interview
Mannen geven zich letterlijk en figuurlijk bloot voor fotoproject 'Tale of Men'
Tale of Men is een Instagrampagina die aan homoseksuele mannen een platform geeft om hun verhalen en ervaringen te delen. Met het fotoproject wil Chris Chi, een leerkracht Chinees die in Brussel woont, lezers en het gevoel geven dat ze niet alleen zijn. Wat de mannen willen vertellen, kiezen ze zelf. Hun seksualiteit is slecht bijzaak. “Tale of Men draait in de eerste plaats om persoonlijkheid, niet seksualiteit.”
13/08/2020
Dat Chris graag fotografeert is meteen duidelijk wanneer ik hem in Brussel voor het eerst ontmoet. Hij heeft een wegwerpcamera bij zich, en blijft af en toe stilstaan om een foto van de omgeving te nemen. Wanneer ik hem erop aanspreek zegt hij evenwel dat het maar een kleinood is, en dat hij niet actief op zoek gaat naar het onderwerp voor een goede foto.
Het is iets dat hij voor ‘Tale of Men’ wel moet doen, actief op zoek gaan naar iemand die zijn verhaal wil delen, en zich wil laten fotograferen. Iets wat aanvankelijk niet altijd even makkelijk was, geeft Chris aan, terwijl we een plaatsje zoeken voor het interview. “Ik ben van nature een verlegen persoon. Toch ben ik altijd geïnteresseerd in mensen. Het feit dat we dagelijks door zoveel mensen omgeven zijn, waar we tegelijk zo weinig over weten, intrigeert me. Maar een nobele onbekende aanspreken op straat was toch een drempel waar ik mij voor het project heb moeten overzetten.”
Het gaat alvast goed met Chris’ werk. Hij heeft zijn eigen site, de getuigenissen verschijnen nu ook in magazinevorm, en de Instagrampagina blijft groeien. De Brusselaar heeft er dan ook een hobby bij die even veel tijd vraagt als zijn fulltime job. “Eigenlijk gaat bijna al mijn vrije tijd naar ‘Tale Of Men’. Maar dat stoort me niet, ik haal er veel voldoening uit.” Dat kunnen we begrijpen.
Het is moeilijk om te zeggen of ik ‘Tale Of Men’ ook had gestart als ik in China was gebleven
De verhalen die op de site terechtkomen lijken soms persoonlijk en emotioneel te zijn. Voor iemand die zich interesseert in mensen, voelt het vast goed om anderen en verhaal te laten vertellen. “ Ik creëer vaak een band met mijn interviewee. Zeker vroeger, wanneer ik nog interviews aflegde. Die duurden dan vaak uren, waarbij er dus heel wat heen en weer gebabbeld werd, ook over intiemere zaken.” Vandaag de dag heeft Chris er de tijd niet meer voor om iedereen afzonderlijk te interviewen. Hij vraagt ze om alvast een stuk door te sturen, waarna hij daar op verder gaat en foto’s neemt.
Shoot met vluchtelingen
We nestelen ons in een hip café, niet ver van de Brusselse markt. Chris heeft zijn hond meegenomen, die gedurende het interview braaf aan zijn voeten ligt. Wanneer ik hem vraag hoe alles begonnen is, denkt hij eerst even na. “ Mijn interesse in mensen en hun verhalen was natuurlijk een belangrijke katalysator. Toen ik van China naar België verhuisde, is het idee om er iets mee te doen pas echt beginnen spelen in mijn hoofd. Dat was nog voor het ontstaan van ‘Humans Of New York’, een populaire Facebookpagina die onbekende mensen hun verhaal laat vertellen. Dat mag dan over eender wat gaan. Het is een gelijkaardig format, waar ik me door laten inspireren heb. Daarnaast neem ik graag foto’s. Wanneer ik bijvoorbeeld een wandeling door de stad maak, of zoals nu op café zit, neem ik ook weleens een foto. Ongeacht of die beelden onder de noemer ‘goede fotografie’ vallen. Die interesses combineer ik dus voor ‘Tale of Men’.”
Chris verhuisde van China naar België op zijn achttiende. Het is hier dat zijn project vorm kreeg. “De cultuur is hier anders dan in mijn thuisland. De samenleving is er meer open. Het is moeilijk om te zeggen of ik ‘Tale Of Men’ ook had gestart als ik in China was gebleven. Ik zou er alleszins een meer activistische route zijn ingeslagen.” Dat hij als leerkracht met vluchtelingen samenwerkte, zorgde er alvast voor dat hij vaak in contact kwam met mensen met een interessant verhaal.
“Het feit dat ik hen al wat kende, en dat de vluchtelingen graag nieuwe mensen leren kennen in hun nieuwe woonplaats, zorgde ervoor dat het makkelijk was om ze aan te spreken. Mijn eerste ‘shoot’ was dan ook met een vluchteling aan wie ik lesgaf. Dat is eigenlijk hoe het project echt begonnen is. Ik begon met hen te babbelen over hun ervaringen en verhalen, waarop ze vaak enthousiast reageerden. Dan vroeg ik hen voor een foto, en combineerde dat met het verhaal. Dat bleek goed te werken. Mensen vonden het leuk, de commentaren waren positief en ikzelf genoot er van. Van daaruit begon ik ook mensen op straat aan te spreken. Die gesprekken waren wel beknopter dan die met de vluchtelingen.”
Perceptie vs. Werkelijkheid
Aanvankelijk interviewde Zhi eenieder die hij geschikt vond. Pas later begon hij zich te focussen op de LGBTI+-gemeenschap, meer bepaald op homo’s. “Het exclusief interviewen van homomannen is eigenlijk toevallig gegroeid. Ik ben zelf homoseksueel, en kon mij op een manier beter vereenzelvigen met hun verhalen. Wij delen ervaringen die anderen niet kennen, zoals bv. ‘Coming-out-stories’.” Zo is ‘Tale Of Men’ dus geboren.
Maar de fotograaf wil niet dat zijn project puur gezien wordt als een platform voor homo’s om hun verhaal te vertellen. “Dat homomannen en hun verhalen mij aanspreken is normaal, aangezien ik zelf een van hen ben. Maar het feit dat ze homoseksueel zijn was nooit de belangrijkste insteek van mijn project. Ik wil dus niet enkel gezien worden als een activist. We moeten als samenleving oog hebben voor de persoon achter iemands’ seksualiteit, ras, uiterlijk…
Iedereen kampt met problemen, maar toch voelen we ons daar soms zo alleen in. De bevestiging dat anderen hetzelfde doormaken biedt steun. Dat is wat ik met ‘Tale Of Men’ wil bereiken. Vandaar ook de foto’s: Ze tonen een interessant contrast tussen de impressie die lezers van iemand krijgen bij het zien van de beelden, en hun reactie na het lezen van diens verhaal. Vaak krijg ik te horen dat de perceptie die ze gecreëerd hadden rond iemands’ persoonlijkheid op basis van het uiterlijk, ver uiteen ligt van de werkelijkheid. Het bewijst dat er zoveel meer achter iemand schuilt, dan dat we vermoeden na een eerste oogopslag.”
We moeten kijken naar elkaar als mensen, niet meer of minder. Want uiteindelijk zijn we allemaal gelijk
Het is duidelijk dat Chris niet wil dat zijn project in meteen in het hokje LGBTI+-activisme wordt gestoken. Het gaat in de eerste plaats om de ervaring van een persoon, niet een community. Die ervaring is dan ook tekenend voor die persoon, en niet per se voor de community in zijn geheel. “We moeten kijken naar elkaar als mensen, niet meer of minder. Want uiteindelijk zijn we allemaal gelijk, ongeacht onze seksuele voorkeur.”
Of hij een favoriet verhaal heeft? “ Goh, dat is een moeilijke. Veel verhalen zijn mooi op hun eigen manier. Het mag over alles gaan, dus dat zorgt ook voor veel verscheidenheid in thema’s. Dan moet ik ze al opdelen in categorieën, de happy stories, sad stories,… Natuurlijk zijn er altijd wel een paar die je bijblijven, maar er nu eentje uitkiezen is toch wel moeilijk.”
Wil je meer? Volg de Instagrampagina van 'Tale of Men' of ga naar de site.
Victor Traest is student journalistiek aan de Arteveldehogeschool in Gent. Hij schreef dit artikel in het kader van zijn opleiding.
Bron:
Eigen verslaggeving
