Dat hele filmproject heeft veel teweeg gebracht in haar persoonlijke leven. Ze heeft grote stappen gezet. Zo groot zelfs dat ze nu al klaar is om haar unieke levensverhaal in een boek uit de doeken te doen.

Nora, met welk gevoel breng je dit boek uit?
“Met gemengde gevoelens. Langs de ene kant ben ik er supertrots op, terwijl ik toch ook bang ben voor de reacties. Want misschien komen er wel negatieve reacties. Maar daar moet ik me eigenlijk niets van aantrekken, he? Ik ga me proberen focussen op het positieve!”

Het eerste hoofdstuk gaat meteen over je geslachtsoperatie. Dat zijn best heftige pagina’s. Hoe was het om dat neer te schrijven?
“Geloof het of niet, maar dat was een van de makkelijkste hoofdstukken om op papier te zetten. Al waren dat toen wél heel pijnlijke dingen om mee te maken. Letterlijk. ’t Is nog maar vier jaar geleden. Het werkte ook heel therapeutisch. Ik heb al mijn gevoelens uit die periode kunnen plaatsen door erover te schrijven.”

Je hebt het in dat hoofdstuk over heel veel pijnlijke details. Vind je dat er hierover te weinig echte verhalen te horen of te lezen zijn?
“Er zijn verschillende verhalen over de geslachtsoperatie op zich, maar het mijne is toch anders. Want over de complicaties - die er bij mij dus waren - hoor en lees je véél minder. Ik heb jarenlang gedaan alsof die operatie voor mij snel achter de rug was en ik meteen een ‘perfect rondfladderende vrouw’ was geworden. Terwijl het allemaal niet zo vlekkeloos is verlopen. Dat mag geweten zijn. De informatie, hoe plastisch en in detail ook, moet ooit van ergens komen.” 

Vonk

Voor het voorwoord nam je een quote van Lukas D’hondt op, de regisseur van Girl. ‘Nora is een herinnering aan het eren van de meest oprechte versie van wie we zijn’ staat er te lezen. Wat een prachtige zin. 
“Ik wou die quote van Lukas graag in het begin van het boek. Omdat hij en Dirk Impens, de producer, de start van dit boek zijn geweest. Dirk en Lukas zorgden voor dat laatste duwtje in de rug.”

'Girl' heeft uiteindelijk veel in beweging gebracht in mijn persoonlijk leven

‘Girl’ heeft veel voor je betekend op persoonlijk vlak. Besef je eigenlijk al hoe groot die impact is?
“Zeker! ‘Girl’ kwam op de juiste moment. Had de film er gekomen in een van mijn heel onzekere periodes, dan was het misschien anders gelopen De film heeft uiteindelijk veel in beweging gebracht in mijn persoonlijk leven. Ik heb - na lang nadenken - bewust mijn naam gelinkt aan die film. Al was ‘Girl’ in mijn gedachten een kleinschalig filmproject, dus dat globale succes verraste mij natuurlijk.”

Hadden we hier zonder ‘Girl’ al gezeten om over je boek te praten?
“Nee, dat denk ik niet.”

Schaamte

Je schrijft dat je al veel gêne gevoeld hebt in je jonge leven. Ligt dat ook vandaag nog moeilijk voor je?
“Nee, niet meer. (lacht). Schaamte voelen omdat ik een transgender meisje bent ligt achter mij. Echt waar! Je leert jezelf aan om je voor jezelf te schamen. Door dingen die je hoort, ziet of leest bijvoorbeeld. Zodra dat je dat herkent en je je anders gaat gedragen, geef je jezelf de kans om daar over te geraken. En dat is een lange weg!

Ik heb héél lang mezelf ‘normaal’ willen maken. Nu pas besef ik dat ik dat gewoonweg al lang ben. Voordien focuste ik me veel te veel op dat anders zijn dan de rest. Daardoor heb ik mezelf heel veel pijn gedaan.”

Als je jezelf graag ziet, komt kritiek niet of veel minder hard binnen

Heb je raad voor trans personen die daar ook mee worstelen? 
“Cliché: jezelf leren graag zien. Er is al genoeg haat in de wereld en mensen die hun mening over jou klaar hebben. Maar als je jezelf graag ziet, komt zo’n kritiek niet of veel minder hard binnen. Daarom dat dansen zo belangrijk voor me is geweest in mijn transitie. Want dat deed ik voor mezelf.”

Je ouders komen veel voor in het boek. Zij moeten cruciaal geweest zijn voor jou.
“Dat is simpel: zonder mijn ouders was ik er niet meer.”

Sommigen hebben je het moeilijk gemaakt tijdens je transitie, onder meer een schooldirectrice in de Balletschool van Antwerpen. Hoop je dat zij je boek lezen?
“Daar lig ik niet wakker van! Het boek is nooit geschreven als reactie daarop. Ik heb jaren geleefd om aan anderen te bewijzen dat ik wél iets kon. Dat doe ik nu niet meer.”

Strijdlust

Veel teksten in je boek hebben een strijdvaardig kantje. Ben je klaar om een voorbeeld of rolmodel te zijn voor anderen?
“Ik vind dat toch een gevaarlijke uitspraak. Als iemand mij als symbool gaat bestempelen, ben ik bang dat andere trans personen hun verhaal met het mijne gaan vergelijken. Dat mijn verhaal het ideale hoort te zijn. Dat wil ik vermijden. Langs de andere kant wil ik de informatie en kennis die ik door mijn verhaal opgedaan heb, delen met anderen.”

De gedachte maakt je precies zenuwachtig?
(schuifelt op stoel) “Ja, een beetje. Dat strijdvaardige zit gewoon in wie ik ben.”

En als ik nu zeg dat door jezelf te durven zijn, je al een voorbeeld bent voor velen.
(lacht) “Oeps!”

Hopelijk zien mensen me gauw als ‘Nora, de danseres’

In je boek zeg je dat je moet leren dat je voor deze maatschappij geen vrouw bent. Zou het niet omgekeerd moeten zijn? Dat onze maatschappij lessen te leren heeft. 
“Ik snap dat niet iedereen het eens zal zijn met mij. Toen ik die zinnen schreef, voelde dat zo aan voor mij. Dat hoofdstuk is geschreven in een moment van woede en wanhoop. Maar hoe je het draait of keert: ik zal altijd die stempel van transgender blijven krijgen. Ik mag doen wat ik wil. Zo realistisch ben ik wel.”

Deze vraag zette Nora aan het denken. Via Instagram gaat ze dieper in op dit hoofdstuk. 

Denk je er nu anders over?
“Nu zou ik zeggen ‘maak maar plaats voor mij’!”

Er is leven na ‘Girl’

Zou je in de toekomst graag meer aandacht krijgen voor je danscarrière? 
“Natuurlijk. Hopelijk zien mensen me gauw als ‘Nora, de danseres’. Ik kan je zeggen dat het goed gaat met mijn carrière. Ik heb een contract gekregen bij een gezelschap in Duitsland en daar geven we het hele jaar door dansvoorstellingen. Voor die droom heb ik zo hard gewerkt, ik kan me dus niets beter wensen.”

‘De weg naar mezelf’ van Nora Monsecour is sinds nu te koop in Kartonnen Dozen of bij Lannoo. Het eerste hoofdstuk van het boek is lezen via deze link. Nora schreef dit boek samen met journaliste Anke Michiels.