Nu zit ik hier, te wachten op een antwoord, op het zoveelste bericht dat ik je stuurde om te zeggen hoe ik me voel. Neen, ik kan er niet zo goed mee om. Ik had namelijk de afspraak met mezelf om geen gevoelens te krijgen voor mensen. Dat mensen mij moeten begeren en niet andersom en dat ik dan wel iemand zou kiezen. Ik dacht dat mijn muur wel hoog genoeg was om dit niet mee te maken. Was ik even vergeten dat we iets gemeen hebben wat ik met niemand anders heb. Dat we hem allebei graag gezien hebben en hij er nu niet meer is. Een gedeeld verdriet en gemis dat we niet kunnen vergelijken met elkaar. Waar ik van vind dat jouw gemis veel sterker moet zijn dan dat van mij. Omdat jij tot het einde samen was met hem en hij voor mij de jongen is waarbij het nooit gelukt is. Zoals ik zei, niet te vergelijken, maar wel gedeeld verdriet.

Ik zei al dat de situatie verre van ideaal is. Toch liet ik het me toe. Ik liet me toe om met je af te spreken. Ik liet me toe om onverwachts met je te kussen. Ik liet me toe om je mee te nemen naar huis. Ik liet me toe om je daarna nog te zien. Ik liet me toe om met je te praten. Lange gesprekken over dingen die er totaal niet toe doen en evenveel gesprekken over wat we denken, voelen en vinden van de wereld. We gingen van niets naar veel en ik voelde niets en nu voel ik heel veel.

Ondertussen speelt ‘Dancing On My Own’ voor de 13e keer door mijn oren. Zo voel ik me dan ook op dit moment. Alsof ik maar op jou blijf wachten en jij met anderen aan het dansen bent. Aangezien ik voor de zoveelste keer aan het wachten ben op een antwoord van jou, terwijl je met andere jongens afspreekt. Waardoor ik weer aan het denken ben aan de ranking en of ik nu op plaats 1, 2, 3 of nog een stuk verder naar beneden sta.

Ik wou dat het gemakkelijker was, maar misschien is het juist de moeilijkheid die me aantrekt. Het gevoel dat ik moeite moet doen en niet zomaar met mijn vingers knippen moet. Och, ik wens dat het wel maar dat was, dat je nu antwoordt dat je hetzelfde voelt. Dat je nu op weg bent naar mij en dat je me vastpakt en we zo urenlang blijven liggen, want wat voel ik me ongelooflijk veilig in jouw armen. Dat je me subtiel streelt en ik doe alsof ik het niet voel, terwijl we naar ‘Big Little Lies’ kijken.

Het blijft bij dromen, want ondertussen zijn we al 5 uur verder en heb je nog steeds niet gereageerd. Er zit een gat in mijn muur, ik zoek stenen die jouw vorm hebben. Kwestie dat ik het nog dichten kan.

Voor de duizendste keer sorry, het was niet mijn plan. 
Maar hier wacht ik dan op gelezen en onbeantwoord.

Kasper, 25, gerant van het Stamcafé en mopjesmaker op Instagram. Heeft energie te veel en loopt vaak met zijn hoofd tegen de muur.