Met spijt in ons hart delen we mee dat ZIZO, het (online) magazine van çavaria, er na bijna 30 jaar mee ophoudt. Wil je weten waarom? Je leest er hier meer over. Çavaria blijft via al hun communicatiekanalen inzetten op mooie verhalen en LGBTI+ nieuws. Wil je op de hoogte blijven? Schrijf je dan hier snel in voor de nieuwsbrief van çavaria. |
Getrouwd, geringd, gebonden
Christophe is ‘Blind Getrouwd’ en deelt tweewekelijks zijn verhaal over het avontuur met een LGBTI+-bril op. Is blind trouwen voor holebi’s helemaal anders of net helemaal niet?
Eindelijk was Vlaanderen getuige van onze mooiste dag, dat is toch hoe iedereen een huwelijksdag beschrijft. De beelden zijn duidelijk: de ontmoeting was een topmoment. Zoals bij iedereen vliegt zo’n huwelijksdag voorbij: een ceremonie, fotoshoot, feest en een openingsdans. Helemaal zoals het hoort.
Weg van het klassiek patroon
Toch wijken Nick en ik af van het doorgaans traditioneel patroon waarin de bruidegom als eerste binnenkomt in de zaal waar het huwelijk wordt voltrokken. Daar mag hij nog dan nog even zenuwachtig staan wezen in het bijzijn van familie en vrienden. Vervolgens treedt de bruid aan en vindt de eerste ontmoeting plaats.
Het is altijd de man die als eerste de zaal betreedt en de bruid opvangt, het hoort er nu eenmaal bij. Al heb ik mijn bedenkingen bij deze gebruiken. Zo stel ik mij de vraag waarom het nog steeds nodig is dat een vader, zijn dochter ‘weggeeft’ aan de bruidegom die dan voor haar zal zorgen. We leven ondertussen gelukkig in een tijd waar een vrouw die zorg niet nodig heeft en waar een relatie een samenwerking is van gelijkwaardige partners. Toch is het niet mijn ambitie of rol om daar bakens te verzetten.
In ons geval is er geen scenario met een man en een vrouw. Net om het etiket ‘hij is de man/vrouw in de relatie’ te vermijden, was deze manier van werken niet mogelijk. Het zijn twee mannen die trouwen en juist daarom is er op zoek gegaan naar een alternatief. Het is nochtans doodeenvoudig: laat beide partijen op hetzelfde moment de zaal betreden. Het plaatje was perfect en helemaal volgens het plan. Het maakte die eerste ontmoeting tussen Nick en mij nog spectaculairder. Misschien moeten we meer ceremonies op deze manier van start laten gaan?
Openingsdans
Verder was Vlaanderen getuige van een huwelijk zoals dertien in een dozijn. Eentje met grappige en ontroerende momenten, verplichte huwelijksfoto’s en een openingsdans. Wat je niet zag waren de familieleden die zich de wijn lieten welgevallen, spontane danspartijen op de dansvloer en heerlijk lange toespraken van trouwers en getuigen. Veel Vlaamser dan dat kan niet.
De hele avond legde de essentie vast van een huwelijk en maakte duidelijk waarom we nog geloven in die eeuwige trouw: vrienden en familie tonen dat je voor elkaar kiest in goede en kwade dagen, in ziekte en gezondheid. Het is een feest van liefde en enthousiasme waar het huwelijkspaar centraal staat en iedereen mee mag vieren. Toegegeven dat ons parcours richting dat feest anders verliep dan wat doorgaans het geval is, maar de dag zelf stond bol van de normen en waarden die mensen koppelen aan een huwelijksfeest. Dat ik die normen en waarden ook deelde met mijn nieuwbakken man, dat we beiden streven naar die eeuwige trouw en dat intens partnerschap dat het huwelijk is, maakte het helemaal af.
Toen ik de dag na het feest beelden zag van onze openingsdans was een traan niet ver weg. Zoals op andere huwelijken was het dé climax van een emotionele en drukke dag. Dat ene moment dat het koppel heeft om bij elkaar te zijn, ook al staat er een volle zaal op jouw voeten te kijken. Dat moment waarbij alles en iedereen lijkt te verdwijnen. Tegelijkertijd maakte ik me toen al de bedenking: hoeveel Vlamingen zijn al getuige geweest van een openingsdans met twee mannen? Gaat het wat té veel zijn voor sommige of gaan we juist geen reacties krijgen?
Reacties
Er was alleszins geen gebrek aan reacties de afgelopen weken. Nick en ik werden zo goed als unaniem opgenomen in de harten van de kijkers. Met artikels en commentaren over ons aanstekelijk enthousiasme en hoe we tegelijkertijd doodgewoon zijn. Grappig, want dat zijn we ook.
Tegelijkertijd was het verrassend omdat ik toch vreesde voor enige bagger. Het is vandaag nog altijd niet zo dat iedereen vrij en vrolijk uit die kast kan huppelen zonder gevolgen of reacties van familie of vrienden. Depressies en zelfmoordcijfers liggen binnen de LGBTI+-gemeenschap nog altijd te hoog, net vanwege die angst voor negatieve en bijtende reacties. Ik ben zelf opgegroeid in een periode waar het wel al bespreekbaar was, maar waarin ik toch ook te lang in de kast zat uit vrees voor de gevolgen. Voor alle duidelijkheid: bij mijn coming-out reageerden mijn vrienden alsof dit het oninteressantste was dat ik ooit had verteld. Ofwel zeg ik voor de rest altijd heel interessante zaken, maar ik vermoed niet dat het daar aan ligt. De shock bij mijn ouders duurde langer, welgeteld twintig seconden.
Het was geen issue en geen discussie waard.. De revolutie is gepasseerd en ik had het niet eens gemerkt. Toch is dat eerste homohuwelijk in het programma bijzonder en verzet het bakens in de perceptie. Dat toont zich ook in de berichten die Nick en ik krijgen van mensen, zowel hetero’s als LGBTI+-personen, die vertellen hoe blij ze zijn om dit allemaal op het kleine scherm te mogen zien. Maar hou jullie vast, er volgt nog een rollercoaster aan emoties en avonturen.
Eigen verslaggeving