“Don’t forget, it was a riot.” Met die verwijzing naar Stonewall begon Shannon Funchess aan haar set. “Fuck the police!” riep iemand uit het publiek terug. Vanaf seconde één was de boodschap al duidelijk: wij pikken dit niet meer!

Light Asylum is de samenwerking tussen Funchess en Bruno Coviello, waarin ze elementen van electronica, punk, synthpop en new wave samensmelten tot politiek geladen knallers. De kracht van hun muziek zit duidelijk in de loeiharde vocals van Funchess, op wier doel de songteksten, begeleiding en setlist allemaal waren afgestemd.

Is this thing on?

Qua uitrusting had Funchess een simpele set-up bij – een achtergrondtrack, een microfoon en een vocal looper – die het nu en dan ook nog eens liet afweten, maar het charisma waarvoor de band in New York bekend staat, liet haar toe om met komische ad-libs (“Is this thing on?”) die gaten te dichten.

Wel jammer dat in het huidige oeuvre van het duo singles als Heart of Dust moeilijk te onderscheiden zijn van de andere nummers op hun debuutalbum. Dat maakt dat Funchess de meute wel samen op de dansvloer krijgt, maar er ontbrak een zwepende climax waar iedereen van begint te springen.

Halfnaakt op het podium

Waar de eerste act jammer genoeg tekortschoot, liep Le1f dan weer overvol van. Als openlijk gay rapper heeft Le1f allereest een onderwerp waar maar weinig artiesten in zijn genre over rappen. Dat, gecombineerd met zijn ratelende flow en unieke intonatie die van hoog naar laag gaat, en toch ook in een kreunerige lispel durft vervallen, maakt van Le1f een krachtpatser met een arsenaal aan rasechte ‘bops’, zoals ze dat zeggen.

Vanaf het eerste nummer Koi, hoorbaar geproducet door de hyperkinetische SOPHIE, stond de dansvloer even hard te stuiteren als de halfnaakte, enthousiaste rapper op het podium, maar ook tijdens de zwoelere nummers zoals Spa Day of ‘Sup hield hij die sfeer vast met rake teksten over flirten, zelfzorg en zijn banjee attitude. Het verbaast ook niet dat er een aantal nieuwe nummers van de ‘Blue Dream’ EP op zijn programma stonden, zoals de bounce-track Fatty Acid.

Typisch New York

Le1f liep ook niet verlegen om zich tussen het publiek te mengen, met mannen en vrouwen te dansen, en op de dj-tafel achterin op het podium stevig te twerken. Zij die de nummers kenden en meelipten kregen van Le1f een guitige blik die verraadde dat hij in grote mate werkt met de energie van zijn publiek.

Beide groepen zijn typisch New York: ontstaan uit een smeltkroes van ideeën en identiteiten, onbevangen mondig over hun ervaring als gekleurde personen, en overgoten met een flinke schep feminisme, anti-racisme, en inclusiviteit. Hun eigen stijl waarmee ze die thema’s brengen verschilt enorm, maar de rode draad in de avond was duidelijk aanwezig. Queerness kan eenvoudig zijn, en intersectionaliteit kan aanstekelijk werken. Oh ja, en ook: stick it to the man!