Proficiat met je mooie kortverhaal! Waarom besloot je het te schrijven?

"Wie tot een minderheidsgroep behoort, zal vaak (bewust of onbewust) de neiging hebben om slechts een bepaald deel van de persoonlijkheid te tonen, afhankelijk van de context.  Vaak zijn minderheidsgroepen het mikpunt van spot, van fysiek en/of verbaal geweld, waardoor ‘gefragmenteerd leven’ een natuurlijke reflex is, uit zelfbescherming."  

"Ik ben ervan overtuigd dat het verbergen van een deel van je identiteit op lange termijn voor mentale en ook fysieke problemen zorgt. In een ideale wereld zou iedereen helemaal zichzelf kunnen zijn en zouden de vele verschillen tussen mensen, getolereerd en gerespecteerd worden. Met dit verhaal probeer ik dat probleem te schetsen en daar aandacht voor te vragen."

Waarom schrijf je?

"Als kind al had ik brede interesses, zo ook voor taal.  Uiteindelijk ben ik een andere passie achterna gegaan en ben ik lijnpiloot geworden; ondertussen al meer dan 22 jaar.  Het is een schitterend, uitdagend en afwisselend beroep, maar het is uiteraard ook strikt afgelijnd en sterk omkaderd.  Een lijnpiloot opereert volgens strikte procedures en richtlijnen.  En terecht.  Maar dat betekent wel dat er weinig ruimte is voor kunstzinnige creativiteit of taalvirtuositeit.  Die creatieve wegen probeer ik te verkennen door in mijn vrije tijd occasioneel te schrijven. Het biedt mij emotioneel tegenwicht voor mijn voornamelijk rationeel beroep."

Waarom heb je voor zizo gekozen als medium om je kortverhaal te publiceren?

"Een tiental jaar geleden deed ik vrijwilligerswerk voor LGBTI+-koepel çavaria in de hoedanigheid van redactioneel medewerker.  Ik las beleidsdocumenten na op dt-fouten, inconsistenties...  In die periode verscheen er ook een reisartikel van mijn hand in hun toenmalig papieren ZIZO-magazine, over Miami en Key West.  Ik vond dat een hele eer. Çavaria heb ik altijd een warm hart toegedragen omdat ik geloof in een maatschappij waar iedereen zichzelf kan en mag zijn. Tolerantie, een geweldloze maatschappij en (wederzijds) respect voor menselijke verschillen, zijn kernwaarden waar ik achter sta."

Wat brengt de toekomst? Nieuwe verhalen?

"Ik blijf occasioneel columns, korte verhalen, persoonlijke beschouwingen en haiku’s (een vorm van Japanse dichtkunst) schrijven.  Ik ben te vinden op LinkedIn. En wie weet nodigt ZIZO me nog wel eens uit om iets te schrijven in de toekomst ;-)"

Wees daar maar zeker van Carolien!
 

Benieuwd naar het kortverhaal van Carolien? 
Je leest het hieronder. 

Zwart is geen kleur.

Als zo’n klassieke vierkleuren balpen,  zo voelt hij zich soms.

Een lichtblauw omhulsel met witte bovenkant.  Verschillende selecties bovenaan, voor rood, blauw, zwart en groen.  Met zijn duim kiest hij de kleur die hij nodig heeft.  Slechts één kleur.   Ze allemaal tegelijk selecteren is onmogelijk.  Hij moet kiezen met welke kleur hij gaat schrijven.  Kiezen is verliezen. 

Hij heeft er nooit bij stilgestaan maar er bestaat in de geesten van de meeste mensen een onderscheid tussen een mannen- en een vrouwenberoep.  Als adolescent was hij daar niet mee bezig en koos hij een studie vanuit zijn hart.  Daar waar de waarheid huist.  Nu, ettelijke jaren later,  blijkt dat hij als man een vrouwenberoep uitoefent en dat vinden velen bizar.  Zijn collega’s geven hem dat gevoel niet.  Integendeel zelfs.  Zij verwelkomen en bejubelen hem als een pronkende haan in het kippenhok.  Al houdt hij niet van kippen.  Klanten daarentegen vinden zijn aanwezigheid keer op keer vreemd en behandelen hem alsof hij een aapje in de zoo is.  Staren, duizend-en-één vragen stellen, grappen, grollen, ongevraagde foto’s.  Nu kan hij dat flatterend vinden en misschien is het ook zo bedoeld, maar wie lang genoeg op een nagel klopt, slaat vroeg of laat op een duim.  Zijn duim is inmiddels paarsrood geworden en dat is op z’n zachtst gezegd vervelend.  Want een paarsrode kleur, daar houdt hij niet zo van. 

Wat zijn leven extra bijzonder maakt is dat hij als man getrouwd is met een man.  Een minderheid binnen een minderheid, zeg maar.  Wie de trouwring rond zijn ringvinger ziet, vraagt steevast wat zijn vrouw zoal doet in het leven.  ‘Ik zou het niet weten, ik heb geen vrouw’, antwoordt hij dan.  ‘Maar toch bedankt voor de interesse’.  Daarna kijken de meeste mensen alsof hij een marsmannetje is.  ‘En ik hou niet van de kleur roze’, voegt hij eraan toe, ‘ook al heb ik een paarsrode duim die soms roze lijkt’.

Meestal hebben getrouwde mannen kinderen, als er een vrouw in het spel is toch zeker.  En als zij het geluk heeft om zonder problemen zwanger te kunnen worden.  Of als twee mannen voor een draagmoeder kiezen, of voor adoptie.  Maar hij heeft vrouw noch kind en ook dat blijkt redelijk ongewoon.  Een minderheid binnen een minderheid binnen een minderheid.  Een mens zou zich voor minder ‘minder’ beginnen voelen.

Toch voelt hij zich niet minder.  En ook niet meer.  Hij is meer en minder.  Diep en ondiep.  Hoog en laag, bij hoog en bij laag.  Zwart en wit.  Allesbehalve grijs, zoveel is zeker.

Wat een kleurenpalet, wat een veelheid aan persona’s leeft deze heer!  De veelzijdige vierkleuren balpen hoort bij hem als water bij de zee.

Professioneel werkt hij met emotioneel rood.  Privé handelt hij vaak rationeel blauw.  Kinderloos kan hij maar met één kleur beschrijven en dat is zwart.  Groen beleeft hij in zijn vrije tijd in de onmetelijke schoonheid van de natuur.  Duizend tinten bosgroen op zijn netvlies.  Lichtgroen, donkergroen, gewoon groen.  Roodgroen, bruingroen, grijsgroen. Geelgroen. Fluogroen, als een marsmannetje.

Rood blauw zwart groen.  Het voelt als gefragmenteerd leven, een kleur voor elke plek.  Eén kleur per moment, voor ieder wat wils.  Niet te veel choqueren, doe maar normaal.  Maar hij wil niet langer normaal doen, want normaal, wat is dat? 

Rood blauw zwart groen, een explosie van kleur!  Hij duwt en duwt en duwt, tot de vier kleuren van de balpen tegelijk in beweging komen, of is dat maar schijn?  Ze verpletteren als stormrammen het lichtblauwe omhulsel.  Dat piept en kraakt onderaan.  Alle vier de vullingen laten simultaan hun rollende koppen zien, wurmen zich naar buiten doorheen de barst die nu verschijnt.  Want de vierkleuren balpen, die gaat zolang te water tot ze barst.  Net als de kruik.  Die vierkoppige bemanning is niet genoeg: paars, indigo, oranje, geel, waar zijn zij?  Alle kleuren van de regenboog hebben bestaansrecht!  Niemand zou gefragmenteerd door het leven moeten gaan, heelheid heelt.  Wie heel is, is niet gebroken.  Zou dat een ideale wereld kunnen zijn? 

Die wereld bestaat al, die virtuele ideale wereld creëert hij vanaf nu zelf.  Op een stam van een oneindig sterke eik kerft hij met zijn veelkleurige pen de volgende boodschap : “Wie wil stralen als het puurste witte licht en beseft dat wit licht eigenlijk alle kleuren van de regenboog omvat, is voorgoed gered.”

Een regenboog brengt regen en tegelijk zon.  Niets is wat het lijkt.

En zwart is geen kleur.