“I just fall in love with whoever I fall in love with”. Mooi in zijn eenvoud, doet personage Bill deze uitspraak tegen Eve. Hij verklaart hiermee de open relatie die hij met zijn vrouw heeft, om onder andere zijn voorkeur voor mannen vrij te kunnen beleven. Eve, gespeeld door een Sandra Oh (Grey’s Anatomy) die volledig in haar element is, zet door deze uitspraak de eerste stap richting een onbekend denk- en voelproces. Tijdens dat proces komt ze de meest bizarre hoogtes en laagtes tegen. Eve is namelijk een onderzoekster bij de Britse inlichtingendienst die een mysterieuze seriemoordenaar probeert op te sporen en te ontmaskeren. Naarmate dit onderzoek vordert leert ze de psychopaat echter beter en beter kennen als Villanelle: een knappe, jonge vrouw, die minstens even geobsedeerd is door haar, als Eve door Villanelle. De relatie tussen de twee vrouwen neemt langzaam maar zeker een andere vorm aan, wat af en toe ook een van de kleine mankementen van de show naar voor brengt.

Op Killing Eve (2018 – heden, 3 seizoenen) is weinig aan te merken. In Jodie Comer hebben de seriemakers een meer dan waardige tegenspeelster voor Oh gevonden. Beide actrices wonnen al meermaals Golden Globes, Emmy-nominaties en verschillende prijzen. Ook Fiona Shaw (Harry Potter) en Kim Bodnia (The Bridge/Broen) zijn bij de cast niet over het hoofd te zien, aangezien zij de respectievelijke leidinggevenden van Eve en Villanelle een geweldige (zwart-)komische invulling geven. Schrijvers, regisseurs, producers: elk deel van het productieproces werd minstens beloond met een nominatie bij de grote internationale televisieprijzen. 

Spionnen, actiescènes en een vleugje humor

De serie heeft dan ook een uitgebreid palet aan boeiende eigenschappen. Killing Eve is gebaseerd op enkele novelles van Luke Jennings, waarbij het basisverhaal een beetje doet denken aan James Bond. Een combinatie van spionnen die heel Europa afreizen, onverwachte actiescènes en een vleugje humor die het geheel kruidt, maakt van Killing Eve het perfecte entertainment op zondagavond. De relatie en interactie tussen Eve en Villanelle tilt de serie echter naar een heel ander niveau. Als kijker balanceer je tijdens elke gemeenschappelijke scène op de rand van je stoel, om er al dan niet af te vallen indien ze: a) elkaar zouden vermoorden, b) de handen in elkaar zouden slaan om zich samen tegen hun organisaties te keren, of c) met elkaar in bed zouden belanden. De chemie is ontegensprekelijk, waarvoor alle lof voor zowel schrijfsters als actrices. Of het toevallig is dat alle seizoenen tot hiertoe door vrouwen geschreven zijn laten we in het midden.

Wat het script betreft, steken echter ook enkele van de hierboven vermelde mankementen de kop op. Vanop een afstand bevat het plot namelijk af en toe enkele gapende gaten die de geloofwaardigheid bij momenten aan het wankelen brengt. De smakelijke personages, plotwendingen en stilistische beloningen houden met gemak de boel draaiende, maar de occasionele misstappen rukken je af en toe iets te ver weg van hun leefwereld.

Geen sprake van queerbaiting

Gelukkig zorgt de onderlinge en inwendige strijd van Eve en Villanelle voor een heel andere zaak waar het publiek zich op kan focussen. Van queerbait is namelijk allesbehalve sprake. De term verwijst naar een marketingstunt waarbij er een LGBT+-thema in een film of serie wordt gesuggereerd, maar het uiteindelijk niet echt naar voor brengt. Daarmee zouden producenten alle mogelijke doelgroepen kunnen aantrekken en tegelijkertijd niemand afschrikken. Killing Eve bouwde op dit vlak inderdaad langzaam op. Wie na het derde seizoen echter nog twijfelt aan het queergehalte van de serie, kan hun kijkmomenten best op een ander moment dan zondagavond beginnen inplannen.

Om te beginnen wordt het vrij snel duidelijk dat Villanelle biseksueel is, waarbij ze een overwegende voorkeur voor vrouwen toont. De biseksuele Bill werd hierboven reeds vernoemd. Ook de nonchalante, en daardoor eens zo lovenswaardige, vermeldingen van de same gender relaties van compleet onbelangrijke nevenpersonages maakt van het LGBT+-gegeven een doodgewone zaak. Eve’s interne strijd bevindt zich op meerdere niveaus. Oh’s personage zien we niet zozeer stilstaan bij het concept van ‘liefde’ voor een vrouw, dan wel bij haar obsessie voor een koelbloedige moordenares. Haar gevoelens vallen desondanks niet meer te ontkennen. Als je kijkers de neiging krijgen om je personages uit het televisiescherm te sleuren en er “hoe zit het?” tegen te roepen, is je boodschap overgekomen en is de complexiteit van de LGBT+-wereld een volwaardig thema.

Killing Eve is met andere woorden een waardige deelnemer aan de Emmy-festiviteiten vanavond. Hoewel enkele onrealistische scènes naar een zijspoor leiden, is dit wel degelijk een kwalitatieve serie die als ‘drama’ voor onverwachte hilariteit zorgt.

Het vierde seizoen staat gepland voor 2021.