Dat het fijn was is zacht uitgedrukt. En toch was er die ene teleurstelling.  

Die teleurstelling in mezelf.

De teleurstelling die ik niet zag aankomen. Ik had nooit verwacht dat ik deze confrontatie nog mee zou maken. Dat ik ooit nog eens echt goed in de spiegel zou moeten kijken en me afvragen wie ik was en welke persoon ik wou zijn. Na het jarenlange zoeken naar mezelf, mijn identiteit, mijn dromen en wensen, naar hoe ik in mijn schoenen wil staan, mijn lichaam en hoe ik me erover voel. Na de beslissing dat ik de meest vrijdenkende persoon wil zijn van de wereld. De persoon die iedereen zichzelf wil laten zijn. De persoon die zegt: “Zolang je niemand iets misdoet, doe je wat je wilt.” Mijn vrijheid reikt tot waar die van iemand anders begint. Dit was de persoon die ik besloot te zijn.
Toch kwam de gedachte binnen geflitst.

De gedachte die er even snel weer uit gleed. Ze voelde toch als een bliksemschicht. Het duurde maar een fractie en toch was ik verbouwereerd van mezelf. Dat ik toch nog soms zo kon denken. 

“Oei ze kijken naar mij.”

Doordat ik naast een vriend stapte die groen haar heeft, vrouwelijkere kleren draagt en zich bezig houdt met make-up. Een contrast met mijn modale look, ik heb het gevoel dat ik gewoon kan opgaan in de massa.

Ik besefte dat ik bang was dat ik veroordeeld zou worden door anderen voor mijn vriendenkeuze. 

Opeens ging het heel snel in mijn hoofd. Ik was kwaad, zo kwaad op mezelf dat ik zo kon denken. Dat in de eerste plaats andere mensen hem automatisch zouden veroordelen omdat hij is wie hij wilt zijn. En dat ze mij gingen veroordelen omdat hij een vriend was van mij. Razend was ik, dat ik na alles waar ik al voor gestreden had, de discussies die ik gevoerd heb met mijn ouders, mijn vrienden en vreemden over mijn biseksualiteit. Dat ik toch nog zo dacht. Het was iets wat ik nooit van mezelf verwacht had. Direct werd ik terug heel kalm - een beetje verdrietig, zelfs - door de teleurstelling die ik was van mezelf. Dat die onzekerheid toch nog zo speelde, dat ik bang was wat mensen van me dachten op basis van iemand die ik graag rond mij heb en graag zie.

De strijd die ik de laatste jaren heb gestreden in mezelf kwam direct terug. Ik streed hem opnieuw en besloot deze persoon absoluut niet opnieuw te zijn. Altijd ga ik terug denken aan dat exacte moment. Aan het besef dat je nooit kan stoppen met vechten voor wie je wilt zijn en voor anderen om hen te laten zijn wie ze willen zijn. Aan de spijt die ik altijd zal hebben dat ik dit dacht. 

Aan de teleurstelling in mezelf.

Kasper, 24 en hoopt op een carrière in eten en media. Heeft een passie voor koken en korte metten maken met het sociaal onrecht dat bepaalde minderheden nog altijd dagelijks te verduren krijgen. Hij houdt van mannen en van vrouwen.