We zijn intussen 25 jaar verder en zitten aan ZIZO nummer 145. Hoog tijd om dus even de draad terug op te pikken met Inge Wallaert, de lesbische vrouw die als eerste in ZIZO verscheen onder die rubriek. We ontmoeten elkaar niet in Mechelen, maar nu in Schoten, in een gezellig huis boordevol boeken, sanseveria’s en kunstwerken. “Allemaal zelf gemaakt”, vertelt ze over dat laatste. Wij gaven haar een aantal stellingen uit dat interview van toen, en vroegen naar haar reactie nu.

Toen: “Ik vind het belangrijk om te ‘militeren’ voor onze rechten.”

Nu: “Onkruid vergaat niet! Ik ben nog steeds actief in de LGBT+-beweging, zowel in çavaria als in het Roze Huis en voor de Pride. Daarnaast organiseer ik nu ook mee de L-week, voor lesbische vrouwen. Ik heb altijd gezegd dat het mijn doel was om de vereniging te kunnen opheffen. Daarmee bedoel ik dat we het punt zouden bereiken waar we niet langer moeten strijden voor onze rechten. Maar vandaag de dag is het misschien nog meer nodig dan ooit.”

Toen: “Ik heb veel bewondering voor Ann, mijn vriendin.”

“Zoals in ieder leven is er op 25 jaar veel veranderd, in verband met die relatie. Ik heb intussen een registratie, huwelijk en een scheiding achter de rug. Ik heb maar weinig contact met Ann, maar het verloopt best goed als we elkaar spreken. Zij is nu samen met iemand anders, dus beperken we dat fysieke contact voor ons allebei.”

We zouden meer moeten delen, en meer solidariteit vertonen

Toen: “Ik kan geen politici uitstaan!”

“Dat is eigenlijk flink veranderd. Ik ben intussen zelf in de Schotense gemeentepolitiek opgekomen voor Groen, ook al zijn alle partijen volgens mij in feite hetzelfde. Maar zoals ze zeggen, de beste stuurlui staan aan wal. Het is makkelijk om kritiek te hebben zolang je er zelf niet in zit. Pas als je erin stapt, kun je mee de richting bepalen.”

“Toen ik nog samen was met Ann, raadde ze me af om ermee te beginnen. Ze zei dat ik er het karakter niet voor had. Ik ben persoonlijk nogal een zwart-witdenker en ik zet dingen moeilijk van me af. Dus telkens als ik nu gefrustreerd uit een vergadering kom, merk ik zo nu en dan dat ze daarin wel gelijk had.”

Toen: “Er zijn belangrijkere dingen dan het homohuwelijk.”

“Het belangrijkste waar we nu voor moeten strijden is non-discriminatie. Niet alleen op basis van geaardheid en gender, maar ook naar minderbedeelden en kansarmen toe. We zouden meer moeten delen, en meer solidariteit vertonen, op alle vlakken. Maar als je vandaag kijkt naar de samenleving, gebeurt net het omgekeerde. Er is steeds meer ongelijkheid en onverdraagzaamheid, wat zich steeds vaker uit in geweld.”

“Die tendens tegengaan is iets waarvoor ik op de barricade wil staan. Het holebihuwelijk is daar een deel van, en ik ben blij dat we het intussen hebben. Vaak kreeg ik van andere lesbische vrouwen te horen dat ze tegen het huwelijk waren voor lesbische vrouwen, want ze vonden het iets ‘patriarchaals’. Maar ook al ben je er als vrouw tegen, heb je toch nog altijd recht op de keuze?”

25 jaar geleden was ik in zo’n dingen extremer. Dat is sindsdien wat afgezwakt

Toen: “Homo’s en lesbiennes die niet uit de kast komen zijn schizofreen.”

“25 jaar geleden was ik in zo’n dingen extremer. Dat is sindsdien wat afgezwakt. Ik kan best begrijpen dat mensen daarin terughoudender zijn, zeker in de laatste jaren. Ik was onlangs alleen in Parijs en ik werd aangevallen, maar niet omwille van mijn geaardheid. Ik vind dat mensen te hard focussen op het geweld. Daarom begin ik nog geen gesprek met ‘Ik ben Inge en ik ben lesbisch’, want dat doen hetero personen ook niet. Maar als het ter sprake komt, moet je er niet over liegen.”

“Ik ben er nog altijd van overtuigd dat de maatschappij alleen mee kan evolueren als de gewone man in de straten geconfronteerd wordt met het onderwerp. Ervoor uitkomen dat je homo, bi, lesbisch of transgender bent, wekt vertrouwen tussen jou en je medemensen. Je biecht iets persoonlijks op en dat komt jullie band ten goede. Met in de kast te blijven, voelen mensen dat je iets verbergt van hen. Eerlijk duurt het langst!”

Toen: “Ik ben trots op mijn eigen zaak met zijde en keramiek.”

“Met mijn eigen zaak ben ik later gestopt, omdat mijn relatie voorrang moest krijgen. Ik houd me nog steeds creatief en artistiek bezig, maar op een laagdrempeliger niveau, omdat er te weinig tijd voor overbleef. Mijn andere hobby’s zijn zowat hetzelfde als toen. Ik kook graag, voornamelijk. Zo houd ik bijvoorbeeld tijdens de L-week een vegan workshop, alhoewel ik zelf helemaal niet vegan eet. Ik blijf actief, zowel fysiek als mentaal, door aan sport te doen en me in te zetten voor de verenigingen.”

Toen: “Het aangrijpendste moment uit mijn jaar? De San Francisco Pride!”

“Het moment uit het voorbije jaar dat me het meeste zal bijblijven is de Pano-uitzending over Schild En Vrienden. Die heeft me echt bij mijn nekvel gegrepen. Dat zoiets kan bestaan in het jaar dat we 100 jaar vrede vieren na de Eerste Wereldoorlog... die twee feiten staan zo lijnrecht tegenover elkaar. Mensen moeten beseffen dat die ideeën terug opkomen, anders hebben we niets geleerd uit de geschiedenis. De boodschap is om te blijven vechten, want we zullen blijven bestaan. Binnen 25 sta ik dus nog steeds op de barricades!”