Probeer het eens: noem drie dingen op die er acht jaar geleden nog niet waren. Ik zal beginnen! Ene D. Trump als president, bingewatchen en … de inburgering van de dating apps. Van Trump zijn we bijna verlost, ik blink uit in het naar Netflix (zonder chill!) kijken, maar die apps om de liefde van je leven te vinden? Dat is onbekend terrein. Een wereld die ik nu ontdek. Want de coronacrisis heeft niet alleen het Songfestival, trouwfeesten en drukke familiebijeenkomsten geannuleerd … Mijn relatie werd ook gecanceld. En wie goed gelezen heeft, weet hoe lang ze geduurd heeft. 

Heel voorzichtig

Nachtelijk piekeren, huilbuien, inpakken, verhuizen, achteruit maar niet vooruit durven kijken … Het zal voor velen geen verrassing zijn als ik zeg dat ik het de afgelopen maanden allemaal doorgemaakt heb. “Ik ga voor de rest van mijn leven alleen blijven”, denk je. En eerlijk gezegd denk ik dat nog altijd. Maar terwijl je aan jezelf werkt, voel je dat je je opnieuw wil openstellen voor nieuwe mensen. Heel voorzichtig. Stap voor stap. 

Die ‘ene’ toevallig kruisen in de bioscoop, je nummer aan de lieve ober geven of een toevallige aanraking op de dansvloer terwijl Cher op de achtergrond speelt … Nee, dat zit er momenteel niet in. Een aanraking, weet jij nog wat het is? Verder dan de kassamedewerker die per ongeluk mijn hand aanraakt terwijl hij het pakje Chaumes naar me toeschuift, kom ik niet. Online daten dan maar. 

Zin in de vleeskeuring 

Laat ik eerlijk zijn: had dit een jaar geweest waarin er wél elk weekend wat op mijn planning stond, dan nog zou ik zo’n dating app geprobeerd hebben. Uit nieuwsgierigheid. Zou ik veel matches en leuke gesprekken hebben? Zou iemand met me willen afspreken? Ga ik populair zijn? Ik hoor mijn vrienden al lang praten over al dat swipen – terwijl ik nog niet eens weet of je die hottie  nu naar links of rechts moet vegen – en ik ken collega’s die héél gelukkig zijn met hun ooit-Tindermatch en nu man of vrouw. Ik heb zin in de vleeskeuring, hoe raar dat ook mag klinken. 

Blijkt dat er heel wat apps zijn. Tinder, Grindr, Happn of Fruitz, een dating app met fruit. Alstublieft. De drempel is toch hoger dan verwacht. Maar net op dat moment komt Facebook met een nieuwe feature: je kan nu via je profiel daten. Je vult wat extra informatie in, selecteert enkele foto’s en klaar. Dat durf ik wel aan. 

‘Hoe oppervlakkig van mezelf’ 

Maar daar begint het: welke foto’s kies je? Je wil meteen de beste versie van jezelf tonen. Zou ik die profielfoto niet nog eens veranderen en spreekt een foto met zonnebril wel aan? Hoe oppervlakkig en dat voor iemand die van diepgang en openheid houdt. Daar blijf ik mee worstelen, nu al: het gebrek aan eigenheid. Wil ik een roker, een drinker, iemand groot of klein en wil ik die magazijnier een kans geven? Ga ik niet liever voor de boekhouder? Terwijl je op de lokale fuif pas achteraf te weten komt wat die leuke kerel doet om brood op de plank te krijgen. Op je schermpje creëer je een wereld waarin de lijn tussen open minded en vooringenomen zijn, zeer dunnetjes is. 

Ik neem me voor om te luisteren naar het gevoel dat een profiel me geeft. Ongeacht je job. Al ben ik wel streng op schrijffouten in je bio. Sorry!

Je blootgeven 

Dat je als homoseksueel in een kleine vijver vist, blijkt géén cliché te zijn. Ik zie vaak mannen voorbij komen die ik via via ken en als een van mijn beste vrienden zijn app opent, zie ik dat hij dezelfde profielen voorgesteld krijgt. Dat zet me aan het denken. Hoe stel je je bloot als je een gesprek hebt? Nee, niet letterlijk. Dan swipe je me beter naar rechts. Of was het links? Ik bedoel dat er niks spontaan is aan zo’n gesprek. Enerzijds leer je elkaar niet beter kennen door te praten over je favoriete mondmasker, maar ga je anderzijds je levensverhaal vertellen aan iemand die je niet kent en wie weet nooit gaat zien? 

Kroontje 

Het is moeilijk om te bepalen wie je online wilt tegenkomen. Uit zelfbescherming zeg ik: “we zien het wel, niks belangrijk”, maar ergens hunker je toch naar dat goed gevoel. Een fijn gesprek, wederzijdse interesse en hopelijk nadien die ene vonk die het vuur in jezelf weer aanwakkert. Maar alles zal beginnen met die ene zin, een ijsbreker en wie weet een conversatie. Maar wie spreekt wie aan? Het is een ongeschreven regel waar ik de spelregels niet van ken. Niet alleen liefde is een kaartspel, online daten is dat ook. Je wil graag dat iemand moeite voor je doet, dus wie een gesprek met me start, heeft een streepje voor. Al wil de ander die interesse waarschijnlijk ook voelen. Dus soms laat ik mijn kroontje zakken en start ik toch het gesprek. Hoogstwaarschijnlijk zoeken we toch hetzelfde. Laat die matches dus maar komen. Mijn profiel en ik zijn er alvast klaar voor.