“Ik denk dat de twijfels over mijn eigen seksuele oriëntatie begonnen toen ik een jaar of dertien was. Er was een meisje in een andere klas dat ik erg leuk vond. Seksuele voorlichting op mijn school was vrij minimaal en voorlichting over seksuele diversiteit werd al helemaal niet gegeven. Van biseksualiteit had ik nog nooit gehoord. Ik wist wel dat er mensen bestonden die op hetzelfde geslacht vielen, maar ik kende ze niet. Op school was er niemand die er openlijk voor uitkwam.”

Energie om te overleven

“Veel tijd om met mijn eigen seksualiteit bezig te zijn had ik niet, want ik had al mijn tijd en energie nodig om te overleven op school. Ik heb dan ook jaren niks met het onderwerp gedaan. Ik was toen nog niet op de hoogte van mijn eigen autisme. Het sociale aspect van school was voor mij de hel. Eenmaal bevrijd van de ellende van het middelbaar kon ik gaan studeren. 

“Studeren aan de universiteit was voor mij makkelijker dan leren op school, vermoedelijk omdat ik mij kon concentreren op de inhoud en minder last had van de sociale ballast, waar ik zelf keuzes in kon maken. Als student op kot had ik veel meer vrijheid om zelf te bepalen wat ik deed en met wie ik omging.”

Mijn coming-out als biseksueel was het laatste puzzelstukje dat nog ontbrak in mijn zelfacceptatie

Een nieuw begin

“Op een zeker moment werd ik verliefd op een man en ik dacht dat dat betekende dat ik dus hetero was. Na het verbreken van die relatie, die ongeveer een jaar geduurd heeft, sloeg de twijfel toch weer toe. Inmiddels wist ik wel dat er ook zoiets als biseksualiteit bestond en heb ik me jarenlang afgevraagd of ik dat misschien zelf was. Afwisselend kon ik mannen en vrouwen aantrekkelijk vinden.

“Drie jaar na mijn afstuderen kreeg ik de diagnose asperger. Ik was toen 28. Dat gaf me niet alleen inzicht in mijn eigen functioneren, maar ook inzicht in het functioneren van neurotypische personen (mensen met ‘doorsnee’ hersenen, red.). Leren over de interactie tussen mezelf en die sociale wereld om mij heen was erg belangrijk voor mij om verder te kunnen. Daardoor kreeg ik een nieuw begin en kon ik mezelf weer accepteren.”

Het laatste puzzelstukje

“Mijn coming-out als biseksueel volgde enkele jaren later. Ik accepteerde het al langer voor mezelf, maar had nog niet de behoefte om dat aan de grote klok te hangen. Ik had ook niet de indruk dat het iemand wat kon schelen, dus wist ik niet wie ik daarmee zou moeten lastigvallen. Het was een puzzelstukje dat nog ontbrak in mijn zelfacceptatie. Hoe dan ook, een spectaculaire coming-out heb ik niet gehad. Ik heb een foto van mezelf met een grote bi-pridevlag op Facebook gezet, en dat was het wel zo'n beetje.

Dat is nu een jaar geleden. Ik dacht dat mijn moeder al langer wist van mijn seksuele geaardheid. Ik had haar immers al meerdere keren gezegd dat als ik een relatie zou aangaan, dat dat niet per se met een man hoefde te zijn. Kennelijk was de boodschap nooit geland. Ik heb haar expliciet moeten vertellen dat ik biseksueel ben. Ze reageerde vrij laconiek met: "Oh? Nou, ik had het eerder van je broer verwacht."

Het belang van AutiRoze

“Bij AutiRoze heb ik ook mijn huidige vriendin leren kennen. Ik ging al naar de bijeenkomsten van AutiRoze als bezoeker en werd vrij snel zelf vrijwilliger voor de organisatie. Ik vind AutiRoze belangrijk: door te tonen dat mensen met autisme ook tot de roze gemeenschap kunnen behoren, wil ik het aanvaarden bevorderen. En daarmee bedoel ik niet alleen dat de buitenwereld ons moet accepteren, maar vooral dat mensen die tot de doelgroep van AutiRoze behoren zichzelf kunnen accepteren.”