11 oktober. National coming out day! Een dag waar ik nooit echt bij stil stond. Mijn kastdeuren werden lang geleden opengebroken, de splinters zijn al lang opgekuist. Tot mijn vader onlangs publiekelijk over dit moment reflecteerde, als ambassadeur van de vzw Trotse Ouders, een praat- en luistergroep voor ouders van holebi's. Enkele ontboezemingen over de barbies die ik als vijfjarige cadeau kreeg, haalden zelfs het edito van een Vlaamse krant en de reacties waren talrijk. Sommigen vonden het moedig, anderen overbodig: de rector en zijn homozoon, heeft dat zoveel aandacht nodig? Helaas wel. Daarom vandaag dit overzicht van drie vaak gemaakte denkfouten.

Ten eerste: 'outing is geen issue meer sinds de legalisering van het homohuwelijk en de intrede van LGBT's in de media'. Helaas: mijn outing had niets mee te maken met het vooruitzicht van een huwelijk. Ook goedbedoelde soappersonages of kleurrijke showbizzfiguren maakten het mij niet per se makkelijker. Ik zag tijdens zo'n gezellige tv-avond vooral wat ik net niét wou zijn, zwetend naast mijn ouders in de zetel, hopend dat hun blik niet op mij zou rusten. Ook vandaag slagen heel wat media er nog onvoldoende in minderheden op een adequate manier een stem te geven, ondanks de grote weg die al is afgelegd.

Een tweede denkfout gaat als volgt.'Het maakt ons niet uit', 'je blijft voor ons dezelfde' . Dat klopt niet . Zij die - wederom, goedbedoeld - een geaardheid reduceren tot wat er tussen de lakens gebeurt, dwalen. Mijn geaardheid is alleszins een wezenlijk onderdeel van mijn identiteit: ze heeft invloed op mijn kledingstijl en muzieksmaak, vriendschappen, humor, blik op de wereld, de plek waar ik woon en zowat alles wat ik in mijn leven onderneem. Voor de heteronormatieve meerderheid geldt uiteraard hetzelfde. Verschil is echter dat men er deze groep niet voortdurend op wijst.

'Eens geout, altijd geout': is denkfout nummer drie. Elke nieuwe ontmoeting dwingt mij tot afwegen: vertel ik het of niet? Uiteraard heeft niet iedereen hier een boodschap aan, maar ik moet wél iedere keer die keuze maken. Dat is best vermoeiend. Mijn heteroseksuele collega zal nooit langs zijn neus weg moeten toegeven dat hij op vrouwen valt, laat staan dat hij de keuze moet maken dit te verzwijgen.

Geen geheim