Conchita – de Wurst is niet meer – experimenteert volop met haar voorkomen en genderidentiteit als artiest, maar op haar nieuwste album krijgt de vrouwelijke diva alle ruimte. En dat hoor je. Na haar Songfestivaloverwinning in Kopenhagen ontdekte Conchita de magie van symfonische muziek. Het is dan ook geen toeval dat From Vienna with Love een samenwerking werd met symfonieorkest Wiener Philharmoniker.

Dat wereldberoemde orkest mag meteen uitpakken tijdens opener Writings on the Wall, het Bondlied van Sam Smith. Drama, gouden kroonluchters die neerdalen uit het plafond, een volle zaal en Conchita met de nodige doordringende blikken. De sfeer is gezet. Moonraker, een van de drie cadeautjes van Dame Shirley Bassey aan 007, passeert ook de revue. Al bij al veilige, maar goede keuzes, want zulke liedjes komen altijd tot zijn recht dankzij een groots orkest.

Tom Neuwirth, de veelzijdige man achter Conchita, heeft elk liedje op de cd zelf mogen kiezen. Zo ontdekken we met Colors of the Wind een vleugje Disney. Ook hier zijn Conchita en het Wiener Philharmoniker een mooie match. En het valt op: Conchita daagt zichzelf op verschillende covers vocaal uit. Om vervolgens niet over haar limieten te gaan.

Op het album krijgt Shirley Bassey gezelschap van andere iconen zoals Céline Dion (All By Myself) en Barbra Streisand. Niet eenvoudig voor de Songfestivalwinnares om de hoge tonen van Barbras The Way We Were te halen, maar ze doet het. 

Als je de nieuwe versie hoort van Rise Like a Phoenix, het lied waarmee het allemaal begon, krijg je spijt dat liedjes op het Songfestival maar drie minuten mogen duren. De extra zanglijnen - die voor het festival geschrapt werden - en de grootsere muzikale omkadering doen het lied uit 2014 goed. En Conchita ook. Het is vanzelfsprekend dat een symfonisch orkest dit lied onder handen neemt.  

Buitenbeentjes op From Vienna with Love zijn The Sound of Music (jaja, hét lied), Uninvited en Für mich soll’s rote Rosen regnen. Conchita als Maria Von Trapp. ‘t Was waarschijnlijk een persoonlijke droom, maar het oh zo bekende lied, zeker als eerste single, heeft zich wat ongemakkelijk in de tracklist gewrongen.

Alanis Morissette mag dan weer tevreden zijn over wat Conchita en het orkest van haar Uninvited gemaakt hebben. De stem klinkt rauwer, pittiger en een beetje Cher ‘dankzij’ de auto-tune. Het Weense Philharmoniker experimenteert en laat je plots vurige rock horen. Daarna moet het orkest inpakken, want het enige Duitstalige liedje laat het album afsluiten met een rustpunt. 

Of James Bond in het Duits te veroveren valt … Feit is dat Conchita lonkt naar Bond. En dat dit zeer muzikale album vol ‘glamour pop’ haar persoonlijke soundtrack is. 

Stream het album, koop een fysiek exemplaar of nog beter: waag je kans en speel mee met de wedstrijd van ZIZO.