Ondanks de dreigende wolken van het coronavirus, blijft de zon voor ieder van ons schijnen. Wij zien haar soms gewoon niet en appreciëren haar daarom onvoldoende. Terwijl wij met een westerse blik naar deze crisis kijken, valt het mij des te harder op waar de term first world problems zijn oorsprong vindt.

Momenteel heb ik geen inkomen. Gelukkig krijg ik af en toe de vraag om digitaal als artiest het beste van mezelf te geven. Ik ben me ervan bewust dat ik vele privileges geniet: ik kan nog eten en drinken, de liefde bedrijven, wandelen in het park...

Het uiten van mijn gender en seksualiteit ervaar ik niettemin als mijn grootste privilege. Het valt me op dat ik sinds de lockdown het nog meer aandurf om 'gewaagd' gekleed naar buiten te gaan. Ik heb geen angst meer om op straat aangevallen te worden #physicaldistancing.

Nooit eerder voelde ik me als queer zo vrij. Nooit eerder zag ik zoveel solidariteit en ontmoette ik zoveel mensen die begaan zijn met elkaar en steun vinden bij elkaar. Nooit eerder zag zoveel kwetsbaarheid. Ondanks de miserie is dit ook een unieke, mooie tijd om te beleven en mee te maken.

Queer revolution Morocco

Dat gevoel veranderde toen ik van vrienden en activisten het nieuws ontving dat de LGBTI-gemeenschap in Marokko aangeschoten wild is. Het voelde aan als een ruw ontwaken. Met de alomtegenwoordigheid van het nieuws over het coronavirus zou je bijna vergeten dat er nog steeds haat, holebi- en transfobie, racisme, seksisme, geweld en armoede rondwaart.

Ik ben in actie geschoten van zodra ik het nieuws vernam. Eindelijk mijn ‘activisme’ in zijn puurste vorm: actie ondernemen. Achter de schermen voerde ik verschillende gesprekken met mensen in Marokko en nam ik deel aan publieke digitale manifestaties.

Er is een revolutie nodig waar we niet voor onszelf strijden, maar voor zij die het niet zelf kunnen. Deze revolutie vraagt liefde

De LGBTI-gemeenschap in Marokko vraagt aan de wereld om te luisteren en zoekt medestanders om haar bestaansrecht kracht bij te zetten, ook - vooral zelfs - buiten de LGBTI-gemeenschap. Er is een revolutie nodig waar we niet voor onszelf strijden, maar voor zij die het niet zelf kunnen. Deze revolutie vraagt liefde. Omdat niemand de liefde echt vat: laat ons erover praten, schrijven, zingen, dansen… Laat ons de liefde vrij laten zodat zij ons kan leren wat ze betekent.

In deze revolutie komen mensen van verschillende strekkingen samen, verbonden in het weten hoe het is om niet vrij te zijn. Weten hoe het is om niet jezelf te mogen zijn. Weten dat je gevoelens en je kijk op de wereld ertoe doen.

De verhalen die ons vandaag vanuit Marokko bereiken laten vooral zien dat vele kinderen en jongeren zichzelf niet kunnen en mogen zijn. Niemand, en zeker geen enkel kind, mag te horen krijgen: jij bent niet goed genoeg. 

Children are the future

Zelf weet ik nog niet hoe het is om een kind te hebben en het met onvoorwaardelijke liefde te overladen. Ik weet wel dat ik het zo vrij mogelijk kennis wil laten maken met deze wereld en haar mooie diversiteit.

Laat ons kinderen aanvaarden zodat we ontdekken wat liefde is. Verre van eenvoudig, dat besef ik maar al te goed. Vele ouders projecteren hun dromen, voorspellingen en ambities op hun kind. Hun kind moet die verwachtingen dan maarinvullen. Dat is geen liefde, dat is verwachting.

Daarom eindig ik graag met een van mijn favoriete gedichten: 'On children' van Kahlil Gibran.

-------------------------

Je kan helpen met luisteren, met het delen van de verhalen uit Marokko. Gebruik daarbij zoveel als mogelijk de hashtags #queer_revolution_morocco en #revolution_queer_morocco.

ZIZO wil een bijdrage leveren aan het maatschappelijk debat over LGBTI+-thema’s. Daarom publiceren we regelmatig opinieteksten. Elke auteur schrijft in eigen naam of in die van hun/haar/zijn vereniging en is verantwoordelijk voor de inhoud van de tekst.