. Naar muziek, dans en schrijven. Naar seks, soms ook naar liefde. Maar ik miste iets.

ABBA heeft me altijd terug thuisgebracht. Ook vandaag nog.

Niet Madonna maar ABBA is de rode draad gebleven, niet als rolmodel, eerder als 
inspirerende steun voor mijn teder hartje en mijn soms trieste ziel. ABBA is altijd thuiskomen, vooral 
als je al zo lang ver weg bent van je home.

Ik was 17 toen ik vertrok omdat je als tiener weet dat je het huis uit moet, omdat homo zijn en thuis blijven wonen niet te combineren viel, ook al liet je je kleine zus achter. ABBA is altijd dat hokje gebleven waar je graag in wil en mag blijven, al neem je allerlei bochten in de snelwegen van het leven of sla je aan kruispunten de verkeerde straat in.

ABBA heelt, door hun muzikale perfectie, door de melancholie die ik sterk genegen ben. Waarbij je niet weet of je tranen van verdriet zijn of van puur geluk omdat je zoveel moois hoort en het je sterk maakt. Als er een hemel zou zijn, dan zijn het de stemmen van Frida en Agnetha die je er hoort. Ik kan écht vol goede energie zitten na intens geluisterd te hebben naar ABBA. 

Madonna en ABBA hebben me respectievelijk het leven ingestuurd en naar huis 
teruggebracht. Of ABBA vandaag nieuwe generaties inspireert, kan ik niet weten. Madonna has been 
en ABBA blikt met tevreden geladenheid terug. Live To Tell en I Still Have Faith In You komen 
samen. Na de muziek, na het dansen, na de wilde seks en de intensiteit van de liefde, komt het 
schrijven. Hier ligt de berusting, hier ben ik terug thuis en ben ik Frida, Agnetha, Benny en Björn 
eeuwig dankbaar.