ZIZO: Dit boek is een prentenboek voor iedereen, van jong tot oud. Was dat je bedoeling?

Pieter Gaudesaboos: "Eigenlijk is dit boek geschreven voor kinderen van de tweede kleuterklas tot het vierde leerjaar. Mijn vorige boek was gericht op een oudere doelgroep, 12+, maar voor dit boek wilde ik graag terug naar mijn gekende doelgroep gaan, omdat ik daar het liefst voor schrijf."

Ik wilde een boek waarin iedereen, ongeacht de leeftijd, iets kan ontdekken. Ik hou ervan om gelaagde boeken te maken, omdat die niet alleen interessant zijn voor kinderen, maar ook voor volwassenen

"Maar ik wilde inderdaad wel een boek waarin iedereen, ongeacht de leeftijd, iets kan ontdekken. Ik hou ervan om gelaagde boeken te maken, omdat die niet alleen interessant zijn voor kinderen, maar ook voor volwassenen. Als je een boek maakt, start je eigenlijk altijd vanuit een boodschap. Het boek dat ik werkelijk maak, moet een vertaling van die boodschap zijn voor verschillende leeftijden. 
Als ik denk dat het boek af is, probeer ik het daarom altijd bewust te lezen door de bril van een driejarige en door de bril van een volwassene, omdat ik zo pas echt zie hoe het verhaal, en dus ook de boodschap, overkomt. Dat is ontzettend leuk om te doen."

ZIZO: Hoe ben je precies op het idee gekomen om een boek over liefde te schrijven?

Pieter: "Dat gebeurde eerder toevallig, ik lag ziek op de zetel en hoorde mijn dochter – toen vijf jaar – filosoferen over liefde. Dat raakte me wel, wij waren daar vroeger op die leeftijd nog niet mee bezig. Op dertig jaar tijd is dat een enorme verandering, nu zijn kinderen in de derde kleuterklas al bezig met liefde en verliefdheid, bij ons kwam dat pas in het middelbaar. Toen mijn dochter me even later de vraag stelde wat liefde nu echt is, wilde ik dan ook een zo volledig en open mogelijk antwoord formuleren. Als holebivader probeer je die openheid te laten groeien en iets toe te voegen. En dat is nadien in mijn hoofd blijven rondhangen."

ZIZO: Die openheid, was dat ook je uitgangspunt voor het boek?

Pieter: "Zeker. Ik heb heel bewust gekozen voor twee figuren die niet meer van elkaar konden verschillen en die bijna onmogelijk een koppel konden vormen. Niet alleen uiterlijk, maar ook op vlak van persoonlijkheid. Aan de ene kant heb je de pinguïn, die altijd een strikje draagt, wat stijfjes loopt en erg rationeel is. Bijna bureaucratisch. En aan de andere kant heb je de nonchalante, zorgeloze beer die alles op het gevoel doet. Een echt surfer-type."

Pinguïn wordt naarmate het verhaal vordert meer ontspannen, terwijl beer serieuzer wordt. Het boek telt uiteindelijk 80 pagina’s, en op die tijd kon ik die evolutie mooi weergeven.

"Ik heb me voor dit boek laten inspireren door schrijfster Marianne Dubuc, die altijd prachtige, lijvige prentenboeken maakt waarin zich een mooie evolutie voordoet. Dat wilde ik ook, ik wilde dat mijn personages konden evolueren en veranderen tot iets anders. Pinguïn wordt naarmate het verhaal vordert meer ontspannen, terwijl beer serieuzer wordt. Het boek telt uiteindelijk 80 pagina’s, en op die tijd kon ik die evolutie mooi weergeven.
 

ZIZO: Dat lijkt me niet makkelijk om dat te verwezenlijken in een prentenboek.

Pieter: "Daarom telt dit boek 80 pagina’s, ik wilde het verhaal mooi kunnen opbouwen en die evolutie weergeven zonder dat het allemaal te druk werd. Ik had het verhaal wel in mijn hoofd, maar ben gestart met de tekeningen. De tekst komt er in mijn proces pas nadien bij. Ik wist dat ik personages wilde die een dier waren, maar die toch ook erg menselijk waren. Ze moesten op twee benen staan en petjes of hoedjes kunnen dragen. Ik wist dat het belangrijk was om visueel iets erg moois te maken, maar ook het verhaal moest goed zijn."

 
ZIZO: Hoe heb je dat aangepakt?

Pieter: "Ik heb collega’s die hun hele boek al in hun hoofd hebben uitgewerkt voor ze echt beginnen te werken. Bij mij is dat anders. Ik teken in waterverf en scan mijn tekeningen nadien in, zodat ik ze kan gebruiken zoals ik wil. Dat geeft een ontzettende vrijheid en zo kan mijn verhaal blijven evolueren terwijl ik aan het tekenen ben. Mijn eerste versies zijn altijd kleiner en minder gedetailleerd, en naarmate het verhaal groeit, groeien mijn tekeningen ook."

Ik vind het een enorme rijkdom om mijn eigen leefwereld in mijn boeken te kunnen steken. Zo is het huisje van pinguïn gebaseerd op het huisje waar ik met mijn gezin op vakantie was.

"Mijn manier van werken geeft me de vrijheid om ook tijdens het werken nog dingen toe te voegen die ik meemaak in mijn eigen leven. Je begint op andere dingen te letten en andere dingen te zien tijdens zo'n schrijfproces. Net zoals een zwangere vrouw tijdens haar zwangerschap veel meer andere zwangere vrouwen ziet, denk ik. Ik vind het een enorme rijkdom om mijn eigen leefwereld in mijn boeken te kunnen steken. Zo is het huisje van pinguïn bijvoorbeeld gebaseerd op het huisje waar ik met mijn gezin op vakantie was. Het is een beetje zoals een theaterstuk schrijven dat gebaseerd is op een improvisatie. Je weet wel waar je begint, maar niet waar het eindigt. Tijdens je maakproces krijg je nieuwe, goede ideeën die je perfect in je verhaal kan verwerken. Ik werk heel graag op deze manier."

ZIZO: Is het een ander boek geworden dan je voor ogen had?

Pieter: "Ik wist op voorhand dat ik een boek wilde maken in 4 duidelijke delen en een duidelijke, dramatische start. En ik wilde dat het een filmisch boek werd, bijna scènisch. Je hebt die dramatische start van pinguïn in dat bootje op de oceaan. Je zit meteen in bijzondere spanning. Daarna heb je die verrassing van beer die het allemaal grappig vindt, maar het niet veroordeelt. Beer weet niet wat het is, liefde, maar hij sluit het ook niet uit. Daarna heb je de zomer, en het idee van liefde groeit langzaamaan bij beer. Na de zomer gaat pinguïn weg, en met hem verdwijnen alle kleuren. We eindigen bij pinguïns thuis, wat weer een heel andere omgeving met andere kleuren is."

Ik heb heel veel mooie reacties gekregen, en dat is het allermooist. Het boek leeft, heb ik het gevoel. Het raakt mensen, mensen zien er hun eigen verhaal in

"Ik wist dat het boek dat ik voor ogen had niet evident was. Maar toen ik het eerste gedrukte exemplaar in handen had, vond ik het meteen heel geslaagd. Ik was heel erg blij met zoveel bladzijden, het is heel mooi geworden. Het tempo zit perfect, en er zit zoveel licht en lucht in het boek. Het lijkt wel een kortfilm, heel filmisch. Bovendien heb ik heel veel mooie reacties gekregen, en dat is het allermooist. Het boek leeft, heb ik het gevoel. Het raakt mensen, mensen zien er hun eigen verhaal in. Het is een boek geworden waarmee mensen zichzelf kunnen identificeren, dat gaat toch altijd net iets dieper omdat je het gevoel hebt dat over jou gaat."

ZIZO: Welke boodschap heb je nu net willen geven met dit boek?

Pieter: "Liefde is iets heel breeds. Aan de ene kant heb je geen vat op wie je verliefd wordt. Dat kan op iemand heel anders zijn dan wie je zelf bent. Maar de liefde zelf kan ook allerlei vormen aannemen. Soms is het heel hevig, dan weer kabbelend. Voor mijzelf gaat liefde over wat beer op het einde zegt. “Het gaat over kleine dingen. Niets spectaculairs.” Voor dit boek ben ik zelf op zoek gegaan naar allerlei verschillende omschrijvingen van liefde in literatuur. En bijna altijd ging het over kleine dingen. Dat wilde ik in het boek steken. Ze doen allerlei dingen samen, maar niets groots of geks. Op die manier kon ik er ook voor zorgen dat het boek geen clichématige ode aan de liefde werd. Het mocht niet zeemzoeterig worden. Daarom zitten er ook geen hartjes in het boek. In kleine dingen zit voor mij veel meer liefde dan in grote dingen."

Geef dit boek aan iedereen van wie je houdt. Laat hen weten dat je hen graag ziet. En ik zie ook dat dat echt gebeurt, het is een soort cadeauboek aan het worden. Als auteur kan je geen groter compliment krijgen dan dat.

"Ik wist op voorhand dat ik twee mannen wilde gebruiken, maar ik wilde geen problematiek-boek of typisch homo-boek maken waarin het over coming-out gaat. Daarmee zou ik vooral progressieve ouders aanspreken, terwijl ik net eerder andere ouders wil aanspreken, de mensen die nood hebben aan dit soort boeken waarin homo zijn eerder een bijkomstigheid is. Het is een toevalligheid, maar geen echt thema."

ZIZO: Wat is jouw eigen ultieme boodschap met dit boek?

Pieter: "Geef dit boek aan iedereen van wie je houdt. Laat hen weten dat je hen graag ziet. En ik zie ook dat dat echt gebeurt, het is een soort cadeauboek aan het worden. Als auteur kan je geen groter compliment krijgen dan dat."

Je kan dit boek hier aankopen via LGBTI+-boekhandel Kartonnen Dozen.