"Als tiener heb ik jarenlang op hoog niveau aan thaiboks gedaan, maar ik moest deze droom opbergen door een zware knieblessure. In april 2016, na zes jaar medische problemen, heb ik een beenamputatie ondergaan. Tijdens mijn revalidatie maakte ik al snel nieuwe doelen; ik wilde niet enkel weer leren stappen, maar ik wou ook opnieuw kunnen lopen en daarnaast stond deelnemen aan een triathlon ook nog op mijn to do-lijst. 

Vier maanden na mijn beenamputatie testte ik een blad, een speciale prothese om te kunnen hardlopen. Lopen met zo’n prothese was niet vanzelfsprekend en daarom besloot ik om in het bijzijn van mijn kinesist, prothesemaker en technieker opnieuw te leren lopen in Revarte, een revalidatiecentrum. Nadat de basis goed lukte, begon ik in oktober opnieuw in een atletiekclub en startte ik met drie trainingen per week. Het eerste jaar na mijn amputatie leerde ik mezelf ook opnieuw zwemmen en fietsen om vervolgens twee keer een 1/8ste triathlon te finishen (800m zwemmen, 20km fietsen, 5km lopen)."

Para-topsport

"Een jaar lang probeerde ik verschillende sporten uit, om nadien een keuze maken richting topsport. Ik koos voor atletiek omdat ik op het WK para-atletiek in 2017 vierde werd op de 100m sprint. Ik wilde weten waar ik nog kon geraken en ging ook nog eens de uitdaging aan om te leren verspringen als tweede track nummer. Door me voluit te geven voor het verspringen en de 100m sprint ervaarde ik opnieuw het gevoel van toen ik thaibokste. Mijn coach heeft ondertussen ook een keer per week bokstraining in mijn schema gezet zodat ik regelmatig nog van het gevoel kan genieten. 

Voorlopig ben ik het meest trots mijn medailles die ik in augustus 2018 heb behaald. Tijdens het EK para-atletiek in Berlijn behaalde ik zilver in het verspringen en brons op de 100m sprint. Momenteel ligt mijn focus op het WK in Dubai in november 2019. De prestaties die we daar neerzetten, zijn bijzonder belangrijk voor de kwalificatie voor de Paralympische spelen in Tokio 2020. Die zijn sinds het begin van mijn atletiekcarrière een van mijn grote doelen."

Coming-out

"Toen ik negentien was, zat ik heel erg in de knoop met mezelf en ben ik voorzichtig ‘uit de kast gekomen’. In mijn sportclub hadden ze het eigenlijk sneller door dan ikzelf dus veel vertellen was er niet meer aan. Ik ben met mijn teamgenoten en trainster voor de eerste keer naar een holebifeestje geweest. Na die eerste keer ging ik meermaals met hen mee als ik geen wedstrijden had, maar ik vind mezelf niet specifiek out als atleet. Ik ben uiteindelijk gewoon wie ik ben en je kan niet kiezen op wie je verliefd wordt. Als mensen mij nu vragen of ik een partner heb, dan ben ik altijd eerlijk, maar ik zal mezelf niet voorstellen als “Gitte de lesbische”. Ik wil dat de mensen weten wie ik ben door de prestaties die ik neerzet en niet door mijn seksuele geaardheid. Hetero’s moeten zich toch ook niet zo voorstellen? Mijn seksuele geaardheid is maar een deel van wie ik ben en dat deel maakt mij niet anders of zorgt er niet voor dat ik andere waarden en normen heb in het leven. 

Je sponsors moeten je alleen maar ondersteunen bij wat je nog wil realiseren, met je seksuele geaardheid hebben ze weinig zaken

Zelf heb ik niet echt negatieve reacties gekregen in mijn sportomgeving maar ik was ook niet bang voor de reacties van mijn club, supporters of teamgenoten. Toen ik bezig was met mijn sportopleiding was ik wel niet uit de kast. Er was nog niet echt een goede gelegenheid of gespreksonderwerp geweest waarbij ik dat had kunnen vertellen en daarnaast wilde ik niet dat er negatieve opmerkingen zouden komen van andere meisjes. We hadden regelmatig lichamelijk contact tijdens onze lessen en ik wilde vermijden dat het anders zou zijn. 

Tegen mijn sponsors heb ik nooit gezegd wat mijn seksuele geaardheid is, simpelweg omdat ik niet vind dat dat in een sponsordossier moet staan. Het moet gaan om je capaciteiten, je doelen en prestaties. Je sponsors moeten je alleen maar ondersteunen bij wat je nog wil realiseren, met je seksuele geaardheid hebben ze weinig zaken. Los daarvan heb ik eigenlijk ook nooit negatieve reacties gekregen van sponsors die het wel wisten of te weten kwamen."

Samen over vrouwen babbelen

"In mijn sportclub wordt er eigenlijk niet echt over holebi’s gebabbeld. We zijn met onze sport bezig en zijn dus ook gefocust op de doelen die we proberen te halen. Soms worden er wel eens grapjes naar mij gemaakt door mede-atleten maar daar kan ik goed mee lachen. Daarnaast vinden de mannen het wel fijn om samen over vrouwen te babbelen. Als we met het team ergens naartoe moeten, dan zal ik ook altijd mijn partner meenemen en krijg ik nooit negatieve reacties. 

Werk voluit aan je eigen doelen en dromen en laat je nooit tegenhouden door obstakels of negatieve reacties van anderen

Ik vind het vooral jammer dat mensen nog angst ervaren om zich te outen in een teamsport. Persoonlijk vind ik het heel kortzichtig als iemand altijd je vriend/teamgenoot is geweest maar dat plots verandert wanneer die zich out. Iemands geaardheid verandert toch helemaal niets aan de persoon die twee seconden geleden nog je teamgenoot was. Die persoon blijft altijd zijn kwaliteiten en karaktereigenschappen behouden. Je kan niet kiezen op wie je verliefd wordt of hoe jij je voelt in jouw lichaam. Jezelf kunnen zijn is heel belangrijk, vooral in je sport. 

Aan hen wil ik vooral zeggen dat ze in zichzelf moeten geloven. Omring je met mensen die oprecht in jou geloven en altijd voor je klaarstaan. Werk voluit aan je eigen doelen en dromen en laat je nooit tegenhouden door obstakels of negatieve reacties van anderen. Wees jezelf en vertrouw erop dat je niet alleen bent. De mensen die jou oprecht graag zien, zullen morgen niet anders doen als ze jouw geaardheid ontdekken want voor hen ben je perfect op de manier dat je bent." 

Gitte's getuigenis verscheen eerst op de site van Out For The Win. Ze willen de zichtbaarheid van holebi’s, transgenders, queers en intersekse personen in de sport verhogen via online verhalen en jonge atleten de kracht geven zich goed te voelen in hun eigen vel.