Heel even maakte ik me de bedenking of dat wel zo’n goed idee was, of ik geen spijt zou krijgen, om dan uiteindelijk toch op het prullenbaksymbooltje te drukken.

Enige melancholie is mij niet vreemd, en door foto’s van vroeger scrollen heb ik altijd als een kwelling aanzien. Het maakte me weemoedig, zo opnieuw geconfronteerd worden met mijn lief op zijn schoonst in een Londens restaurant, vrienden badend in de Noordzee, mijn Erasmus-gezin voor hun prachtige woonst.

Daarom kon ik die honderden afbeeldingen van mijn telefoon gooien. En verrassing, wat heb ik daar nu ongelofelijk veel spijt van.

Zoals zo vaak in het leven heeft die stommiteit me de ogen geopend

“Wat heb je gedaan.” Mijn vriend kon bijna huilen toen ik terloops mijn technologische schoonmaak vermeldde. De rest van de dag bleef hij triest, en nog altijd wordt hij beter niet aan mijn ‘stunt’ herinnerd of ik mag het weer aanhoren. 

Zoals zo vaak in het leven heeft die stommiteit me de ogen geopend (al sluit ik niet uit dat ik nog eens tot zo’n zotheid in staat ben, daarvoor ben ik te veel mens, mensen begaan eindeloos stommiteiten, ah ja). Ik begrijp niet hoe ik ooit op zo’n eenzijdig gitzwarte manier naar herinneringen heb kunnen kijken. 

“Herinneringen maken dat je je vanbinnen warmer voelt. Maar tegelijkertijd scheuren ze je ook van binnenuit aan stukken”, schrijft Murakami in Kafka op het strand. Dat tweede deel heb ik altijd goed begrepen, dat eerste begin ik eindelijk in te zien. Ik moet die warmte van wat was leren omarmen.

We moeten de confrontatie met onze angsten aangaan

Obsessief hou ik nu souvenirs bij. De foto’s met mijn lief gaan in een eindeloos gebackupte iCloud-map, van mijn Erasmus-familie heb ik gelukkig nog wat foto’s teruggevonden. Ik hou nu ook bij welke restaurants ik heb bezocht, welke films ik heb gezien, welke momenten ik heb geapprecieerd.

Al die afbeeldingen, woorden, geluidsfragmenten houden me vast aan het verleden en gelukkig maar: ze zijn één van mijn weinige connecties met wat ik ooit heb beleefd.

Natuurlijk zijn er ook herinneringen aan slechte periodes, maar ook die moet ik proberen toe te laten. Of zoals New York Times-columnist David Brooks het formuleert: “We moeten de confrontatie met onze angsten aangaan, we moeten de goede en slechte herinneringen in ons leven integreren - erkennen dat vele waarheden naast elkaar liggen. Zo bouwen mensen een echt ‘zelf’ op, daar ligt het pad naar geluk, kracht en vrede.”
 

Fernand Van Damme is journalist bij De Morgen. Zijn column verschijnt driemaandelijks.