De eerste twee dagen waren gevuld met het dwangmatig op sociale media zitten. Zogezegd om op de hoogte te blijven van het nieuws, maar stiekem las ik ook wel de ruzies tussen diegene die reeds online hun boodschappen hadden besteld, en diegene die elkaar nog vrolijk ziek zoenden tijdens een lockdown feest. Facebook heeft op mij een toxisch effect. Ik verlies mijn normale, vrij positieve, kijk op de mensheid, en moet dat betalen met een barstende hoofdpijn. Dit was dus geen goed idee.

De derde dag werd het echter beter. Sarcasme en vinnigheid maakten wat meer ruimte voor solidariteit. Je zag video’s verschijnen van mensen die elke dag een nummer zingen, die elke dag de eerste pagina van een boek voorlezen (Gaea Schoeters doet dat goed) en sommige mensen maken mijn ochtend vrolijker met een peptalk. Moet ik ook iets bijdragen? Vroeg ik me af. Maar ik liet het idee al snel varen toen de Met besloot hun opera’s live uit te zenden en de bekendste musea een gratis virtuele tour lanceerden. Wat zet je daar in godsnaam tegenover.

Ik ben een neuroot die op haar tong bijt als er een handdoek scheef hangt, maar is een cursus intuïtief piano spelen niets voor mij?

S. stuurt me een paar memes door: dat Newton zijn theorie over de zwaartekracht had bedacht tijdens een epidemie lockdown. En dat Shakespeare zijn meesterwerk in quarantaine had geschreven.
"Dit dus," zegt ze.
"Misschien moet ik aan een nieuw boek beginnen," antwoord ik.
Ik voel haar door mijn scherm heen met haar ogen rollen.

Het is duidelijk, mensen nemen deze extra tijd niet om wat rust te nemen of te ontstressen. Nee, er moet geleerd, gewerkt en gemaakt worden. Dit is een opportuniteit! Dus moeten we massaal aan de slag om tegen de zomer - als we weer buiten mogen - dat droomlijf te hebben, of misschien moeten we aan de online lessen. Italiaans misschien. Want hebben we dat niet altijd al willen leren? Nu kan het! Ik ben een neuroot die op haar tong bijt als er een handdoek scheef hangt, maar is een cursus intuïtief piano spelen niets voor mij? Misschien moet ik alvast de Easynotes app downloaden want die piano neemt een groot deel van mijn woonkamer in. Nu ik dat ding heb gekocht, kan ik het ook niet laten verstoffen. Misschien moet ik video’s maken van mijn vorderingen en moet ik die online zetten.

Om van de vrijheid te genieten hebben wij beheersing over onszelf nodig - Virginia Woolf

Wat had ik dan verwacht? Wel, ik hoopte dat ik wat kon bijkomen. Toen ik hoorde over de quarantaine slaakte ik - eerlijk is eerlijk - een uiterst egoïstische zucht van opluchting. Nu hoefde het allemaal even niet meer en kon ik zonder schuldgevoel wat rommel kijken op Netflix.

Twee jaar lang ben ik geen moment gestopt met werken. Ik heb een boek geschreven, ik heb een kinderboek gemaakt, ben op tournee geweest door de VS en heb in de afgelopen maanden al meer dan zestig speeches gegeven. Ik ben een van de curatoren van het Queer Arts Festival, werk momenteel aan een nieuwe performance en zoek funding voor een megalomaan (zo zijn we dan) LGBTQ-project. Ik heb een nieuwe thuis gezocht en gevonden en probeer tussendoor de dood van Julian te verwerken. Onnodig te zeggen: eigenlijk ben ik op!

"Om van de vrijheid te genieten hebben wij beheersing over onszelf nodig", schreef Virginia Woolf. Dus ik besluit dat als ik tijdens deze quarantaine iets ten volle wil leren, ik moet leren om lui te zijn. En ik installeer me met een karrenvracht aan snacks, die ik net als elke hamsterende Belg heb ingeslagen, in mijn bed.

Nadat ik tien minuten 'Love is Blind' heb gekeken en drie keer ‘kom toch gewoon uit de kast!’ naar mijn scherm heb gegild, begin ik dit stuk te schrijven. Morgen probeer ik het opnieuw, dat lui zijn. En ik hoop dat S. het beter doet dan ik en op dit moment languit op haar sofa ligt. Misschien moet ik haar straks even bellen. Dan kunnen we praten over een volgende column. Want ja, ze moet toch iéts, met al die vrije tijd.

-----------------

Fleur Pierets is kunstenaar, schrijver en LGBTQ activist. Ze werkte 7 jaar lang samen met haar vrouw Julian P. Boom als kunstenaarsduo. Hun bekendste werken zijn 'Et Alors? Magazine' en '22-The Project', waar het koppel in alle landen zou trouwen waar het homohuwelijk was toegelaten. Julian stierf na het vierde ja-woord. Het boek 'Julian', over hun werk en het verlies van haar vrouw, verscheen in september 2019 bij Das Mag. Het kinderboek 'Love Around the World' - in opdracht van het MoMa - werd in New York voorgesteld in November 2019. Fleur geeft lezingen over de hele wereld en werkt aan een tweede boek en een nieuwe performance.