De titel van de film is kort en bondig, maar dat is het verhaal van Girl allesbehalve: we maken kennis met Lara (Victor Polster), wiens leven complexer is dan dat van haar klasgenoten. Lara’s vader (Arieh Worthalter) en haar broertje (Oliver Bodart) verhuizen met haar mee naar een niet nader genoemde Vlaamse stad om les te gaan volgen aan een prestigieuze dansacademie, waar ze op erg korte tijd haar kunnen moet bewijzen. Haar transitie van een jongenslichaam naar een meisjeslichaam verloopt minder vlot dan ze had verwacht en tijdens de danslessen wordt ze uit haar comfortzone gesleurd en geconfronteerd met de achterstand die haar biologische lichaam haar bezorgt. 

(Hollywood)films over transgenders zijn vaak negatief: denk bv. aan het nachtmerriescenario van Boys don’t Cry. Girl breekt met die filmtraditie: Lara’s intieme kring is eigenlijk heel supportive voor haar situatie en de film bevat enkele vertederende scènes met haar vader, die via enkele intieme gesprekken met Lara duidelijk zijn bezorgdheid laat blijken. Nee, het is vooral Lara die een gevecht levert met zichzelf en haar eigen identiteit: een jamais vu en dus ook een welkome frisse wind die doorheen het LGBT+ filmlandschap waait.

De cinematografie van Girl is erg naturel en ongedwongen. De gestileerde en strakke beeldtaal doen denken aan de typische, sobere stijl die je in veel Vlaamse drama’s ziet, maar Dhont maakt veel goed met zijn aangrijpende scenario. We krijgen Lara’s emotionele én fysieke levenspad te zien, maar nergens wordt Girl sentimenteel. 

Dhont – wiens eerste kortfilms L’infini en Headlong ook draaiden rond dans – liet zich voor zijn debuut inspireren door een getuigenis uit zijn omgeving en deed erg veel research naar het personage van Lara. Hij koos tijdens de audities voor het engelachtige en kwetsbare uiterlijk van de toen 14-jarige Victor Polster, ook al is deze geen transgender. De regisseur wéét dat hij daarmee tegen de schenen van de transgemeenschap schopt, maar bleef blindelings in het rauwe talent van Polster geloven. Terecht, zo blijkt want Polster speelt als cisman de pannen van het dak en brengt een zeer overtuigende Lara, die zich doorheen de film erg kwetsbaar toont. Niet evident om als 15-jarige debutant zo’n rol met zo’n overtuiging te vertolken.

Niet alleen Dhonts beslissing om een cisjongen te casten zal potten breken in het buitenland, maar ook zijn visie op naaktheid zal mensen verdelen: geslachtsdelen worden in Girl beschouwd als doorslaggevend in de identiteitsvorming en er wordt in de film vooral de focus gelegd op de biologische identiteit in plaats van de genderidentiteit. Vooral het einde van de film speelt daarin een grote rol, en zal veel vragen oproepen bij kritische kijkers. 

Maar dat mag geen roet in het eten gooien: Girl is een tour de force in de Belgische filmwereld: je ziet zelden een debuutfilm die zo volmaakt is, en het zal dan ook niemand verbazen als we Victor en zijn achterban volgend jaar terugzien op de Oscars.