Op Film Fest Gent wist ZIZO regisseur Rupert Goold te strikken voor een interview.

Had Judy Garland al een plaats in je leven voor je deze film opnam? 
Rupert Goold: “Ik had graag gezegd van wel, maar helaas niet. (lacht) Al heeft ‘The Wizard of Oz’ als kind wel een grote invloed op me gehad. Het is zo’n film waar de magie zoveel jaren later nog steeds werkt.”

Waarom dan deze biopic?
“Eigenlijk had ik weinig interesse om de film te maken. Ooit had ik al eens een film gemaakt, maar die was weinig succesvol. (True Story in 2015, red.) Gelukkig had ik een klik met de producent en de scenarioschrijver. Samen zijn we hard aan het script blijven sleutelen. Doordat de focus op de laatste paar jaar van Judy haar leven kwam te liggen, de periode van een intensieve theatertournee, vond ik aansluiting met haar. Als theaterregisseur is die wereld uiteraard mijn dada.”

Garland moet een van de allereerste ‘gay iconen’ zijn geweest.
“Inderdaad, maar de reden waarom is moeilijk te achterhalen. Los van het feit dat ze toevallig met enkele homoseksuele mannen getrouwd is geweest, was ze ook open naar haar homoseksuele fans toe.”

De mythe gaat dat haar dood, de avond voor Stonewall, de aanzet geweest zou zijn voor de eerste rellen.  
“Wie weet. Judy had een aanzien van bijna religieus belang. Homomannen van de Stonewall-generatie doen soms mysterieus over waarom ze zo belangrijk voor hen was. Terwijl homo’s van mijn generatie nu waarschijnlijk vooral aangesproken worden door de diva met haar tragische showbizzleven. (lacht) Op een bepaalde manier zijn artiesten ons nieuwe geloof geworden, denk maar aan Gaga en Beyonce.”

Nog twee iconen.
“Dat was ook zeker het geval voor Garland. Het is zoals met een heilige: je aanbidt iemand omwille van normen en waarden waar hij of zij voor staat.”

Die Stonewall-generatie refereerde ook naar zichzelf als een ‘friend of Dorothy’, verwijzend naar Garland haar personage in ‘The Wizard of Oz’. Zo kwam je met een kwinkslag makkelijk uit de kast. 
“Dat gaat terug naar de idee dat de Vogelverschrikker, de Tinnen Man en de Leeuw – personages die Dorothy ontmoet op zoek naar de tovenaar van Oz – stuk voor stuk iets ontbreken, en op zoek zijn naar iets. Die parallel zit ook in de film: ook Judy komt op haar pad enkele figuren tegen die hulp nodig hebben.”

Waaronder een stel super-fans, een homokoppel.
“Je zou dat koppel uit de film kunnen halen, en nog steeds alles verteld krijgen. Toch was net die sequentie ieders favoriete stuk. Als ik er nu op terug kijk, hoop ik dat we die representatie waarachtig hebben gebracht; dat er een soort van waarheid is waar alle generaties LGBTQIA+ zich mee kunnen identificeren. Zoiets blijft uiteraard gevoelig.”

Om heel eerlijk te zijn: volgens mij ligt mijn generatie helemaal niet wakker om Garland.  
“Dat geloof ik graag. Volgens mij wil een groot deel van jouw generatie haar imago liever afblokken. Die ‘queenie suffering’ helpt de representatie van de homoseksuele identiteit niet, denk ik. 

In ‘Judy’ focus je louter op de laatste jaren van haar leven: ze voelt zich eenzaam, kampt met gezondheidsproblemen. Weinig glitter, noch glamour. 
“Over haar piekmomenten, zoals haar comeback met ‘A Star is Born’ in 1954, hebben we inderdaad niet. Wie haar biografie niet van buiten kent, zal misschien moeilijk begrijpen waarom ze zo bekend is geworden. In ‘Judy’ belichten we  bewust vooral haar martelaarschap. De laatste maanden voor haar dood zijn een soort kruisiging: ze zit diep in de put, gelooft niet meer in de liefde. Daar heb je dat ‘heilige’ weer! (lacht) Tegelijk maakt die aftakeling ook plaats voor wie ze echt was: wijs, chaotisch, getalenteerd. “

Tijdens Film Fest Gent stond de film geprogrammeerd in het LGBTQ-parcours. Al is het aandeel “LGBTQ” in de film nogal beperkt. 
“We hadden de film gerust meer gay kunnen maken, als je dat bedoelt. (lacht) Er was bijvoorbeeld een anekdote over Garland op een cocktailparty in Los Angeles, eind jaren veertig. Een feestje van de tegencultuur, en daarom automatisch ook zeer queer. Op dat soort feestjes was zij het bonkende hart. Die wereld had ik graag ook nog in de film verwerkt. “

Zijn er scènes geknipt?
“Er was een zeer leuke scène waarin Judy een bar binnenstapt waar ze een dragqueen ziet performen als zichzelf. Ook al was het interessant om te zien hoe Garland haar eigen iconografie ontmoette, toch werkte de scène niet helemaal. Het was gebaseerd op beeldmateriaal uit de late jaren zestig; zeer grotesk en zeer Brits. Onze versie was meer cool, en minder dramatisch. Daardoor stelden we ons vragen over de historische waarachtigheid ervan. De scène paste gewoon niet in de film maar ze scène staat wel op de dvd, bij de extra’s! Hopelijk biedt dat troost voor de fans. (lacht)

'Judy' speelt vanaf 15 januari in de Belgische zalen.