Wanneer ik Samy opbel, is hij volop in de weer met verhuisdozen. Na jarenlang te hebben samengewoond met huisgenoten, vertelt hij opgelucht dat hij vanaf vandaag met niemand meer rekening hoeft te houden.

Samy, wanneer ben je uit de kast gekomen?

Samy Meziani: "Doordat ik Algerijns en homo ben, was uit de kast komen een moeilijk proces. Al op mijn achttiende ging ik het huis uit, want ik ben streng opgevoed. Ik mocht nooit uitgaan en kon mezelf niet helemaal ontplooien.

De weinige keren dat ik ben aangesproken of uitgescholden, was door iemand uit mijn eigen cultuur die zich daarom in de positie voelde om mij te kleineren. Al moet ik eerlijk zeggen dat het nog niet vaak is gebeurd. Ik denk dat het er mee te maken heeft dat ik er best mannelijk uitzie en praat. Tegen veel mensen moet ik zeggen dat ik gay ben. Bij vrienden hoor ik echt wel homofobe verhalen, zoals een vriend die in elkaar is geslagen, maar ikzelf ben er nog maar weinig met haat in aanraking gekomen."

Hoe is het contact met je thuisfront?

"Onze band is nu een stuk beter dan toen ik het huis uit ging. De hoofdreden om op mijn achttiende alleen te gaan wonen, was om mezelf de vrijheid te kunnen geven. De nood om uit te breken was hoog. Ik begon dan ook voor leerkracht te studeren. Maar toen ik alleen ging wonen, was het de eerste keer dat ik het leven na zes uur ‘s avonds leerde kennen. Ik heb toen veel gefeest, ben gestopt met studeren en ben in de horeca gaan werken.

Na het ongeval waarin ik mijn arm ben verloren, heb ik beseft dat mijn ouders tijdens mijn jeugd zo streng voor mij waren uit liefde. Ze hebben ontzettend veel voor mij gedaan, na mijn ongeval, maar ook ervoor. Alleen besefte ik dat pas daarna. Vandaag overheerst de dankbaarheid.

Na mijn ongeval ging ik opnieuw studeren. Ik geef nu Frans en Nederlands op een middelbare school. Sinds ik een kind was, wilde ik leerkracht worden, maar na mijn ongeval vond ik dat nog belangrijker. We leven in een maatschappij waarin alles gecamoufleerd moet worden. Ik vind het als leerkracht belangrijk om met veel leerlingen in contact te komen en te verdedigen dat ‘anders’ ook oké is."

Mijn hand is er eens afgevallen, in het midden van Gent en ik had dat niet meteen door

Doe je zelf aan die camouflage mee?

"Ja, ik doe er alles aan om er zo normaal mogelijk uit te zien. Ik heb een vleeskleurige arm die eruitziet als een echte arm, maar die me minder bewegingsvrijheid geeft. En ik heb een bionische arm uit carbon die meer kan, maar er niet uitziet als een arm. De esthetische arm draag ik het meest. Met de carbonarm durf ik niet zo gauw naar buiten, want dan verlies ik mijn anonimiteit en die aansluiting zit ook minder goed. Ze hebben nog geen plakkers gevonden die goed blijven zitten. En als die loskomen, dan doet die prothese wat die wil. Mijn hand is er eens afgevallen, in het midden van Gent en ik had dat niet meteen door. Nu is dat grappig, toen zakte ik door de grond van schaamte."

Heeft je ongeval, naast een lichamelijke aanpassing, ook een verandering in je liefdesleven betekend?

"Eerlijk? Van zodra dat ik ontwaakt was en doorhad dat ik een arm was verloren, dacht ik dat ik nooit meer aan een lief zou geraken. Ik het gay wereldje zijn er veel oppervlakkige mensen. Ik ben zelf ook vrij ijdel, maar het ongeval heeft mij met mijn voeten op de grond gezet. Ik ben er onzeker door geworden.

In het begin was ik in een relatie, maar na het ongeval besefte ik dat die jongen me echt slecht deed voelen over mezelf. De angsten die ik had over relaties, die heeft hij bevestigd. Dat is beginnen veranderen door mijn volgende relatie. Een jongen uit Gent heeft veel voor mij betekend. Hij heeft ervoor gezorgd dat ik me beter voelde. Hij was verliefd op mij, en daar had die arm niks mee te maken."

Ik laat die arm overal rondslingeren, ook in de zetel. Soms gaan mensen erop zitten en dan schrikken ze zich rot

Vind je het vervelend als mensen je op je arm aanspreken?

"Met mensen die ik ken, durf ik gerust lachen om mijn arm. Ik steek er ook wel wat dingen mee uit. Toen mijn hand eraf viel in Gent, lachten mijn vrienden daar mee en zeiden dingen als ‘Wat is er aan de hand?’ of ‘Moet ik een handje helpen?’ . Ik laat die arm overal rondslingeren, ook in de zetel. Soms gaan mensen erop zitten en dan schrikken ze zich rot." (lacht)

Heb je intimiteit ook een andere draai gegeven?

"Ja. Vroeger was ik een jong ventje. Seksverslaafd was ik niet, maar laat ons zeggen dat ik het wel graag deed en mij geamuseerd heb. Toen was uit de kleren gaan en naakt zijn gemakkelijk. Nu betekent naakt zijn voor mij mijn prothese uitdoen. Ik moet me eerst supercomfortabel bij iemand voelen voor ik dat kan. Ik moet vertrouwen en intimiteit voelen voor ik me blootgeef.

In mijn single periodes na het ongeval heb ik er wel een spel van gemaakt dat ik nog altijd dezelfde persoon ben en dat ik nog altijd knappe gasten kon krijgen. Voor mij was het belangrijk om dat aan mezelf te bewijzen. Tegelijkertijd heeft het ongeval me rustiger en verstandiger gemaakt. Mijn relaties zijn oprechter nu. Als iemand mij graag ziet, dan weet ik dat het om mij is, om wie ik ben."

Ik vind het leuk om mensen te leren kennen en niet meteen te zeggen dat ik een prothese draag, want anders gaat het de hele avond over dat ongeval en daar heb ik geen zin in

Heb je op dit moment een relatie?

"Ik ben momenteel al bijna een jaar samen met mijn vriend. Normaal ben ik iemand die snel opgeeft, nu is het de eerste keer dat ik het zo lang volhoud. Ik had voordien bindingsangst. Ik vind mijn vrijheid belangrijk, ik ga graag uit, hier in Brussel, en leg dan makkelijk contacten. Ik ben een flirter, dat is mijn manier van omgaan met mensen. Het betekent niet altijd iets, maar er ontstaan snel misverstanden over. Ik vond het daarom altijd moeilijk om me vrij te voelen in een relatie. De makkelijkste oplossing was dan om het uit te maken, ook al was ik verliefd op die persoon. Nu is het de eerste keer dat het me lukt om die angsten onder controle te houden."

Hoe heb je je vriend leren kennen?

"Ik was kleren aan het kopen in een vintage shop, hier in Brussel. Hij passeerde mij en we hadden meteen veel aantrekkingskracht. Voor mij was dat raar, want ik val op het engelachtige type met blond haar en blauwe ogen. Mijn vriend heeft bruin haar en een baardje. Hij ziet er vrij stoer uit, en toch vind ik hem heel aantrekkelijk."

Via welke weg ging je in het verleden op zoek naar de liefde?

"Ik hou ervan om op café te gaan en mensen in het echt te leren kennen. Als je iemand op een avond leert kennen, vind ik het fijn om die avond met die persoon te spenderen, ook al hoef ik daar geen relatie mee. In bed duiken kan dan komen, maar hoeft niet. Dansen is ook leuk. Toen ik wel op apps als Tinder en Grindr zat, vond ik het belangrijk dat mensen wisten dat ik een prothese had. Dat zei ik dan altijd op voorhand. Maar nu denk ik ‘fuck off’. Ik ben wie ik ben, ik vind het leuk om mensen te leren kennen en niet meteen te zeggen dat ik een prothese draag, want anders gaat het de hele avond over dat ongeval en daar heb ik geen zin in."