Binnenglurend in de ziekenhuiskamer zie ik op het bed een uit de kluiten gewassen lichaam. Het hoofd is buiten mijn gezichtsveld. Ik kijk naar lange witte steunkousen rond voeten en onderbenen. Wat verder, net boven de knieën, de pijpen van een zwarte glimmende broek, genre wielrennersbroek. En nog hoger een halflang zalmroze nachtkleedje met kanten buste. 

Het voelt wat ongemakkelijk: een interview in een ziekenhuis. De patiënt in kwestie daarentegen is niet te stuiten en met enige gêne volg ik haar aanwijzingen: gordijn tussen de twee ziekenhuisbedden dicht, plastic opvouwstoel van het haakje, blik ijskoude cola aannemen. “Santé, op mijn nieuw leven!” En tegen haar buurvrouw aan de andere kant van de draperie: “Hé, Jeanine, dat is de reporter waarover ik je vertelde”.

Naast het ziekenhuisbed staan netjes roze pluchen pantoffeltjes: “Nieuw gekocht, voor de gelegenheid”

Aan het woord is Mevrouw B. “Zo blij dat je er bent!” Ik aanschouw inmiddels een breed lachend gezicht, fonkelende pretoogjes, de lange bruine haren keurig opgestoken in een hoge dot. Ze zit fier rechtop, de rug ondersteund met een berg kussens, de boezem prominent vooruit. Naast het ziekenhuisbed staan netjes roze pluchen pantoffeltjes. “Nieuw gekocht, voor de gelegenheid”, kirt ze. 

Een brief, een uitnodiging tot deelname aan wetenschappelijk onderzoek, is het eerste wat ze me enthousiast overhandigt. Titel van de studie: ‘Neovaginale heling na vaginareconstructie bij trans vrouwen’, georganiseerd door het UZ Gent. Deelnemende en niet-deelnemende vrouwen krijgen dezelfde chirurgie en postoperatieve opvolging volgens de geldende standaard. Enige verschil voor patiënten in de studie is dat er bij het inwendige onderzoek een inschatting gemaakt wordt van de heling van de neovagina en dat die inschatting gedocumenteerd wordt in de studiedocumenten. En wat staalafnames en vragenlijsten. 

Veel trans personen haken af om financiële redenen of omdat het psychisch te zwaar is. Sommigen durven niet, het is een zware beslissing. Schrijf het op: respect voor diegenen die de stap niet zetten.

B. wacht mijn vragen niet af en steekt spontaan van wal. “Deze ochtend heb ik gehuild. Van geluk. Een verpleegkundige heeft me getroost. Fantastisch team hier, een team uit de duizend – schrijf dat maar op," gebiedt ze me. Zonder adempauze ratelt ze verder. “Ik voel me herboren. Mijn nieuw leven start. En ik ben zo gelukkig dat ik het gedaan heb. Maar geen kritiek op diegenen die andere keuzes maken, hé. Veel trans personen haken af om financiële redenen of omdat het psychisch te zwaar is. Sommigen durven niet, het is een zware beslissing. Schrijf het op: respect voor diegenen die de stap niet zetten”.  

Ik wacht hier al op sinds mijn jeugd

“Weet je hoelang ik hierop gewacht heb? Al sinds mijn jeugd”. - B. koos samen met de ZIZO-redactie ervoor de getuigenis anoniem af te nemen zodat B. haar verhaal veilig en in alle sereniteit kon doen. Wel geven we mee dat de geïnterviewde de eerste helft van haar leven achter zich heeft, dus ‘sinds mijn jeugd’ is een hele poos. - “Het is vier jaar geleden dat ik de stap zette naar het UZ Gent en de eerste consultatie bij de chirurg was twee jaar geleden”. B. vertelt intussen honderduit over hoe ze onderzocht en opgemeten werd, dat ze duidelijke uitleg over de mogelijkheden en eventuele complicaties kreeg en over het moeilijke verloop van de pre-operatieve ontharing.

Sommige trans personen hebben geen psychologische zorg meer nodig na de medische transitie, ik kan dat wel nog gebruiken.

“En ik sta er niet alleen voor: ik krijg steun en felicitaties van vrienden en kennissen. En mijn psycholoog is langsgekomen daags voor de operatie en enkele dagen geleden opnieuw. Ze had me gevraagd of ik dat wenste, en ja dat is nodig want de psycholoog is een grote steun voor me. Sommige trans personen hebben geen psychologische zorg meer nodig na de medische transitie, ik kan dat wel nog gebruiken.”

Maar het komt goed: volgende zomer loop ik als een knappe madam rond, met mijn lief naast me

Er valt eindelijk een korte stilte. De pretoogjes worden vochtig, er klinkt twijfel in de stem, er wordt naar adem gehapt. “Eerst moet ik de volgende dagen doorkomen. Ik moet dilateren (de neovagina langzaam verwijden nvdr.), volgens een schema, ook al doet het vreselijk pijn. Deze ochtend draaide ik weg van de pijn, ik weet niet of dat gaat lukken thuis. Dat het zoveel pijn zou doen, dat hebben ze me trouwens niet op voorhand gezegd, hadden ze dat moeten doen? En morgen verlaat ik het ziekenhuis, waar ik me veilig en ondersteund voel. Een week na de operatie moet ik naar huis, dat is de ziekenhuisprocedure en het vertrek maakt me zenuwachtig, thuis sta ik er alleen voor. Gelukkig kan ik de eerste veertien dagen bij mijn partner gaan logeren om daar op krachten komen. Niet enkel omdat ik nog niet uit de voeten kan maar ook voor de emotionele steun, want het is toch wel wat hé. Maar het komt goed: volgende zomer loop ik als een knappe madam rond, met mijn lief naast me”.