Het is een fundamentele vraag natuurlijk: hangt het leven aan elkaar van toevallige ontmoetingen of is je levenspad al uitgezet? Weten kan je het niet want je kunt het niet testen. Toch ga ik voor het toeval en stond ik graag even stil bij die ontmoetingen of ervaringen die mijn leven op een of andere manier richting hebben gegeven.

Geen Obama

“Sven Bocklandt”, zei ik. De man die me interviewde had blijkbaar een naam als Obama of Jos Geysels verwacht, want hij keek me verward aan. “Wie?” Sven Bocklandt. Ik denk niet dat ik hem ooit ontmoet heb. We hebben nooit diepe gesprekken gevoerd. Ik weet zelfs niet of hij weet dat ik besta. En toch heeft hij mijn leven in een stroomversnelling gebracht.

In het begin van de jaren 90 zond de VRT het programma Zonder voorschrift uit. Een medisch-informatief programma en een van de eerste afleveringen ging over homoseksualiteit. Je kunt het je nu niet meer voorstellen maar toen was het niet vanzelfsprekend om dat thema op tv te zien.

Homo zijn is leuk

Ik was, denk ik, een jaar of negentien, kende nauwelijks andere homojongens en het beeld dat ik van mijn leven had, was niet bepaald rooskleurig. En toen was daar Sven Bocklandt, een jonge homo die op de nationale tv even kwam uitleggen dat homo zijn ook echt leuk kon zijn (zo herinner ik het me toch). Hij kon het goed zeggen, zag er ook niet mis uit en ik denk dat ik op slag verliefd op hem was. De volgende dag schreef ik een brief naar Verkeerd Geparkeerd, de jongerenvereniging waar hij lid van was, om me aan te sluiten.

Het is uiteindelijk anders uitgedraaid. Voor ik echt actief kon worden bij Verkeerd Geparkeerd, verhuisde ik naar Antwerpen. Daar ben ik dan lid geworden van Kast&Co. Sven Bocklandt heb ik nooit gezien. Maar zonder zijn getuigenis had ik de stap naar die holebi-jongerenvereniging misschien niet gezet.

Cafés met verduisterde ramen

Ik ben er hem dankbaar voor. Want op die manier heb ik kunnen meewerken aan de kleine revolutie die we toen voerden met de holebi-jongerenverenigingen. Dat tv-programma’s over holebiseksualiteit toen een rariteit waren, was gewoon een weerspiegeling van de algemene mentaliteit. Goed, holebi zijn was niet strafbaar maar je moest het toch maar niet te openlijk laten zien. Je had fuiven in achterafplekken en er waren een aantal cafés met verduisterde ramen maar op straat of in cafés moest je je ‘gedragen’.

Internet was er nog niet echt en waren die holebi-jongerenverenigingen een van de weinige manieren om andere jongens en meisjes te leren kennen die ‘ook zo’ waren. Onder meer door programma’s als Zonder voorschrift of De Lieve Lust op Studio Brussel, werden die gelukkig bekender en populairder.

Op café als protest

En net zoals de klimaatspijbelaars vandaag hun lot in eigen handen nemen, deden wij dat ook. We hadden geen zin om ons op te sluiten in donkere gesloten cafés. We wilden out en proud zijn. En daarom trokken we in groep naar ‘gewone’ cafés. Onder het motto ‘elk café is een holebi-café als we er maar met genoeg holebi’s naartoe gaan’. Samen sterk. Op café als protestactie. Geef toe, het was goed gevonden.

Vijftien jongeren, wat frisdrank en wat bier

En het werkte. Ik ben ervan overtuigd dat we zo de LGBT+ gemeenschap op een positieve manier zichtbaar hebben helpen maken. Dat we mee voor het draagvlak hebben gezorgd voor de wetten die we tien jaar later door het parlement kregen. Je ziet het: voor een revolutie heb je niet altijd duizenden mensen nodig, vijftien jongeren en wat frisdrank of bier kunnen volstaan. En één Sven Bocklandt om sommigen onder ons een duwtje te geven.

Bruno De Lille, Fractieleider Groen, Brussels Hoofdstedelijk Parlement

ZIZO wil een bijdrage leveren aan het maatschappelijk debat over LGBT+ thema’s. Daarom publiceren we regelmatig opinieteksten. Elke auteur schrijft in eigen naam of in die van hun/haar/zijn vereniging en is verantwoordelijk voor de inhoud van de tekst.