“Een hele dag televisiekijken en de media volgen, daar word je knettergek van. Het is belangrijk om deze dagen positief door te komen. Mijn vrienden zijn daarbij een uitstekende hulp. We houden regelmatig contact via FaceTime en aperitieven elke avond samen, via een videocall, uiteraard. Af en toe pikken we ook eens een virtueel feestje mee (lacht). Vandaag moeten we gewoon positief en inventief blijven. Jezelf oppeppen, dat is belangrijk nu.

Mijn vrienden zijn bovendien allemaal mensen met humor. Ze zijn optimistisch, grappig, gewoon fijne mensen die openstaan voor leuke dingen. Humor is altijd al belangrijk geweest in mijn leven. Het is soms al moeilijk en zwaar genoeg. Als je dan eens goed kan lachen, helpt dat. In deze tijden is het extra fijn om eens wakker te worden met een positief berichtje dat meteen een glimlach op je gezicht tovert. Daarom heb ik de laatste dagen mijn Instagramprofiel omgetoverd tot een waar platform om je hart aan op te halen. Goedemorgen lieve medemens, ook ik zit vandaag thuis. Doen we samen aerobics? Of toch liever een gezamenlijke strijkpartij? Geen probleem, let’s go!

Het leven is soms al moeilijk en zwaar genoeg. Als je dan eens goed kan lachen, helpt dat

Met een job in de luchtvaart zit werken er voor mij even niet in. Helaas is ook die sector niet opgewassen tegen Covid-19. Ik werk al negen jaar als steward bij een luchtvaartmaatschappij en geef regelmatig les aan piloten en cabincrew. De maatschappij vliegt voornamelijk naar Afrika, Noord-Amerika en Europa. Ik zeg nooit dat ik ga werken, maar altijd: ik ga vliegen. Het was trouwens één van mijn beste vrienden, Kevin (deelnemer Expeditie Robinson 2020, red.), die mij wist te prikkelen voor het vak.

Toen ik negen jaar geleden besliste om net als hem steward te worden, dacht ik dat het voor een jaar of twee zou zijn. Gewoon even iets anders, maar niet dus. Ik hou enorm van de afwisseling die de luchtvaartsector me te bieden heeft. Een paar dagen van huis schrikken me dan ook niet af. Ik vind dat net leuk en volgens mij kan dat een pluspunt zijn in een relatie. Het is zeker niet slecht om zo nu en dan wat tijd voor jezelf te maken. Als ik een vlucht naar Afrika mag doen en daar drie dagen in een hotel verblijf, vind ik het zeker fijn om eens uitgebreid de tijd te nemen om te ontbijten en m’n eigen ding te doen. Zo’n dingen bekijk ik eerder als iets positiefs.

De weken dat ik voor 'Blind Getrouwd' samenwoonde met Christophe heb ik die lange-afstandsvluchten zeker gemist. Mijn werk heeft toen goed rekening gehouden met mijn vluchtrooster, zodat ik elke avond gewoon naar huis kon. Ik heb dan enkele weken lesgegeven en deed alleen nog retourvluchten, dat zijn korte heen-en-weervluchten zonder overnachting. Twee maanden geen nightstops, ja, dat vond ik toch lastig. Natuurlijk weet je op dat moment wel waarvoor je het doet. Als ik elke week drie dagen van huis was geweest, dan had ik Christophe nooit zo goed leren kennen. Maar toegegeven, ik miste het wel. Zeker naar het einde toe had ik nood aan wat meer privacy. Tijd voor elkaar, voor mezelf. Soms wil je gewoon eens alleen wakker worden. Zonder camera’s naast je bed. 

Soms wil je gewoon eens alleen wakker worden. Zonder camera’s naast je bed

Pas op, onze cameraploeg bestond uit vier fijne mensen. Een cameraman, een geluidsman, een regisseur en een producer vergezelden ons twee maanden lang. Gelukkig werden ook de cameraploegen gescreend door de experten en programmamakers om ze zo goed mogelijk te matchen met de deelnemende koppels. Dat is wel belangrijk. Stel je voor dat je je niet goed voelt bij je cameraman, dan ga je jezelf onwennig opstellen. Dat is uiteraard niet de bedoeling.

Maar Christophe en ik hebben nooit echt problemen gehad met camera’s. Uiteindelijk vergeet je hun aanwezigheid snel. Wij waren voornamelijk met elkaar bezig. Dat ging bij ons dus onmiddellijk vlot en dat maakt ook het communiceren wat eenvoudiger. Op dat vlak was ik wel heel blij met Christophe, ja. Ik had me voorgenomen mezelf open te stellen en altijd eerlijk te zijn, zowel naar mezelf toe als naar mijn toekomstige partner, Christophe in dit geval. Dat is overigens het enige waar ik me op heb voorbereid, voor mijn deelname aan 'Blind Getrouwd'.

Ik wilde absoluut geen ideaalbeeld in mijn hoofd stoppen of te hoge verwachtingen hebben. Daar kom je nergens mee, ook niet in je dagelijkse leven. En communiceren, dat is écht het sleutelwoord. Blok elkaar nooit af, praat gewoon, dat helpt. Niet alleen in een relatie, ook nu in tijden van het coronavirus lijkt goed communiceren me de enige juiste oplossing. En binnenblijven, uiteraard. 

Communicatie is doorheen ons avontuur onze grote sterkte geweest. Dat is denk ik ook waarom mensen ons zo graag bezig zien. Omdat we onszelf zijn. Christophe is iemand die goed kan luisteren en die goed inspeelt op wat ik zeg. Hij geeft me de perfecte basis om te communiceren, en ik denk dat ik dat voor hem ook wel doe. We geven elkaar de ruimte om onszelf te zijn, dat is fijn.

Als we ooit beslissen om officieel te hertrouwen, dan volgt een groot feest waar iedereen welkom is

Uiteindelijk was 'Blind Getrouwd' een gek avontuur. Ik had niet verwacht dat het zo’n grote impact zou hebben. Natuurlijk hadden de programmamakers ons verwittigd dat de media ons huwelijk flink in de kijker zouden zetten, omdat we het eerste holebikoppel in de reeks waren. Ikzelf had daar niet bij stilgestaan. Ik wilde eigenlijk nooit trouwen. Ik heb me dan ook niet zelf ingeschreven voor het programma, dat was één van mijn beste vriendinnen. Toen ik te horen kreeg dat ik geselecteerd was, heb ik gewoon gezegd: goed, ik ga dat doen. Het is belangrijk dat je jezelf gooit in het leven. Dat je alle kansen grijpt die je kan grijpen. Dus ja, toen ben ik getrouwd.

Ons trouwfeest was fantastisch. We hebben heel wat afgelachen, Christophe en ik. We mochten elk 25 gasten uitnodigen, dat was wat anders. Een moeilijke keuze, maar als we bij elkaar blijven en ooit beslissen om officieel te hertrouwen, dan volgt een groot feest waar iedereen welkom is. Dan nodigen we iedereen uit die we graag zien. Mijn vriendengroep heeft me die keuze nooit kwalijk genomen.

Al had ik van hen niet anders verwacht. Ze steunen me altijd, ook toen ik op mijn 17de uit de kast kwam. Ik had een goed opvangnet, en ik denk dat dat cruciaal is. Ik heb een moeilijke jeugd gehad, maar dat was meer omdat ik met mezelf in de knoop zat. Mijn pesters noemden me wel eens lampenkap, omdat ik vroeger zo’n kapsel had als de Backstreet Boys in die tijd. Nu kom ik op tv. Niet dat ik me een BV voel of een rolmodel wil zijn, maar ik vind het wel goed dat mensen eens kunnen zien dat we als homokoppel dezelfde dingen doen als een heterokoppel. Dat ze echte mensen zien, en niet enkel personages als in Familie of Thuis. Want dat zijn we ook. Echt.”

 

----------------------

Silke (Van Heymbeeck) en Jana (Slaets) studeren Taal- en letterkunde: Nederlands – Theater-, film- en literatuurwetenschap aan de Universiteit Antwerpen.