Met spijt in ons hart delen we mee dat ZIZO, het (online) magazine van çavaria, er na bijna 30 jaar mee ophoudt. Wil je weten waarom? Je leest er hier meer over. Çavaria blijft via al hun communicatiekanalen inzetten op mooie verhalen en LGBTI+ nieuws. Wil je op de hoogte blijven? Schrijf je dan hier snel in voor de nieuwsbrief van çavaria. |
Alle holebi’s extravert? Deze introverten bewijzen het tegendeel
Ze staan zelden in het middelpunt van de belangstelling, je vindt ze niet terug in een volgepropt café om met onbekende stamgasten een praatje te slaan en zin in een stevig feestje hebben ze doorgaans niet: we hebben het over de introvert.
Wie zijn die stille krachten van de LGTB+-gemeenschap die zich liever uitleven op de achtergrond, bij voorkeur bij een goed boek of bij een dampende kop thee? ZIZO sprak met drie van hen en leerde dat je ook out, loud and proud kan zijn in de comfortabele stilte van de eigen woonkamer.
Sam (hij/ zijn)
We ontmoetten Sam, een sportieve 39-jarige kerel, in Antwerpen. Hij werkt er bij een groot mediabedrijf. Wie Sam niet kent, zou hem gerust tien jaar jonger kunnen schatten, al merk je snel wanneer hij zijn mond opendoet dat hier een man spreekt met levenservaring en zelfrelativering: “Introvert, ik? Maak er maar gereserveerd van, als dat kan."
Ik denk dat ik sneller had beseft wie ik ben en wat mijn ware gevoelens zijn als ik had gedurfd om met mensen openlijk te praten over mijn gevoelens
"Als tiener was ik zeer teruggetrokken, in groep was ik nooit de haantje-de-voorste of diegene die iedereen aan het lachen kon brengen. Aan uitgaan dacht ik toen nog lang niet, zeker niet naar holebifeestjes. Af en toe sleepten mijn vrienden me mee op café, maar veel moeite heb ik daar nooit mee gehad.
Het aanvaarden van mijn homoseksualiteit was een ander verhaal. Ik was al student aan de universiteit van Leuven voor ik voor het eerst ten volle besefte dat ik op mannen viel. En ja, ik ging toen soms naar LGBT+-feestjes of discotheken. Eenmaal ik een lief had, stopte ik daar wel mee (lacht). Misschien speelt het feit dat ik introvert ben inderdaad wel een rol bij mijn late outing. Ik denk dat ik sneller had beseft wie ik ben en wat mijn ware gevoelens zijn als ik had gedurfd om met mensen openlijk te praten over mijn gevoelens, of als ik met iemand durfde af te spreken."
"Na mijn studies heb ik vijf jaar les gegeven in het middelbaar, wat in het begin zeker niet evident was voor iemand die vroeger geen spreekbeurt kon geven zonder klamme handen te krijgen. Beetje bij beetje kweekte ik echter meer zelfvertrouwen. Niet alleen om voor de klas te staan, maar ook om in het leven naast de school meer uit mijn schulp te kruipen. Ik maakte vrienden in de LGBT+-wereld en ga nu een paar keer per jaar uit naar feestjes. Daarnaast ben ik open over mijn seksuele geaardheid als iemand erom vraagt. Al gebeurt dat laatste niet zo vaak. Ik werk ondertussen al zo’n acht jaar bij een groot mediabedrijf en ben heus niet de enige homo die hier rondloopt (lacht). Op het werk ben ik altijd de stille kracht, zowel op de redactie als op vergaderingen. Ook zonder dat ik mijn stem verheff merk ik dat mijn collega’s me appreciëren.
Daten valt me soms nog zwaar, iemand spontaan aanspreken in een bar of op een feestje zal ik nooit doen. Apps hebben me in die zin enorm vooruitgeholpen: ik kies zelf vanuit mijn zetel met wie ik kan afspreken en hoe de date zal verlopen. Al gebeurt dat ook niet echt vaak, in mijn vrije tijd geniet ik ervan om alleen te zijn. Ook alleen op reis gaan, doet me deugd. Recent bezocht ik Amsterdam en Düsselforf nog. Al kriebelt het na vier jaar single zijn wel terug om iemand te ontmoeten, zolang hij mij maar af en toe met rust laat (lacht). Al durf ik ondertussen al veel meer dan de 17-jarige Sam hoor, schrijf dus maar op dat ik eerder gereserveerd ben dan een volbloed-introvert!"
Jelle (hij/zijn)
Was Sam eerder ‘gereserveerd’ dan introvert, valt Jelle meer in de laatste categorie. Al vindt de 25-jarige vrijwilliger bij de Zelfmoordlijn dat eerder een troef dan een last: "Ik ben misschien geen babbelaar, maar kan wel luisteren als de beste.""Je kan wel zeggen dat ik de laatste jaren een beetje ben opengebloeid. Als kind en jonge tiener was ik altijd teruggetrokken, veel vrienden had ik niet. Praten over mijn gevoelens was moeilijk en het heeft even geduurd voor ik me openlijk durfde te outen. Vooral uit de kast komen bij mijn ouders bleek een moeilijk proces.
Nog steeds maak ik niet makkelijk nieuwe vrienden. Ik heb een kleine, maar heel goede vriendenkring uitgebouwd, bestaande uit mensen die ik voor 100 procent vertrouw en met wie ik wel van gedachten kan wisselen, ook als het wat moeilijker gaat. De meesten van hen zijn hetero, al leerde ik ondertussen ook wel andere holebi’s kennen. Uitgaan of op café gaan zegt me eigenlijk niets, ook niet als het LGBT+-gerelateerd is.
Ik voel me goed op de achtergrond en laat mensen graag hun verhaal doen
Met daten heb ik dan weer minder problemen, afspreken met mensen die ik op apps heb leren kennen, gaat wel, al komt het niet zo vaak voor. Seks en seksualiteit in het algemeen spelen niet zo’n grote rol in mijn leven. Op Prides voel ik me niet op mijn gemak. Een verklaring heb ik daarvoor niet echt, misschien ligt het aan mijn karakter? Zelf zou ik nooit halfnaakt en met glitter over heel mijn lichaam door de straat paraderen, al veroordeel ik het ook niet. Natuurlijk is het heel moedig om zo openlijk voor je seksualiteit en je community op te komen"
In zijn vrije tijd werkt hij bij de Zelfmoordlijn als vrijwilliger, en daar komt zijn bedeesde karakter heel goed van pas. "Luisteren kan ik als de beste, ik voel me goed op de achtergrond en laat mensen graag hun verhaal doen. Interesse hoef ik nooit te veinzen, dat komt vanzelf. Ook in mijn vriendenkring komt die vaardigheid goed van pas."
Sarah (zij/haar)
We ontmoetten de 26-jarige leerkracht Sarah in een rumoerig café in Gent. "Of ze niet liever ergens rustiger wil gaan zitten voor onze babbel?", vraag ik. Blijkt niet nodig, al word ik wel meteen gewaarschuwd: "Aan koetjes en kalfjes-gebabbel doe ik niet mee."
"Als kind had ik af en toe woede-uitbarstingen, een verklaring daarvoor vonden mijn ouders niet meteen. Als ik er nu op terugkijk, denk ik dat ik gewoon een uitweg zocht voor alle prikkels die ik maar niet verwerkt kreeg als kleine introvert. Een grote babbelaar ben ik nooit geweest, al heb ik ondertussen wel geleerd om de extravert in mezelf naar boven te halen en ze aan het woord te laten als ik bijvoorbeeld op stap ga met vrienden. Af en toe forceer ik mezelf en praat dan over koetjes en kalfjes met mensen, maar graag doe ik het niet en het vreet veel energie.
Voor ik me op mijn gemak voel bij iemand maak ik een ‘mentale kaart’ in mijn hoofd van wie die persoon is en waar hij of zij voor staat
Ook op het werk raak ik soms nog overprikkeld. Ik haal veel voldoening uit mijn job als leerkracht in het volwassenenonderwijs, maar af en toe eist de omgang met alle studenten en collega’s hun tol en kom ik doodop thuis. Op drukke dagen krijg ik soms ook lichamelijke klachten als hoofdpijn, en ik word sneller ziek dan vroeger. Tegenwoordig werk ik 4/5de, waardoor ik iedere vrijdag wat tijd voor mezelf heb om terug ‘op te laden’. Op zo'n dagen geniet ik er intens van om op mijn eentje in de stad te verdwalen, om te tekenen of zelf een kledingstuk te naaien.
Mensen vertrouwen doe ik niet snel. Voor ik me op mijn gemak voel bij iemand maak ik een ‘mentale kaart’ in mijn hoofd van wie die persoon is en waar hij of zij voor staat. Ook met extraverten die onverwachte opmerkingen maken of een gesprek forceren heb ik het moeilijk.
Met daten heb ik het nooit echt lastig gehad. Ik wist pas vrij laat dat ik niet op mannen viel, maar heb nooit geworsteld met mijn seksualiteit. Als student was ik lid van Verkeerd Geparkeerd, een holebivereniging in Gent, waar ik een paar goede vrienden leerde kennen. Ik heb me nooit als een outsider gevoeld in de LGBT+-gemeenschap.
Ondertussen heb ik al zes jaar een relatie, met een andere introvert. Zij is iets socialer ingesteld dan ik misschien, maar begrijpt ondertussen wel hoe ik in elkaar zit en brengt daar ook begrip voor op. Ze laat me geregeld met rust, iets wat ik alleen maar ten zeerste kan appreciëren (lacht)."
Eigen verslaggeving