Maak je geen zorgen, ik ga er niet heen. Nu al zeker niet en als corona voorbij is, wellicht ook niet. Maar geef toe: dagdromen over verre landen en ontspannen vakanties maakt de beperkingen waar we vandaag mee moeten leven, net dat beetje makkelijker te dragen. 

Vogelpik

Ik ken een koppel dat zijn reisbestemming door het toeval laat bepalen. De dobbelstenen, kaartjes, scrabbleblokjes, vogelpik... kiezen voor hen of ze naar Luxemburg dan wel naar Indië trekken. De enige voorwaarde is dat ze er nog nooit geweest mogen zijn, en ik veronderstel dat ze landen als Syrië en Jemen even overslaan. Zo reizen ze jaar na jaar de wereld rond.


Ik ben stikjaloers op hen. Ik wou dat ik met mijn gezin hetzelfde kon doen en gewoon, op goed geluk, de wereld kon rondtrekken. Maar dat is niet voor LGBTI+-mensen weggelegd. In zo’n zeventig landen is holebiseksualiteit strafbaar en in sommige kan je er zelfs ter dood voor veroordeeld worden. Daar ga je als Regenboogreiziger natuurlijk niet blindelings en happy op vakantie. En dan zijn er nog de landen waar LGBTI+-personen wel officieel gedoogd worden maar waar de maatschappij dan weer vijandig tegen ons staat.

Kasttraining

Ik weet best dat sommige holebi’s zich daar niks van aantrekken. De meesten van ons zijn, door onze jarenlange kasttraining wellicht, in staat van even op te gaan in de heteroseksuele massa en dat levert dan mooie vakantiefoto’s op. 


Maar een vakantieliefde of -flirt in zo’n land? Het onbehaaglijke gevoel dat je een risico neemt is voortdurend aanwezig. Wat doe je als ze je als man-man-koppel een dubbel bed weigeren en elke dag opnieuw ostentatief een nachttafeltje zetten tussen de twee bedden die jullie tegen elkaar hebben geduwd? Klop je dan bij de hotelmanager op tafel of slik je je wrevel in uit angst voor problemen? Durf je als lesbisch koppel aan een local vragen om een romantische foto van jou en je partner te nemen? Net zo onbekommerd als voor onze hetero reisgenoten wordt het helaas nooit.

Onze lijst met vakantielanden buiten coronatijden ook een stuk korter dan die van onze hetero vrienden

Als regenbooggezin is het trouwens onmogelijk om zo’n masker op te zetten. Hoe kan je van je kinderen vragen dat ze een van de papa’s/mama’s afstandelijker behandelen? Hoe lang zou het duren voor zij of jij door de mand vallen? Ik weet het wel: als Westerse toerist loop je veel minder risico dan de lokale LGBTI+-mensen. Maar waar je zelf de gok nog zou kunnen wagen, wil je je kinderen natuurlijk niet aan zo’n gevaar blootstellen. Dus is onze lijst met vakantielanden ook buiten coronatijden een stuk korter dan die van onze hetero vrienden.

Eigenlijk zorgen de coronamaatregelen er net voor dat ook hetero’s onze beperkingen eens beleven. Er zijn landen waar ze nu niet naartoe kunnen omdat ze hen daar niet willen (gesloten grenzen), er zijn landen waar ze wel naartoe mogen maar waar ze risico lopen (code rood en oranje) en dan is er de ‘saaie’ rest vlakbij huis. De parallel met wat LGBTI+-personen elke vakantie meemaken, is sprekend.

Verandering

Alleen klagen en zagen wij er minder over, en misschien is dat fout. Misschien zijn we te fatalistisch en denken we te snel ‘we zijn een te kleine groep, we veranderen dit toch niet’. Laten we proberen onze hetero vrienden mee te krijgen zodat ze onze ‘rode’ landen ook van hun lijstjes schrappen tot ze daar het holebifobie-virus overwinnen.

Dat is nodig want de lijst van die ‘verboden’ landen is veel te lang en ze dreigt helaas nog langer te worden. De verkiezing van de nieuwe Poolse president belooft niet veel goeds en in Hongarije zijn ze trots op elke maatregel die LGBTI+-personen het leven moeilijker maakt. Die landen liggen echter wel in onze achtertuin. De open grenzen blijken voor LGBTI+-Europeanen in sommige delen van de Europese Unie dan toch niet echt open te zijn. Het is toch ondenkbaar dat we ons daarbij neer moeten leggen?

Ik vraag de Europese Commissie om de nieuwe empathie aan te grijpen om die openheid op zijn minst binnen (maar waar het kan ook buiten) Europa af te dwingen

COVID-19 heeft heel wat mensen laten voelen hoe het is om niet altijd overal naartoe te kunnen waardoor ze zich beter in onze situatie kunnen inleven. Ik vraag de Europese Commissie en al onze Europese parlementsleden dan ook om de nieuwe empathie aan te grijpen om die openheid op zijn minst binnen (maar waar het kan ook buiten) Europa af te dwingen. 

Zodat we post-corona niet langer moeten dagdromen van die fijne reizen maar onbekommerd de koffers kunnen pakken voor waar-dan-ook. Ik zal Charles en Ursula dan met veel plezier een ansichtkaartje sturen.

Bruno De Lille is gewezen Brussels staatssecretaris voor Groen en LGBTI+-activist.