Het boek ‘65 jaar België op het Songfestival’ is zoveel meer dan een encyclopedisch werk: het is niet zomaar een opsomming van feiten en data: het bevat ook interviews met 35 Belgische deelnemers die terugblikken op een al dan niet geslaagde mijlpaal in hun muzikale carrière.  Een massa foto’s, anekdotes en weetjes kruiden het boek.

ZIZO: Het boek is een logisch voortvloeisel uit jullie website.

‘Inderdaad, in 2015 startten we met enkele vrienden de website Songfestival.be. Het was meteen een succes en we moesten op zoek naar vrijwilligers om de groei te ondersteunen. We werden ook actief op sociale media en in 2020 kwam er dan de podcast Eurovisite. Hiervoor gingen we op bezoek bij artiesten die ons land vertegenwoordigden zoals Nicole en Hugo en Tom Dice.  

Er gebeurt veel meer achter de schermen dan je zou vermoeden

'We sprokkelden zoveel verhalen en anekdotes (België slaagt er telkens wel in om één of andere blunder te begaan) dat al snel de idee groeide om alles te bundelen in een boek, en voor we het goed en wel beseften lag het in de boekhandel.  Niet zonder succes trouwens, want we staan in de Top 30 van de non-fictieboeken.’ 

ZIZO: Ben je zelf een fervente festivalganger?

‘Ikzelf heb het songfestival twee keer meegemaakt maar leden van onze ploeg wonen het al bij sinds 2012.  We brengen dan ook verslag uit voor media die zelf geen journalist sturen, zoals Radio 2 en Het Laatste Nieuws.’

ZIZO: Het is ontluisterend te lezen dat het megaspektakel dat zo clean en onschuldig lijkt één web van intriges en conflicten is.

‘Er gebeurt veel meer achter de schermen dan je zou vermoeden: zo mocht Wit-Rusland dit jaar niet deelnemen omdat hun inzending te politiek geladen is en zorgden de spanningen tussen Rusland en Oekraïne ook voor de nodige problemen.’   
‘Een ander fait divers: het festivalorkest dat Pas de Deux moest begeleiden (1983) vond het nummer zo slecht dat de muzikanten weigerden te spelen. Dirigent Freddy Sunder moest hemel en aarde bewegen om hen te overhalen en uiteindelijk speelden ze toch op de generale repetitie en de avond zelf.’

Het publiek was soms allesbehalve respectvol

ZIZO: De evolutie van de preselecties is een verhaal op zich…

‘Allerhande formules werden uitgeprobeerd, de ene al met meer succes dan de andere. Zo werd onder meer de applausmeter als criterium gebruikt.  Dus: hoe meer fans een kandidaat  naar de selectie meebracht, hoe groter de kans om te winnen.’

‘Het publiek gedroeg zich ook enkele malen alles behalve respectvol: toen Pas de Deux in 1983 de voorronde won werden zij door een deel van het publiek dat aanwezig was in de studio luid uitgejouwd. Presentator Luc Appermont had alle moeite van de wereld om zich verstaanbaar te maken.’

ZIZO: Niet elke kandidaat was enthousiast over hun selectie voor het songfestival?

‘Neen, sommigen vertrokken met gemengde gevoelens. Deelnemen kan een vloek of een zegen zijn voor de verdere carrière.  De vele getuigenissen in het boek spreken voor zich. Eén van hen weigerde zelfs ostentatief om geïnterviewd te worden.’

ZIZO: Hoe slaagde je erin om zoveel winnaars van de preselecties te interviewen?

‘Dat was inderdaad geen sinecure.  Er zijn natuurlijk de zeer bekende namen en verder verliep het via contacten met platenmaatschappijen en journalisten maar vooral in Wallonië was het niet eenvoudig. Heel wat artiesten zijn niet meer actief en dat vergemakkelijkte de zoektocht niet.  Eén deelnemer vond ik terug toen ik het overlijdensbericht van haar partner onder ogen kreeg.’

Sandra Kim is financieel niet beter geworden van het songfestival.

ZIZO: En dan was er natuurlijk 1986: Sandra Kim die het songfestival won.

‘Ze was amper dertien, een tiener die eigenlijk niet weet wat haar overkomt en plots een wereldster wordt.  Ze vertelt hoe ze met gemengde gevoelens op deze periode terugkijkt, ze wordt nog steeds vereenzelvigd met “J’aime la vie” wat haar carrière zeker niet gunstig beïnvloed heeft. Of hoe één lied de rest van je leven bepaalt. En bovendien is ze er financieel niet beter van geworden: haar vader had een erg nadelig contract gesloten met de manager.” 

ZIZO: Een absolute meerwaarde voor het boek zijn de vele foto’s, de meeste nooit eerder gepubliceerd.

‘We hebben geprobeerd om de verhalen visueel te ondersteunen: wanneer we het hebben over het “lelijke kleed van Barbara Dex” willen we dat ook tonen. Daarvoor zijn we gaan aankloppen bij de Ierse televisie.  Artiesten zijn in hun archieven gedoken en hebben ons interessant beeldmateriaal bezorgd. En er is natuurlijk ook de grote schare festivalfans met een rijk fotoarchief.  We hebben wel geleerd dat fotorechten soms big business zijn.’

Het is niet altijd het beste lied dat het haalt

ZIZO: Als ik de lijst van Songfestivalwinnaars overloop valt het me op dat ik me sommigen helemaal niet meer kan herinneren ook al waren ze het op het moment van de overwinning wereldsterren.

‘Het is niet altijd het beste lied dat het haalt. Zo was het ook in 2002: de winnaar was Marie N. Zij verbaasde iedereen met haar act.  Ze trok haar kleren uit en droeg een kostuum onder haar jurk. Dat momentum was snel voorbij en ze werd een nobele onbekende.’

“65 jaar België op het Songfestival, alle artiesten, alle verhalen” is een uitgave van Baeckens Books NV .