De daling is zowel vastgesteld bij de grote groep homomannen met een Europese nationaliteit, als bij de grote groep heteroseksuele mannen en vrouwen afkomstig uit Midden- en Zuid-Afrika. Bij de volledige bevolking is er sprake van een daling van 9,8, dus bijna 10 procent. Fantastisch werk. Allemaal dankzij de terugbetalingen van Maggie De Block, zo leek het wel op Twitter.

 

Inderdaad heugelijk nieuws, maar laat ons niet te hard van stapel lopen. In vergelijking met het dalend aantal hiv-infecties in België, zijn de cijfers over discriminatie van hiv-patiënten minder positief. Maggie De Block zou met andere woorden haar collega Zuhal Demir aan de oren moeten trekken. Unia ontving tussen 2003 en 2014 in totaal 141 meldingen over discriminatie van mensen die seropostief zijn. In maart 2017 stapte Unia voor het eerst naar de rechtbank met een klacht van serofobie voor het verlenen van een hypothecair krediet. Vooral op de arbeidsmarkt en in de verzekeringssector doet het probleem zich voor in België.

 

In andere landen worden de rechten van seropositieve mensen ook op andere vlakken geschonden. Hiv-patiënten krijgen niet altijd toegang tot gezondheidszorg, hun privacy wordt geschonden, of ze krijgen gewoon niet de juiste informatie. In Thailand moet je soms een hiv-test doen voor je in aanmerking komt voor een bepaalde job, school of bank. Als je seropositief bent, kan je toegang geweigerd worden. Wat helemaal onaanvaardbaar is: zwangere hiv-patiënten worden na hun zwangerschap verplicht tot sterilisatie. Ongeacht hun leeftijd. Over het recht om de sterilisatie te weigeren, wordt zelfs met geen woord gerept.

 

Serofobie. Het is geen vies woord, maar een realiteit: personen met een hiv-infectie worden vaak gediscrimineerd. Nog altijd. Vaak uit onwetendheid, vooroordelen en angst voor hiv. En Thailand is gelukkig België niet. Maar toch. Soms krijgen we hier de indruk dat het allemaal zo erg niet meer is voor hiv-patiënten. De meeste mensen leven ermee, en worden zelfs oud. Een soort hiv-moeheid neemt de plaats in van de voormalige hiv-verontwaardiging. Terwijl de strijd nog niet gestreden is! Het is niet omdat het beter gaat, dat men het nu al moet opgeven.

 

Hiv, maar ook seksuele en reproductieve rechten in het algemeen, zouden bovenaan onze agenda moeten staan. Het niet toekennen van die rechten is fundamenteel en heeft een immense impact op een leven. Conservatieve en religieuze groeperingen zijn erg actief vandaag. Zij zijn de eerste die hiv proberen weg te moffelen, in de plaats van mensen met hiv een plaats te geven in onze maatschappij. Ook onze Belgische regering kraait victorie wanneer het aantal gediagnosticeerde hiv-infecties daalt, maar ze vergeet er bij te zeggen dat heel wat Afrikaanse hiv-patiënten uit ons land gezet worden, zonder garanties op een behandeling.

 

We mogen ons niet door hen laten ontmoedigen. Zeker niet op Wereldaidsdag. Laten we ook vandaag, net als dertig jaar terug, de krachten bundelen. Laten we ervoor zorgen dat niemand achterblijft en ieder burger zijn recht op seksualiteit, gezondheid, respect en waardigheid kan beleven.

 

 

Senator en parlementslid voor Groen in de Raad van Europa