Ironisch, want het werpt me terug naar vrijdag. Wachtend in de rijen voor The Barn om alsnog binnen te kunnen om Years & Years aan het werk te zien. Het zou voor mij de allereerste keer zijn – ik kende hun hitjes wel en had al gehoord van hun live reputatie. Ook opgevangen dat de zanger even out loud & proud is als ikzelve.

Dat bleek meteen uit de eerste beelden die ons middels het grote scherm naast The Barn bereikten. Campy broek, doorschijnend topje, uitgesproken bewegingen: girlfriend was working it, the crowd was loving it.

Tot een meisje uit het groepje dat voor ons in de wachtrij stond, de volgende gevleugelde woorden in de mond nam: “amai, da’s wel supergay he”.

Het kind moet evenveel lentes op haar teller hebben als mijn coming-out. Ik weet niet wat ik hoor. Waarvoor denkt ze in de rij te staan, Eminem? En zelfs met een voorkennis die nog gebrekkiger is dan de mijne, is een dergelijke eerste reactie hemeltergend zielig wraakroepend jammer.

Twintig jaar uit de kast, en nog kan zo één opmerking als een wolk voor de zon komen. Zeker als die komt van een nauwelijks haar puberteit ontgroeid wicht dat is opgegroeid in een maatschappij die bulkt van diversiteit en boodschappen van (zelf)aanvaarding. Dacht ik toch. Hoopte ik alleszins.

Ik sta even op het punt om iets te zeggen, tot ze het herhaalt. “He, is dat nu niet supergay?” Geen van haar vier vrienden reageert. Dus ik ook niet. Als zij alleen staat, waarom zou ik haar dan extra aandacht geven? Ik staar haar aan met mijn beste donder-toch-op-met-je-oogkleppen blik op een bedje van resting bitch face. Die ze duidelijk opmerkt en tot drie keer toe ontwijkt in een crescendo van schaamte. Vermoedelijk heeft mijn t-shirt met een mengelmoes van flamingo’s, bloemen en pin-ups verraden dat ook ik supergay ben.

Ik haat het dat net dàt na twee dagen nog zo blijft hangen. Niet het uitstekende concert. Niet het onpeilbare enthousiasme van het publiek, dat werkelijk wild werd van al dat supergay gedoe. Nee, dat ene wicht en haar onnozele uitspraak. 

Ik denk dat ik eindelijk maar eens bewust ga kiezen om die negatieve stemmen te laten verdampen, en nog bewuster de regenboog in dit leven te omarmen. Bedankt, vrienden van het meisje, om haar nood aan etiketjes plakken niet aan te moedigen. Bedankt, publiek van Years & Years, om te laten zien wat het betekent om uniekheid te omarmen – ongeacht of het nu ondanks of dankzij het supergay gehalte is.

Maar die Pride en Pride Month? Hou die nog maar even levend.

Dimitri
Communicatie Expert tijdens de werkuren – woordkunstelaar in vrije tijd