In Cannes won de film de Queer Palm. Daarmee was het ook ineens de eerste film die geregisseerd werd door een vrouw die deze prijs won. Regisseur Céline Sciamma haalde ook de award binnen voor Beste Script. En dat was voor een reden. Tijdens de film word je in het verhaal gezogen en wil je niet meer loslaten. 

In het plot staan Marianne en Héloïse centraal. Marianne kreeg de opdracht om een portret van de jonge vrouw Héloïse te maken, zodat dit kon opgestuurd worden naar een geschikte toekomstige echtgenoot. Maar terwijl ze elkaar beter leren kennen, merken ze dat er meer speelt dan enkel vriendschap. Het is een verhaal van vrijheid en de innerlijke kracht die in elke vrouw zit.

ZIZO sprak alvast met Adèle Haenel en Noémie Merlant, die respectievelijk de rol van Héloïse en Marianne vertolken.

Wat vonden jullie van het script toen je het voor het eerst las?
Adèle: “Céline heeft de rol speciaal voor mij geschreven dus ik wist al lang voordat ik het had gelezen dat ze er mee bezig was. Toen ze het eindresultaat naar mij stuurde, had ik initieel een beetje schrik om het te bekijken, want er waren heel hoge verwachtingen. 

Maar ik had al snel door dat ze eigenlijk niet over het verleden, maar over de toekomst praatte. Ik was daarnaast erg onder de indruk van de kwaliteitsvolle relatie tussen de twee hoofdpersonages. Er zit ook een heel moedig aspect aan vast, want het zijn ongecensureerde gevoelens en naakte liefde die naar voor worden gebracht.” 

Naomi: “Ik ga akkoord. Toen ik het script las, was ik meteen mee in de relatie. Het liefdesverhaal was zo krachtig. Je hebt twee sterke vrouwen die er proberen achter te komen wie ze zijn als artiest of als persoon. En ook al speelt het zich af in de geschiedenis, de situatie is nog steeds brandend actueel.” 

Hoe heb je jezelf dan voorbereid op die rollen?
Naomi: “Bij mij ging een groot deel van mijn focus naar het schildergedeelte: het ritme en hoe je bijvoorbeeld het model bestudeert. Daarnaast draaide het vooral rond onze relatie opbouwen tijdens de opnames door de manier waarop we naar elkaar kijken.” 

Adèle: “Ik heb gewoon het script heel goed van buiten geleerd. Voor mij is het zoals een voorbereiding op een bokswedstrijd. Je moet zelf de meest flexibele persoon zijn en op elk moment iets kunnen aanpassen of iemand kunnen verrassen. Het is eigenlijk heel technisch. 

Op een intellectueel niveau heb ik mij gefocust op de traditionele Japanse manieren om emoties uit te drukken. Als je kijkt naar het Europese acteren, is het vaak veel dramatischer en expressiever. Bij de Japanse methodes wordt er veel afstandelijker omgegaan met emoties. Dat vind ik enorm boeiend want ik vind dat er meer verbanden zijn met hoe mensen zich nu uiten. Het draait meer rond passiviteit en controle. Het gaat niet enkel over mijn personage maar over de mensheid in het algemeen.” 

Naomi: “In de film zijn we beiden in het algemeen ook elegant en de dialogen zijn heel precies uitgeschreven. Maar op het moment dat mijn personage een schilderij van Héloïse vindt, vinden we tegelijkertijd ook een stuk vrijheid. De perfectie en precisie van de personages wordt doorbroken. Er wordt meer gelachen, foutjes gemaakt en in het algemeen zijn we meer menselijk.” 

Vrijheid

Zijn er ook gelijkenissen tussen jou en het personage dat je hebt gespeeld?
Adèle: “Ik denk dat er eigenlijk niks is waarin ik hetzelfde ben als Héloïse. (lacht) Maar het boeit me wel hoe je zo verschillend kan zijn aan de oppervlakte en diep vanbinnen.”

Naomi: “Mijn personage, Marianna, is nieuwsgierig en wil nieuwe dingen uitproberen. Maar ik wil het, net als zij, ook juist doen, zo juist dat ik soms gewoon dingen mis. Maar bij Héloïse vind ik mezelf. En dat is een kruispunt waar zowel Marianne als ikzelf ons op bevinden. We willen gewoon allebei in alle vrijheid ons leven leven.” 

In de film wordt aangehaald dat alleen zijn gelijk staat aan vrij zijn. Ga je daarmee akkoord?
Naomi: “Als je alleen bent en je ook goed voelt bij en in jezelf, dan is dat de basis van vrijheid.” 

Adèle: “Ik denk dat alleen zijn de basis van liefde is. Maar we hebben eigenlijk geen andere keuze dan alleen te zijn. Het is een dynamisch proces en je komt altijd langs dat punt van alleen zijn.”

Eenvoud

Op een bepaald moment vragen jullie aan elkaar hoe iemand kan weten of ze al liefde hebben gekend. Wat zou je persoonlijk antwoord daarop zijn?Adèle: “Hoe kan je weten dat je leeft? Dat is eigenlijk dezelfde vraag. Ik denk dat het op een moment is wanneer je voelt dat je rijker en ruimdenkender wordt als persoon. Je hebt het gevoel dat je innerlijke kracht hernieuwd wordt.”

Het thema liefde wordt heel passioneel neergezet in de film. Hoe beleefde je die scènes zelf?
Adèle: “De scènes waarin we de liefde bedrijven, zijn mijn favoriet. Het zijn momenten die provocerend zijn, maar er zit een bepaald idee achter dat in mijn ogen de hele film samenvat. Het gaat erover hoe je samenwerkt om bepaalde beelden te creëren die op een manier 'schandalig' zijn maar ze doen tegelijkertijd niemand kwaad. Ze zijn niet gewelddadig. Dat was Céline haar beste idee.”

Naomi: “De scène waar we rond een kampvuur staan, was dan weer degene die ik het leukst vond. Het was niet enkel het acteren, maar ook de muziek die erbij kwam kijken. Het orkest was live aanwezig, dus dat in combinatie met het vuur deed het lijken alsof we echt in de film zaten.” 

Waren er scènes waarmee je moeite had?
Adèle: “Het moeilijkste deel voor mij was om de juiste toon te vinden aan het begin van de film en om te begrijpen op welke niveaus je gaat acteren.”

Naomi: “Dat juiste evenwicht vinden is inderdaad het moeilijkst. Zelfs voor onze stem moesten we de juiste toon vinden, want ik moest lager spreken en Adèle hoger. En al die verschillende aspecten moet je dan ook constant aanhouden. Dat is een uitdaging.” 

Kracht

Maar de magie tussen jullie twee lijkt wel vlekkeloos tot stand te komen. Hoe belangrijk is het volgens jullie om met thema's als queer relaties en abortus, wat ook expliciet in de film naar voor komt, naar buiten te komen in onze huidige maatschappij?
Adèle: “De film probeert geen argumenten aan te bieden voor abortus of verschillende geaardheden. Het is gewoon het spanningsmodel van de film en dat vind ik er zo sterk aan. Er zit ook een vorm van ironie in, want we zeggen eigenlijk dat het simpel is. De innerlijke kracht die we bezitten, vrouwen die over hun eigen lichaam kunnen beschikken en het concept van liefde is simpel. Maar tegelijkertijd tonen we dat factoren van buitenaf die simpelheid ook kunnen verhinderen. Dat is de politieke kracht van de film. Het geeft geen argumenten. De film toont die complexe eenvoud gewoon.”   

Naomi: “Het is een film die het woord geeft aan vrouwen. En dat is uiteindelijk wat er ook meer moet gebeuren in onze maatschappij.” 

Welke impact hoop je dat deze film gaat hebben op de kijkers?
Adèle: “Ik hoop dat de film fragiliteit meer normaliseert. Want de afwezigheid van fragiel (durven) zijn, ligt aan de basis van haat.”