Met spijt in ons hart delen we mee dat ZIZO, het (online) magazine van çavaria, er na bijna 30 jaar mee ophoudt. Wil je weten waarom? Je leest er hier meer over. Çavaria blijft via al hun communicatiekanalen inzetten op mooie verhalen en LGBTI+ nieuws. Wil je op de hoogte blijven? Schrijf je dan hier snel in voor de nieuwsbrief van çavaria. |
Het is 2020, is het geen tijd om onze lesbische bars terug te brengen?
Wanneer was de laatste keer dat ik nog in een lesbische bar was? Oh ja, nooit. Het uitgaansleven voor queer vrouwen ziet er alsmaar triestiger uit. Laatst las ik een bericht op Tumblr, ook wel bekend als de gay tegenhanger van Twitter, geschreven door een 27-jarige lesbische vrouw over hoe zij de ‘dyke cultuur’ voor haar ogen ziet wegkwijnen. Daarnaast schreef ze dat lesbische vrouwen – zeker butch & trans* lesbiennes - zich in de marges bevinden van elke gemeenschap waartoe ze behoren.
De dagen erna bleef die post in mijn hoofd rondspoken. Het deed mij zelfs denken aan de slagzin: ‘It’s 1984, come out! By 1985 you could be dead!’, van bewegingen als ACT UP en Gay Men’s Health Crisis tijdens de aidscrisis in de jaren 80. Het was een schreeuw gericht naar iedereen om iéts te doen om de gemeenschap te steunen.
Wie besliste er om op een paar jaar tijd alle bars, cafés en ruimtes voor queer vrouwen te sluiten? – en nee, één avond per maand in het roze huis van je stad, telt niet. Het aantal LGBT+-bars in de Verenigde Staten is tussen 2005 en 2011 met 12.5 procent gedaald.
In New York City (NYC) zijn er vandaag drie lesbische bars, terwijl er veertig zijn voor mannen. In 1930 waren er meer lesbische bars in NYC dan vandaag? In San Francisco, het gay Mekka van de wereld, sloot vier jaar geleden de laatste lesbische bar. Uitbaatster Lila Thirkield schreef toen op haar Facebookpagina dat de stijgende huurprijzen in de stad te veel druk legden op zowel haar bar als het cliënteel, die uiteindelijk moesten verhuizen omdat het leven in de stad onbetaalbaar werd.
Een argument dat blijft terugkomen is ‘het publiek ontbreekt ervoor’-argument. Inderdaad, de laatste jaren hebben ontwikkelingen zoals dating apps de queerscène zeker beïnvloedt. Maar het publiek verzamelt zich ook nog elk half jaar op één of ander LGBTQI+-feestje waar men mottige platen draait. Het is tof om al mijn Tindermatches die ik ooit had tegen het lijf te lopen op één avond, zeker als ik die avond op date ben. Het publiek wil niet alleen dating apps, het wilt ook uitgaan.
Gelukkig kan het ook anders. Collectieven zoals Match Belgium houden goed stand en organiseren feestjes in Brussel voor vrouwen en non-binaire mensen die zich op het LGBTQI+-spectrum bevinden. De vrouwen achter Match leveren zo een fantastisch werk, net zoals de uitbaatsters van de Gentse bar Blond maar er zouden meer lesbische bars moeten zijn waar je op vrijdagavond iets kunt gaan drinken.
Wij mogen ook ruimte opeisen. Ook wij mogen bars, clubs en cafés hebben, inclusief een wekelijkse vertoning van 'The L Word'. Het gebrek aan ruimtes leidde ertoe dat jonge queer vrouwen niet meer weten hoe de cultuur van hun voorgangsters in elkaar zit. Plaatsen waar vrouwen veilig kunnen omgaan met anderen vrouwen moeten blijven bestaan. Dating apps zijn geweldig, maar ze gaan niet op magische wijze plots een community tevoorschijn toveren. Ik ben het beu om naar homobars te gaan waar mensen mij aanstaren alsof ze nooit eerder een vrouw zagen. Alstublieft, breng onze bars terug, het is verdomd tijd!
Eigen verslaggeving