Ik geef het toe, ik had op het einde van de film een serieuze krop in de keel. Ik weet het: het is een tienerfilm, het verhaal is voorspelbaar en er zit wellicht geen Oscar in voor Love, Simon. Toch kreeg ik een blij-ontroerd gevoel bij de romantische filmkomedie.

Geen probleem

Het fijne aan de film is dat de hoofdpersoon homo is op een vanzelfsprekende manier: dat hij op jongens valt, wordt niet in twijfel getrokken. Hij heeft het wel nog aan niemand verteld en dus draait alles rond zijn coming-out. Aan wie zeg ik het, wanneer zeg ik het, moet ik het wel zeggen... het zijn dezelfde vragen waarmee ik en honderdduizenden andere LGBT’s ook hebben geworsteld.

Ooit heb ik daarop gevloekt: waarom kan de maatschappij er niet zomaar van uitgaan dat jongens niet alleen op meisjes of meisjes niet alleen op jongens vallen, maar dat er ook andere ‘combinaties’ mogelijk zijn. En natuurlijk blijft dat het streefdoel, de wereld waar ik aan werk.

Zenuwachtig

Want wat heb ik me vaak zenuwachtig gevoeld vlak voor ik ‘het’ wou zeggen. Hoe frustrerend was het als iemand, nadat ik hem/haar naar mijn gevoel al honderden hints had gegeven, opnieuw vroeg of ik nog altijd geen vriendin had? En hoe teleurgesteld was ik toen mijn moeder zoveel moeite had met mijn homoseksualiteit dat het jaren geduurd heeft voor onze relatie weer ok was?

Maar toch ben ik blij en dankbaar dat ik die coming-outs heb mogen doen. Want het zijn meestal momenten die ik vandaag nog koester.

Kwetsbaar

Geef toe: hoe vaak geef je je echt bloot aan je vrienden en kennissen? Ik heb me sindsdien zelden zo kwetsbaar opgesteld. Bijna elke keer opnieuw kreeg ik te horen dat ze me graag zagen, dat ze me aanvaardden zoals ik was, dat ze wilden dat ik gelukkig was… Ik had natuurlijk het geluk dat er voor elke negatieve ervaring tientallen positieve stonden maar elke coming-out heeft me sterker gemaakt. Zonder die tientallen keren “ik moet je iets vertellen… ” was ik niet geweest wie ik ben. En als ik rond me heen hoor, dan merk ik dat dat voor veel mensen geldt.

Ik kan uren kijken naar Facebook- of Youtube-filmpjes waarin tieners hun coming-out doen. Filmpjes die gelukkig meestal eindigen in mama’s en papa’s die huilend aan dochter of zoon zeggen dat ze zo trots op hen zijn. De tranen van geluk springen me dan spontaan in de ogen en ik zou de berichten wel 10 keer willen liken of van hartjes voorzien.

Iedereen een coming-out

Daarom denk ik soms dat we die coming-out niet meteen moeten afschaffen maar dat we hem ook aan de hetero’s moeten gunnen. Zodat iedereen een moment krijgt waarop zij of hij kan zeggen “lieve vrienden, ik val op… ”. Waarop die vrienden en vriendinnen dan openlijk zeggen “het maakt niet uit, we houden sowieso van jou”. Zou dat de wereld niet mooier maken? 

Bruno De Lille
Fractievoorzitter Groen
Brussels Hoofdstedelijk Parlement