Er was veel volk in Café d’Anvers die nacht want er trad een nieuwe, populaire DJ op, maar het voelde net alsof het feest speciaal voor haar werd gehouden. Toch bleef haar zelfzekerheid belemmerd door haar gevoelens van niet passable genoeg te zijn. Ze stond in een hoekje, bijna tegen de muur.

Ze voelde zich als een raar wezen dat zich onder ‘normale’ mensen begaf. Tegenover hen was ze een freak die er niet bij hoorde. Terwijl die gedachten door haar hoofd spookten, besefte ze wel dat ze weer haar eigen ergste vijand was. Het was niet de eerste keer dat ze dat soort paniekaanval ervoer, en al zeker op sociale gelegenheden zoals dit feestje.

Dus stond ze daar maar even alleen te dansen op het ritme van de luide muziek. Ze deed haar best om haar eigen gevoelens te vergeten, en niet te veel te tobben over wat mensen van haar zouden vinden. Ook al had ze de indruk dat mensen naar haar staarden, alsof ze het doorhadden...

Duizelig

“Wat doet zo’n mooi meisje hier helemaal alleen?”

T-Girl draaide zich om en werd bijna duizelig van de mooie groene ogen die helemaal op haar gericht waren, alsof ze de enige was die vanavond in de nachtclub aanwezig was. De ogen waren die van een knappe jongeman, die net zo goed een brave student als een stoere party boy had kunnen zijn. Ze hoopte op het eerste, want de andere optie begon ze stilaan beu te worden... Ze begon zich stilaan zelfs af te vragen of meisjes zoals zij enkel dat type aantrokken.

Voordat ze zelfs kon antwoorden, pakte hij haar hand vast en sleurde hij haar door de koppels die aan het dansen waren. Opeens bevond zij zich bijna in het midden van het dansvloer en begonnen ze met elkaar te dansen alsof niemand daar stond behalve hen. Af en toe leunde ze dicht tegen hem aan. Hij rook zo fijn, naar aftershave en... iets anders, iets typisch mannelijks. Ze was haar gedachten helemaal vergeten, alsof die nare gevoelens van daarvoor maar een soort nachtmerrie waren geweest. Niets maakte nog uit behalve dit moment, en deze man die als een ridder in de nacht voor haar was verschenen.

Lichaamstaal

Nadat de DJ van nummer was veranderd, gingen ze samen naar de bar. Hij bestelde voor haar een glas wijn, en ze begonnen meer over elkaar te leren kennen. X-Man was blijkbaar een student rechten die al in zijn derde jaar zat. Ook al speelde de muziek erg luid en konden ze elkaar nauwelijks horen, was T-Girl toch bang dat haar stem haar zou verraden, en deed met moeite haar stem extra hoog klinken. Ze lette op haar houding – zo neutraal mogelijk. Mensen hadden eens tegen haar gezegd dat het niet het uiterlijk is dat mensen weggaf als trans, maar de lichaamstaal: je houding, je manier van doen…

Iemand anders liep voorbij hen en tikte op X-Mans schouder. Waarschijnlijk een vriend van hem. “Goed bezig,” zei hij, en keek dan T-Girl wat kritisch aan. Meteen smolt haar zelfzekerheid weg, alsof met dat ene gebaar de magie van hun dans in een ruk was verdwenen. Ze voelde zich kwetsbaar, en naakt voor de ogen van X-Man die haar van dichtbij bestudeerden. Hij keek zeker niet meer op dezelfde manier naar haar als daarnet. X-Man excuseerde zich. “Ik ga even naar mijn vrienden daar,” zei hij. “Wacht maar even hier, ik ben zo terug.” De tederheid uit zijn stem was verdwenen, alsof hij een wildvreemde was aan het praten. Alsof ze niet daarnet allebei zo dicht bij elkaar stonden te dansen, zo dicht dat hij haar evengoed had kunnen zoenen, waartegen ze zich zelfs niet zou hebben verzet…

Assepoester

Van ver af kon ze zien hoe X-Man en de vriend van daarnet met een groepje mensen stonden te praten. Er waren twee meisjes bij. Een van hen wierp af en toe een rare blik in haar richting. T-Girl had zelfs de indruk dat ze eventjes iets in X-Man zijn oor fluisterde, maar zette dat uit haar hoofd. Ze leunde tegen de bar en deed haar ogen even dicht. Ze gedroeg zich weer zo paranoïde als daarnet, dacht ze. Maar het was ook niet de eerste keer dat ze zoiets meemaakte… Ze kon het zich al inbeelden, wat ze daar tegen X-man zeiden: “Wat sta je daar te dansen met die travestiet…?” Ze wist zeker dat haar geheim verklapt was.

Toen ze haar ogen weer opende, waren X-Man en zijn vrienden weg. Nu wist ze het nog zekerder: zijn vrienden hadden haar verraden. Maar wat ze niet kon begrijpen was waarom hij zelfs niet moedig genoeg was om terug te komen en iets te zeggen, om haar tenminste de kans te geven om het uit te leggen! Zelfs na een half uur kwam hij niet meer plots tevoorschijn. De muziek die nu speelde voelde niet meer als een feestje voor haar. De gevoelens van schaamte en vernedering, die ze eigenlijk al wel gewoon was, voelden toch net zo pijnlijk als altijd. De illusie was voorbij. Vanavond was het niet Assepoester die wegliep van het bal, maar de prins – die geen ridder in de nacht bleek te zijn, maar gewoon een bange jongen.

Joelle Koretszky is freelance vertaalster en schrijft ernaast ook gedichten en korte verhalen. Ze heeft speciale belangstelling voor de positie van trans* vrouwen binnen de strijd voor LGBT+ rechten en binnen de huidige feministiche discours.