Vrijdag staat ze met haar nieuwste show in De Roma. ZIZO sprak alvast met haar over authenticiteit, biseksualiteit en haar huidige tournee.

Wat vond je van de afgelopen shows? Hebben ze aan je verwachtingen voldaan?
Amanda Palmer: “Dat is een heel moeilijke vraag om te beantwoorden. Ik probeer in het leven geen verwachtingen te hebben. Die kunnen je als persoon echt verpesten. Twee maanden geleden heb ik de Noord-Amerikaanse tournee beëindigd. Tijdens de zomer heb ik een pauze ingelast waardoor ik een tijd ben weggeweest van het podium. Ik ben niet eens dezelfde persoon die ik was toen ik de laatste show in Amerika af maakte.

Dit is ook het ding dat ik zo leuk vind aan mijn werk. Als kunstenaar en mens probeer ik mezelf voortdurend uit te dagen om de meest authentieke versie van mezelf te zijn. Wanneer je voor 2.000 mensen op het podium staat, heb je twee keuzes: je kunt gewoon op automatische piloot gaan en doen wat je zes maanden geleden hebt gedaan, of je kunt alles wat er in je leven is gebeurd in de show verwerken.

De laatste optie is altijd mijn aanpak geweest. Ik vind het heel moeilijk om uit te vinden hoe je dat dagelijks moet doen. Maar het is ook het meest lonende deel van mijn werk. Het herinnert mij eraan dat het leven en de wereld voortdurend in beweging zijn. Maar we komen samen als mensen, maken kunst en reflecteren. En als we dat niet doen, zitten we in de problemen.”

Voel je jezelf fragiel of krachtig als je op het podium over taboes of persoonlijke onderwerpen praat?
"Je krijgt het ene niet zonder het andere. Dat is de grote paradox die veel mensen niet lijken te begrijpen. Er is een enorme beloning die wordt geleverd als je jezelf zo open en kwetsbaar opstelt. En het is eng . Het houdt ook nooit op met eng te zijn om mensen de waarheid te vertellen over hoe bang , verdrietig of verward je bent. Maar des te langer ik dit doe en hoe meer erkenning ik zie in mijn publiek. Of het nu gaat over hoe het voelt om door een abortus te gaan of hoe het voelt om in de war te zijn over mijn eigen identiteit, ik besef dat er een enorme kracht zit in eerlijk zijn met mensen.

Geen imago

"De gemeenschap met wie ik ben omringd, ziet geen imago of popster. Ze zien een volledig mens. Ik wil geen perfecte artiesten. Ik wil artiesten die net zo verward zijn als ik en het op een manier kunnen uiten die zo mooi is dat ik wil huilen. Ik maak het soort kunst dat ik zou willen dat andere mensen voor mij zouden maken. Kunst die verbindt en me minder eenzaam laat voelen."

Denk je dat je fans de ware jij kennen?
"Ik leerde de les vele jaren geleden dat er maar zo veel aspecten van mezelf zijn die ik kan delen opdat ik de mensen rond mij nog kan beschermen. Ik vertel niet veel over mijn relatie met Neil bijvoorbeeld. Ik deel niet veel over mijn familie. En dat zijn allemaal aspecten van mijn leven. Ik denk echter graag dat mensen me nog steeds intiem kunnen kennen zonder elk detail van mijn privéleven te kennen zoals met wie ik gisteravond seks heb gehad. Die details zijn eigenlijk niet belangrijk om te begrijpen wie ik ben."

Ik wil vooral een veilige emotionele ruimte creëren waar mensen kunnen huilen, lachen en belachelijke gevoelens kunnen voelen zonder te denken dat ze alleen zijn

Veel mensen kunnen zichzelf herkennen in de aspecten die je wel deelt. Kan je jezelf het eerste moment herinneren dat je een grote impact had op het leven van mensen of de manier waarop ze dachten? 
"Dat gebeurde in de begindagen van The Dresden Dolls. We werden niet gedefinieerd als een queer band. The Dresden Dolls probeerden wanhopig een container van inclusiviteit te creëren. Ik had geen idee hoeveel dat zou betekenen voor mijn queer gemeenschap.

Dit is wat ik wilde toen ik zestien was. Ik voelde me een buitenstaander, net als Brian. We zijn opgegroeid als de rare kinderen op de middelbare school. Dus we wilden een band en community creëren waar letterlijk iedereen welkom was."

Veilige omgeving

"We waren zo toegewijd aan persoonlijke expressie en een gebrek aan schaamte en het ging verder dan queerness. Leeftijd, gender, ras, geslacht, alles kwam samen in The Dresden Dolls. Ik zou niet zeggen dat dit het plan was. Het gebeurde gewoon omdat Brian en ik het koesterden. Toen ik die positieve invloed zag, inspireerde dit mij om zo’n gemeenschap te blijven bevorderen toen ik aan mijn solowerk begon.

Ik wil vooral een veilige emotionele ruimte creëren waar mensen kunnen huilen, lachen en belachelijke gevoelens kunnen voelen zonder te denken dat ze alleen zijn. Dat is het belangrijkste van deze tour en show, dat daar ruimte voor is. Wanneer kun je dat anders doen?"

Mensen geloven dat als je biseksueel bent, je gewoon rondhangt en nog niet hebt besloten wie je bent. Dat is onzin

Hoe belangrijk is dit gemeenschapsgevoel in ons huidige klimaat?
"Ik vind het essentieel. Het fundamentele probleem op dit moment op aarde is dat we erg gebroken zijn. We maken geen contact met elkaar en we weten niet hoe we elkaar kunnen helpen. Ik wil geloven dat deze shows en dit soort verhalen een paar dingen kunnen samen lijmen."

Als we naar de LGBT+ gemeenschap kijken, merk je soms ook dat de gemeenschap verdeeld is. Voel je je daar thuis als biseksueel persoon?
"Ik voel mij zeker meer comfortabel als een omniseksueel persoon in 2019 dan in 1999 omdat het zo veel minder gemarginaliseerd wordt. Historisch gezien hebben biseksuele mensen hun aandeel van verdriet van de meer binaire kant van de zaak gekregen. Mensen geloven dat als je biseksueel bent, je gewoon rondhangt en nog niet hebt besloten wie je bent. Dat is onzin.

Ik weet al wie ik ben sinds mijn veertiende. Ik voelde me echt aangetrokken tot meisjes, jongens en tot iedereen in het algemeen. Dat is nog steeds zo. Ik voel me tot iedereen aangetrokken. Als je bestaat, voel ik me aangetrokken tot jou. Ik ga niet noodzakelijk met je naar bed, maar ik vind je aantrekkelijk."

Bevoorrecht

"Het is leuk om te zien dat de wereld wakker wordt met het driedimensionale karakter van seksualiteit, veel meer dan in 1999, toen de wereld nog maar een beetje accepteerde dat homoseksualiteit echt was. Maar ik heb me altijd best comfortabel gevoeld bij mijn geaardheid. En dat voelt als een voorrecht, dat ik nooit echt een moeilijke strijd heb moeten voeren vanwege mijn seksualiteit. 

Dat komt ook door de mensen met wie ik mezelf omringd heb. Ik zit in een gemeenschap van kunstenaars, activisten en radicale denkers die niet eens knipperen als je zegt dat je trans, biseksueel, aseksueel of op zoek bent. Ik heb op straat nooit iets naar mijn hoofd geslingerd gekregen omdat ik een meisje kuste. Daarom kan ik zeker zeggen dat ik bevoorrecht ben."

Hou van elkaar. Het komt daarop eigenlijk neer aan het einde van de show

Omdat je zo comfortabel in je vel zit en authentiek bent, kijken veel mensen naar je op. Maar naar wie kijk jij op?  
"Ik kijk op naar allerlei soorten mensen. Phoebe Waller-Bridge, Hannah Gadsby , Patty Smith, Nick Cave, om er maar een paar te noemen. Elke artiest die de grenzen verlegt van hoe eerlijk en authentiek je op een podium kan staan."  

En hoe ga je deze keer die authenticiteit op het podium neerzetten?
"Het is een stuk intenser dan vorige tours en er wordt veel meer gepraat. Meestal heb ik een band of een entourage bij. Maar dit is alleen ik, een piano en de waarheid. Dat is wat ik nu moest doen, voor mezelf. Ik moest dingen vereenvoudigen."

Wat is de hoofdboodschap die je met je show wilt verspreiden?
"Hou van elkaar. Het komt daarop eigenlijk neer aan het einde van de show."

Op 20 september staat Amanda Palmer in de Roma met haar show ‘There Will be no Intermission’. Klik hier voor tickets en info.