Met spijt in ons hart delen we mee dat ZIZO, het (online) magazine van çavaria, er na bijna 30 jaar mee ophoudt. Wil je weten waarom? Je leest er hier meer over. Çavaria blijft via al hun communicatiekanalen inzetten op mooie verhalen en LGBTI+ nieuws. Wil je op de hoogte blijven? Schrijf je dan hier snel in voor de nieuwsbrief van çavaria. |
Jasper ontdekt online daten in de coronacrisis: ‘Doeme, wat ben ik verliefd’
Jasper is midden in de coronacrisis vrijgezel geworden. Stap voor stap ontdekt hij de wereld van het online daten. Met de daarbij horende twijfels, clichés en blunderverhalen. In zijn maandelijkse column ontdek je zijn stapjes mee vanop de eerste rij.
Noem het verlangens en naïviteit. Met die zin sloot ik mijn vorige column over het online daten af. Ik wist perfect hoe ik mijn nieuwe pennenvrucht zou starten. In mijn hoofd was de tekst al geschreven. Over hoe die verlangens niet ingelost werden en ik naïever was dan ik zelf dacht. Als ware het de eerste zinnen van het volgende hoofdstuk in dit nieuwe boek.
Ik zou een pleidooi houden om dating apps zeker een kans te geven, maar om met je beide voeten op de grond te blijven. Want hoewel elk berichtje van die ene onbekende een lach op je gezicht tovert, blijft het een harde en onzekere wereld die de mijne niet is. Die ware, die ene … ontmoet je niet van de ene dag op de andere. Ik toch niet. Tijd voor nieuwe dates en steeds kleiner wordende verwachtingen.
‘Ik heb een lief’
Wis, schrap, verwijder. Niet enkel de prefab tekst, maar ook die mistroostige gedachte die ik bij mezelf had ingeprent. Want in plaats van te schrijven over die ‘grote afwijzing’, wil ik het deze keer hebben over ondergetekende die zich haast schuldig voelt om dit te vertellen … ja, ik deel mijn leven weer met iemand. Met hém, die silhouet waar ik op afstapte om een gezellige wandeldate mee te hebben. ’t Is zo: ik heb een lief, een vriend. Doeme, wat ben ik verliefd. En dat allemaal dankzij Facebook Dating.
Het kan dus. Toevallig met iemand matchen, aan de praat raken, urenlang berichtjes naar elkaar sturen, met honderden filters bewerkte foto’s heen en weer sturen, na een paar weken ‘in het echt’ afspreken en ook dan die grote vonk voelen, al was het in een gure Vlaamse winkelstraat. Het lijkt wel een klef sprookje. Moest je het me als klein prinsesje hebben voorgelezen, ik was er vast en zeker van in slaap gevallen.
Handen ontsmetten bij de vleet
Al beleef ik momenteel geen verhaaltje van de beroemde gebroeders Grimm. Ik ben niet zomaar een relatie aangegaan met de eerste beste clown. Daar zijn verschillende wandeldates aan vooraf gegaan, mondmaskers in verschillende kleurtjes en onze klamme handen ontsmetten bij de vleet. Zo zullen we nooit vergeten dat we elkaar in de coronapandemie hebben leren kennen.
Eerlijk gezegd; ik vind dat zo erg niet. Die dates waarop je een wandelingetje maakt zijn leuk en vrij spontaan. Geen getuur in je bord pasta als het tafeltje van je zorgvuldig gekozen restaurantje zo klein blijkt dat je heel de tijd naar elkaar moet zitten staren. Hashtag ongemakkelijk. En in plaats van te vragen of je de rekening mag splitten, vraag je na verloop van tijd – en oké, het begon te koud te worden om te blijven wandelen – of je elkaars knuffelcontact mag zijn.
Schuldgevoel
Eens je dat bent, heb je vooral tijd voor elkaar. De wereld ligt toch stil. Je leert de ander op een intensere manier kennen. Geen schattig gelach omdat hij de popcorn laat vallen in het gangpad van de cinema. In ruil krijg je echte gesprekken en dito gevoelens. Wat ben ik blij dat ik ze mag voelen. Onze essentie als nieuw koppel. Dankjewel, corona? Nooit gedacht dat mijn grootste zorg zou zijn om mijn prille relatie stand te laten houden in een weldra opnieuw op volle toeren draaiende wereld.
Terug naar dat gênante schuldgevoel. De volgende gedachte spookt wel eens door mijn hoofd. Het is te zeggen; ik hoor het de buitenwereld al denken. Dat ik die dating app hoop en al drie maanden gehad heb. En hier zit ik al te schrijven over mijn verliefde vlinders. Terwijl vrienden van mij al jaren tevergeefs hopen op een beetje liefdesgeluk. En ze verdienen het nog ook! Why Me?, zong Linda Martin ooit op het Songfestival. Dat ik het niet weet.
Ik, dat ben ook jij
Net als mijn vrienden, verdien jij het ook. Maar ik ook. En dat is de reden waarom ik online daten een kans heb gegeven. ‘Daar zit niemand deftig op’, ‘die willen allemaal seks’ of ‘veel te oppervlakkig’ … Pertinent onwaar? Nee, dat niet.
Al zijn die apps evengoed onschuldig en je doet er geen vlieg kwaad mee. Nieuwsgierig om het zelf te ontdekken of om een of andere app opnieuw te installeren? Gewoon doen. Het kan, het is mogelijk. Want ik, dat ben ook jij.
Eigen verslaggeving