Na vele jaren van twijfel en verwarring, eindelijk uit de benauwde kast te zijn geglipt, dacht ik aan een feestje. Een feestje om mijn nieuwe, opgeluchte zelf te gaan vieren. De reacties van vrienden en vriendinnen op mijn coming-out zijn ronduit fantastisch. Op een avond zaten we samen aan tafel toen ik volgende woorden sprak: "Ik heb wat zitten googelen naar gayfeestjes. Er bestaat zoiets als een PANN-feest en op 7 april gaat er één door." Roos en Sarah repliceerden razendsnel, bijna synchroon: "Oké! Wij gaan mee!"

 

PANN organiseert elke derde zaterdag van de maand zo een straight friendly (hoera voor Roos en Sarah) gayfeest te Utrecht. Deze editie vond voor het eerst plaats in het mooie, en voor ons toch niet zó verre, Amersfoort.

 

Online regelde ik een hotel voor één nacht. Sarah zorgde voor de toegangskaarten, die je makkelijk online kunt bestellen via pann.nl. Roos was de chauffeur van dienst, want mijn wagen piepte en kreunde sinds een paar dagen nogal opzichtig bij elke duw op mijn ontkoppelingspedaal.

 

Amersfoort, here we come! De weergoden waren ons alvast goed gezind. De mildheid van de lente bracht ons in een gemoedelijke, positieve stemming na de te lange grijze winterdagen van de afgelopen maanden. Vanuit Gent vertrokken we richting Antwerpen, waar we Sarah oppikten om door te rijden richting Nederland. Na een tocht van twee uren in goed gezelschap en veel zon, bereikten we onze bestemming.

 

Hotel Randenbroek ligt in een rustige buurt net buiten de stadsring. Dichtbij en toch ver genoeg om te herstellen van een nacht vol muziek en wellicht, teveel drank. Het is een eenvoudig hotel uitgebaat door vriendelijke eigenaars, met kraaknette kamers en bedden die aanvoelen alsof je op wolkjes ligt. 

 

We bevonden ons in een wijk waar op het voetpad gedenksteentjes liggen, met de namen van de mensen die in de waanzin van WOII uit de huizen van deze straat werden gedeporteerd. Ondanks de zon die op onze ruggen scheen, voelden we er een koude rilling overheen sluipen bij de gedachte aan hoe mensen andere mensen, omwille van geloof of eigenheid, konden laten verdwijnen... De gedenkstenen protesteren nog altijd, stil en luid tegelijk, voor eeuwig, zelfs als de tijd straten en steden hervormt.

 

De straat leidde ons naar het historisch centrum van de stad, waar mensen flaneerden, genoten van de welverdiende zonnestralen en met hun kinderen door de gezellige straten fietsten.

 

De terrasjes lokten ons, want wij hadden honger en dorst gekregen. We nestelden ons aan een tafeltje op het terras van Lazy Louis, jazzcafé en eethuys sinds 1991. De uiterst vriendelijke dienster kon - wat ons betreft - veel leren aan de bij ons in België te vaak norse obers en diensters. Sarah en ik bestelden een witte wijn, want als liefhebber van onze heerlijke trappistenbieren, Duvels en Tripel Karmelieten, panikeerde ik enigszins bij het idee een Heineken te moeten drinken. Dat heeft België dan weer wel. Roos bestelde een Wieckse Witte waar ik haar niet over hoorde klagen. 

 

"Beslist geen koppijnwijn", zei Sarah verrukt na een lange "mmm..." bij haar eerste slok. Even later zag ik het krijtbord staan waarop o.a. La Chouffe van het vat op stond te blinken. Zonder spijt nipte ik verder van mijn goddelijke Chardonnay. We bestelden nog iets te eten en dat het overheerlijk was, lieten we weten door lof in de vorm van woorden van verrukking en een welverdiende dikke fooi.

 

We slenterden langs de Eem, die het historisch centrum omringt, terug naar ons hotel. We maakten ons klaar voor de komende nacht, waarvan we slechts enkele uren slapend in onze bedden zouden spenderen. 

 

Na een avondlijke tocht van ongeveer twintig minuten, kwamen we aan bij de FLUOR, gelegen in een oud industrieterrein, de perfecte locatie voor hard trillende speakers en veel enthousiaste mensen.

 

We lieten onze polsen gewillig omsnoeren met een fluogroen polsbandje en stonden al snel aan te schuiven aan de bar. Tot grote vreugde van ons drie was er geen Heineken, maar Jupiler te verkrijgen. We werden in het oog gehouden door een niet onknappe dame, iets ouder dan ons. Ze was in gezelschap van nog een paar dames van dezelfde leeftijd maar een iets te stoere uitstraling om me te wagen aan een goedkeurende, indringende blik van mijn kant. 

 

De dansvloer was nog te leeg naar mijn zin om me openlijk te wagen aan geforceerde danspasjes. Ik wachtte af en we hoopten dat de zaal vol genoeg zou lopen om op te kunnen gaan in de massa. De muziek was aanvaardbaar goed, want eerlijk gezegd, zijn wij nogal kieskeurig wat dat betreft. Er werd door een groepje durvers geswingt op de lekkerste pop, de beste dance en nieuwste hits van het moment. De statige DJ's hadden wel ietwat uitbundiger mogen zijn om het publiek wat meer op te zwepen. 

 

Dan maar even naar buiten om een saffie te gaan roken. Roos en ik hadden een deal. Wij zouden samen stoppen met roken, vanaf zondag. Een geweldig excuus om ons die zaterdagavond volledig te laten gaan. De rokers hokten samen in het daarvoor voorziene hoekje vooraan het pand en daar ontstaan dan de meest spontane gesprekken. Een vrolijk groepje jonge telgen vonden het zó leuk dat wij, Belgen, helemaal naar Amersfoort waren gekomen voor hun te gekke PANN-feestje. De meerderheid was een stuk jonger dan ons. Er was zelfs een meisje dat Sarah openlijk liet weten dat zij haar ontzettend oud vond.

 

Zo voelen wij ons als frisse dertigers alleszins niet. Leeftijd is relatief. Dat bewezen de  aanwezigen langs de andere kant van de leeftijdsgrens, waarvan sommigen veertigers of misschien wel vijftigers waren.

 

Eens terug binnen, zagen we tot onze opluchting dat de zaal al wat dichter werd bevolkt. We bestelden nog wat te drinken. De sfeer kwam er in, mijn danspasjes werden minder gereserveerd en er volgde zelfs een mini-optreden van twee Michaël Jackson imitators.

 

De tekst 'voel je vrij' (tevens ook de leuze van PANN) lichtte op in fluoroze aan de muur.

 

"De feestjes in Utrecht zijn toch wel een pak drukker hoor", zei een jongen die we buiten tijdens onze talloze rookpauzes troffen. "Dit is de eerste keer dat het hier doorgaat. Het is echt rustig vandaag." Een zalig vriendelijke kerel waarmee we praatten over de vele soorten dialecten in Nederland en België. 

 

Er volgden nog talloze gesprekken, waarvan zelfs één in de noodgedwongen toiletten, waar je weleens een organisator van Pann tegen komt. Nick, een jongen die me spontaan zijn e-mailadres bezorgde om de eendracht tussen Nederland en België te bevorderen, had het over een toekomstig plan om de feestjes eventueel in België te laten doorgaan. Hij maakte ons alvast warm om naar PANNDORA te gaan, het Indoor Gay Festival te Utrecht op 23 juni 2018. "Dat is groot", wist Nick ons te vertellen.

 

Onze lichamen lieten rond 3 uur subtiel weten dat we toch geen twintig meer waren en dat het tijd werd om naar hotel Randenbroek terug te keren. Ik dacht aan de Randenbox opengooien toen we de deur van ons hotel uit het kader lieten vallen en glimlachte om die fijne Nederlanders die ons deze avond omringden, zoals de Eem dat met Amersfoort doet.

 

Het was een bijzondere ervaring die nog even zal nazinderen. Wij kijken al uit naar een volgende avond. Misschien gaan we deze keer naar de 25+ versie van het PANN-feest.