Met spijt in ons hart delen we mee dat ZIZO, het (online) magazine van çavaria, er na bijna 30 jaar mee ophoudt. Wil je weten waarom? Je leest er hier meer over. Çavaria blijft via al hun communicatiekanalen inzetten op mooie verhalen en LGBTI+ nieuws. Wil je op de hoogte blijven? Schrijf je dan hier snel in voor de nieuwsbrief van çavaria. |
‘Special’: de Netflix-show die me eindelijk verbonden deed voelen met m’n beperking
Had je ooit al dat prikkelend gevoel wanneer een stuk popcultuur je echt weet te raken, je het gevoel geeft gezien te worden? Dat was precies de ervaring die ik had bij het zien van de trailer van Netflix' nieuwe show ‘Special’. Misschien wel voor de eerste keer in mijn leven.
Ik heb een beperking. Ik ben gehandicapt. Je zou de frons op mijn gezicht moeten zien terwijl ik die zin schrijf. Op zeer jonge leeftijd werd bij mij een lichte vorm van cerebrale parese – hersenverlamming of kortweg CP – vastgesteld. Een aandoening die een verminderde coördinatie van de spieren (spastische verlamming) en/of andere handicaps met zich meebrengt, meestal het gevolg van schade aan de hersenen vóór of bij de geboorte. Weinig mensen in mijn leven weten dat, en als ze al iets weten, dan is het bitter weinig. Het is niet dat ik het verberg, ik heb gewoon altijd geprobeerd om het zo min mogelijk deel van mijn leven te laten zijn. Het enige probleem: door het te negeren, heb ik het ook nooit echt aanvaard? En blijkt dat je een handicap niet echt kunt laten verdwijnen door ‘m te negeren? Echt een schokker en een openbaring.
Het feit dat ik zelfs in staat ben om mijn beperking te negeren (of dacht dat ik dat kon) is een voorrecht, dat besef ik. Zoals ik al zei: ik heb een milde vorm van CP. In mijn geval betekent dat:
- Ik kan niet zo goed lopen zoals de meesten omdat mijn beenspieren korter zijn dan zou moeten en ze heel gemakkelijk stijf worden. Ik mank soms. Normaal lopen is een beetje een struggle en vraagt veel energie, zowel mentaal als fysiek.
- Motorische coördinatie? We don’t know her. Het komt er eigenlijk op neer dat ik niet altijd kan voorspellen hoe m’n lichaam en vooral m’n benen gaan bewegen of dat ik ze niet zo precies kan laten bewegen zoals ik wil.
- CP heeft mijn verstandelijke vermogen niet echt aangetast, wat een absolute zegen is. Niet iedereen heeft zoveel geluk en dat weet ik.
- Serieuze fysiotherapie maakt al sinds mijn derde deel uit van mijn leven en zal dat waarschijnlijk ook doen tot het einde van m’n dagen.
- Ik heb in mijn leven meer met m’n benen in gips rondgelopen dan ik op beide handen kan tellen. Weird flex, I know.
Iets negeren doet het niet verdwijnen
CP kan mensen op veel verschillende manieren raken en kan kleine of grotere gevolgen hebben. Voor de meesten zou ik het grootste deel van de tijd als volkomen gezond doorgaan. M’n handicap laat zich vooral blijken wanneer ik moe of gestresseerd ben of gewoon wanneer ik een slechte dag heb.
Zoals ik al eerder zei: het grootste deel van mijn leven heb ik de hele zaak een beetje genegeerd. Of beter gezegd, heb ik er niet veel over nagedacht. Toen ik echt jong was (en er veel slechter aan toe was dan nu) zorgden mijn ouders ervoor, voor mij, en tegen de tijd dat ik oud genoeg was om het te beseffen dat er iets anders was, was al zo deel van m’n dagelijks leven en dat het nooit echt bij me daagde. Tuurlijk, ik kon niet sporten en ik moest naar meer dokters dan het gemiddelde kind, maar wat dan? Ik was niet 'speciaal', niet op die manier.
Representation f*cking matters
That’s where Netflix new series comes in. ‘Special’. Ik zag de trailer het eerst op sociale media.
Special is een semi-autobiografische serie over een homo met een milde vorm van CP, grotendeels gebaseerd op het leven van Ryan O'Connell. In 2015 publiceerde O'Connell een boek, ‘I'm Special: And Other Lies We Tell Ourselves’, over zijn leven als een homoseksuele, man met een beperking, dat hij nu in een serie goot. Hij schreef elke aflevering van de show én speelt zelf de hoofdrol. Dat heb je goed gelezen. Een homoseksuele man met een beperking heeft de hoofdrol in een Netflix-serie, gebaseerd op zijn eigen leven. Hell yeah.
Het is moeilijk over te brengen wat de impact was dat die de trailer op mij had toen ik er voor het eerst naar keek. Om je een idee te geven: ik snakte naar adem en riep "oh my God”, waarop mijn moeder zich naar m’n kamer haastte om te zien of alles in orde was. Ik lachte, stamelde en zei ongelovig: "Ze maakten een serie over mij." Mijn moeder lachte. Ik legde haar uit wat ik net had gezien, dat er een serie kwam over een homoseksuele man met een milde CP, dat ik het niet kon geloven, dat ik dat was, vertegenwoordigd in de media, op een manier die ik me nooit had kunnen voorstellen. We beloofden elkaar meteen dat we het samen zouden bekijken.
Geen kasten meer
Maar meer dan dat ik me vertegenwoordigd voelde, gaf de trailer voor ‘Special’ me het gevoel dat ik me blootstelde. Toen Ryan's moeder (gespeeld door Jessica Hecht) in de serie zei: "Je beperking is een deel van jezelf", had ik het gevoel dat ze ook tegen mij sprak.
Het klinkt raar, maar meer dan ooit tevoren werd ik me bewust van het feit dat ik een beperking heb en dat ik dat nog niet echt had verwerkt. Ik moet me realiseren dat CP mijn leven heeft beïnvloed, dat het dat nog steeds doet én dat zal blijven doen. Het was interessant om vrede te nemen met een deel van mezelf dat ik niet echt ken, of waar ik niet veel van weet. En dat alles dankzij een trailer voor een Netflix-serie. Stel je voor wat het effect kan zijn van een volledig seizoen.
Ik ben dankbaar dat ik leef in een tijd waarin queers met een beperking echt vertegenwoordigd kunnen worden in de media. En vanaf nu, nog meer dan voorheen, zal ik vechten voor een eerlijkere vertegenwoordiging en diversiteit en inclusiviteit. Omdat ik weet wat het voor mij gedaan heeft en ik wil dat iedereen dat gevoel kan meemaken. ‘Special’ is de reden dat ik me verbonden voel met een deel van mij dat ik had weggestopt. En ik weet het nu: ik laat me niet definiëren door mijn beperking, maar het is een deel van mij. Geen kasten meer.
‘Special’ is te zien op Netlix sinds 12 april.
Deze getuigenis verscheen oorspronkelijk in het Engels op Joppes site Sparkel.eu.
Eigen verslaggeving