Gunther ergert zich echter aan de rest van de gemeenschap die zich volgens hem in een underdog-rol wentelt en niet durft te genieten van de rechten die we als LGBT+-personen verworven hebben. Of zoals hij zelf zei: “Het institutionele is er. Het kaderwerk voor een leven zoals gelijk wie is er. Het laatste stukje van de reis, om te komen waar we moeten zijn, moeten we zelf ondernemen.”

Daar vergist hij zich.

Want zo zegt hij eigenlijk tegen iedereen die wel problemen heeft of die minder gelukkig is dan Gunther dat dat hun eigen schuld is. Dat ze de kansen die er zijn, niet willen grijpen. Maar zoals een filosoof ooit stelde: “Je hebt een beetje geluk nodig om gelukkig te kunnen worden.”

Op het werk in de kast

Ook mijn familie en collega’s aanvaarden me voor wie ik ben. Daar ben ik dankbaar voor. Maar ik weet dat dat niet voor iedereen geldt. Onderzoek van enkele jaren geleden toonde aan dat heel wat LGBT+-personen op het werk niet uit de kast kwamen omdat ze het gevoel hadden dat dit niet aanvaard zou worden. Of dat ze dan carrièrekansen zouden missen. Veel transpersonen vinden zelfs geen werk gewoon omdàt ze trans zijn. Die mensen zouden dat liever anders zien. Ze willen de kans wel grijpen maar krijgen die niet.

Sociale paria’s

Gunther is door de Marokkaanse familie van zijn partner liefdevol onthaald. Dat is fijn. Maar wie al eens praat met Maghrebijnse LGBT+-mensen weet dat dit momenteel de grote uitzondering is. Heel wat van hen durven niet met hun vriend thuiskomen uit angst niet alleen door de familie verstoten te worden, maar sociale paria’s te worden. Het is dan echt niet voldoende dat die homojongen of dat lesbische meisje tegen de ouders zegt “jullie moeten me aanvaarden”.

 Aanstoot geven

Als ik met mijn gelukkige gezinnetje op reis wil, moeten we helaas kiezen uit een lijst met landen waar dat kan. Hand in hand met mijn man en zoon over het Rode Plein flaneren, is geen optie. De lijst met landen waar homoseksualiteit strafbaar is, is veel te lang. Op vakantie wil ik relaxen en niet constant over mijn schouder moeten kijken om te zien of ik geen ‘aanstoot’ geef. En zelfs in België durf ik niet spontaan met mijn man hand in hand lopen zonder er op zijn minst even een ongemakkelijk gevoel aan over te houden. Tot mijn grote frustratie. Kies ik dan om me slecht te voelen? Of wordt me dat opgedrongen?

Machocultuur

En ja, veel LGBT+-mensen hebben het goed in ons landje. We hebben inderdaad op wettelijk vlak een enorme sprong vooruit gemaakt. Maar er bestaat wel degelijk nog veel structurele discriminatie en geweld. Het gaat dan niet over persoon X die een hekel heeft aan persoon Y. Het gaat over een machocultuur die alomtegenwoordig is, het gaat over een algemene afkeer van alles wat van de ‘norm’ afwijkt, het gaat over een maatschappij die in toenemende mate minderheden alleen tolereert maar niet respecteert om wie ze zijn.

Samen sterk

We zijn er echt nog niet. Als we dat willen veranderen, dan mogen we de verantwoordelijkheid daarvoor niet aan al die individuele LGBT+-mensen geven. Dan moeten we samen op tafel kloppen. Daarom ben ik blij dat er verenigingen zijn die dat blijven doen. Daarom wil ik dat de Pride een betoging voor gelijke rechten blijft en niet zomaar een feestje wordt. 

Elke holebi en zeker trans, intersekse en queer persoon, ... is altijd op haar of zijn manier ‘activist’. We kunnen niet anders. Dus als we gediscrimineerd worden, verdienen we niet van te horen hoe dankbaar/gelukkig we eigenlijk zouden moeten zijn. We hebben dan recht op onze ‘vakbond’ die zegt dat we ook dat structurele probleem nog samen gaan aanpakken. Tot we er zijn! Zodat uiteindelijk iedereen echt gelukkig kan wezen.

Bruno De Lille, Fractieleider Groen, Brussels Hoofdstedelijk Parlement

ZIZO wil een bijdrage leveren aan het maatschappelijk debat over LGBT+-thema’s. Daarom publiceren we regelmatig opinieteksten. Elke auteur schrijft in eigen naam of in die van hun/haar/zijn vereniging en is verantwoordelijk voor de inhoud van de tekst.