Met spijt in ons hart delen we mee dat ZIZO, het (online) magazine van çavaria, er na bijna 30 jaar mee ophoudt. Wil je weten waarom? Je leest er hier meer over. Çavaria blijft via al hun communicatiekanalen inzetten op mooie verhalen en LGBTI+ nieuws. Wil je op de hoogte blijven? Schrijf je dan hier snel in voor de nieuwsbrief van çavaria. |
Durf voor jezelf opkomen - dat ben je verplicht tegenover jezelf
Yorick had onlangs een onaangename ervaring: hij werd uitgescholden voor ‘vuile transgender’. Een voorval dat in zijn hoofd blijft spoken.
Het had gesneeuwd. Mijn examens waren net achter de rug en ik had met een vriendin afgesproken. We hadden net wat frieten, een eurodeal of twee en chicken nuggets naar binnen gespeeld in de McDonalds, zoals studenten wel vaker doen. We stonden nog wat te praten wanneer er 4 kinderen van rond de 10 jaar een sneeuwbal gooiden.
Geen onschuldig voorval
Die vloog net tussen ons door. We besteedden er niet veel aandacht aan; het waren kinderen en het had gesneeuwd. Dat hoort zo. Maar toen ze dichterbij kwamen, begon m’n hart sneller te kloppen. Ze stelden me de mij welgekende vraag : “Ben jij een jongen of een meisje?”
Het had niet veel nut om hen uit te leggen hoe ik me identificeer. Ze vroegen het niet uit interesse; ik was op dat moment iets ridicuuls waar ze mee lachten. Ik ben het al gewoon dat veel mensen over me spreken, altijd achter mijn rug, maar net luid genoeg om te horen. Of terwijl ze me aanstaren, zodat het toch duidelijk wordt. Het is iets waar ik geen aandacht meer aan besteed. Ik loop er nu eenmaal ook anders bij dan de meesten en ik neem het mensen niet kwalijk dat ze daar vragen bij hebben.
'Vuile transgender'
Maar nee, dit was anders. Deze kinderen waren niet geïnteresseerd in mijn genderidentiteit. Ik stond er als bevroren bij - en de koude had er niets mee te maken. Als ik ze zou negeren, zouden ze het wel beu raken en vertrekken, toch? Ze stopten niet. Mijn vriendin reageerde er uiteindelijk op. Het lukte me niet om voor mezelf op te komen, en ik vervloekte mezelf erom. Verder dan “Kun je niemand anders gaan lastigvallen?” kwam ik niet.
Het was moeilijk om te doen alsof ik me er niet ongemakkelijk bij voelde, want het was duidelijk wel zo. Uiteindelijk moest ik hun spot aanhoren terwijl ze nog een sneeuwbal naar mijn hoofd gooiden en me een 'vuile transgender' noemden. Toen mijn vriendin en ik afscheid namen, liepen ze haar nog kort achterna, haar uitscheldend voor hoer. Erna waren ze weg.
Dit was de eerste keer dat ik zo rechtuit en duidelijk negatief werd aangesproken over hoe ik eruit zie. En het blijft in m’n hoofd spoken.
Wat als…
Heb ik er fout aan gedaan mijn mond te houden? Had ik misschien moeten zeggen dat transgender geen scheldwoord is, maar dat ik mezelf als genderfluïde* identificeer?
Ik betwijfel of het iets uitgemaakt zou hebben. De kinderen stonden niet open voor die informatie. Ik was op dat moment het doel van hun beledigingen en elke verdediging zou voer voor meer grappen zijn geweest.
Ergens besef ik dat ik er niet goed aan heb gedaan door er niet op in te gaan. Als ik in hun naam het excuus gebruik “dat het toch nog maar kinderen zijn, en ze nog te jong zijn om te beseffen wat hun woorden betekenen”, dan zullen ze gewoon doorgaan. Dan zullen ze opgroeien en denken dat het normaal is om vrouwen hoer te noemen. Of te spotten met iemand die er een beetje anders uitziet dan de norm. Jong geleerd is oud gedaan.
Opkomen voor jezelf
Ik bedacht al duizenden scenario’s over hoe ik het had kunnen aanpakken of wat ik zou kunnen doen in de toekomst. Maar in het echte leven is dit natuurlijk moeilijker. Het had gesneeuwd en ik stond daar, het te ondergaan. Te weinig gezegd, te weinig gedaan. Volgende keer moet dit anders, en een volgende keer zal komen, daar moet ik vanuit gaan. Voor veel mensen is dit het minste van de problemen waarmee ze te kampen krijgen en als ik me hier niet tegen kan verdedigen staat me nog heel wat te wachten.
Dit voorval maakte me wel duidelijk dat ik de laatste jaren in een bubbel leefde. De voorbije acht jaar spendeerde ik het meeste van m’n tijd op kunstscholen. De kunstwereld kijkt vaak raar naar wat daarbuiten ligt, maar het omgekeerde geldt ook. Ik leerde er dan wel om trots te zijn op wie ik ben, maar sloot me ook van de buitenwereld af. Door zo lang omringd te zijn door heel open-minded mensen, was ik vergeten dat er nog zo veel mensen zijn die het moeilijk hebben met wat anders is. Gelukkig is de wereld wel degelijk een betere plek aan het worden. Misschien niet zo snel als ik dacht of hoopte, maar traag en gestaag.
Het is tijd om mezelf opnieuw in die buitenwereld te werpen en de confrontatie aan te gaan.
De sneeuw is gesmolten, ik ben nog steeds mezelf en ik blijf doorgaan.
Alleen als we voor onszelf blijven opkomen en zichtbaar zijn, kunnen we de maatschappij en haar stereotiepe manier van denken veranderen en aanvaarding afdwingen. Dus kom buiten, wees trots op wie je bent en laat je niet uit je lood slaan door scheve blikken of negatieve opmerkingen.
Yorick is 19 en studeert autonome vormgeving aan KASK. Hij werkt voornamelijk met theater en dans en wil daar graag in verder gaan.
*Wie zich als genderfluïde identificeert, laat zich niet in een van de klassieke hokjes stoppen. Genderfluïde mensen voelen zich een dynamische en fluctuerende mengeling van man en vrouw: de ene dag meer man, de andere dag meer vrouw. Genderfluïditeit heeft niets te maken met anatomische geslachtskenmerken, geslachtsoperaties of seksuele geaardheid.
Heb je naar aanleiding van dit bericht nood een aan een gesprek? Contact opnemen met de Lumi kan via www.lumi.be of 0800 99 533.
Project ‘Reach Out’ van çavaria werkt rond geweldervaringen van transgender personen en gepaste hulpverlening (bijvoorbeeld bij je eigen omgeving, een huisarts, psycholoog, therapeut,....). Hiervoor zoeken we mensen die willen meedenken rond de thema’s geweld en gevoelens van onveiligheid. Tijdens twee gespreksavonden zullen we ervaringen uitwisselen in kleine groepjes. Wil je graag je verhaal delen? Je ervaringen vertellen? Samen op zoek gaan naar wat beter kan/moet in afstemming op de hulpverlening? Meld je dan aan voor onze gespreksavonden! Door samen hierover na te denken, kunnen we later de tekortkomingen in de hulpverlening aanpakken.
Eigen verslaggeving