Met spijt in ons hart delen we mee dat ZIZO, het (online) magazine van çavaria, er na bijna 30 jaar mee ophoudt. Wil je weten waarom? Je leest er hier meer over. Çavaria blijft via al hun communicatiekanalen inzetten op mooie verhalen en LGBTI+ nieuws. Wil je op de hoogte blijven? Schrijf je dan hier snel in voor de nieuwsbrief van çavaria. |
‘Judy’ is een tripje naar Oz waard
‘Judy’ (2019, Rupert Goold) belicht de laatste maanden in het turbulente leven van de bekendste Judy die we kennen: Garland. Hoewel ze onuitwisbaar de filmgeschiedenis in ging als Dorothy uit ‘The Wizard of Oz’ (1939, Victor Fleming), kwam haar persoonlijke leven nooit op de rails. Op amper 47 jaar overleed de film -en muziekster aan een accidentele overdosis, na in Londen haar laatste regenboogkleuren aan het publiek te hebben geschonken.
Voor ‘Judy’ kroop Renée Zellweger in Garlands huid, wat met recht en rede reeds uitgebreid beloond werd met talloze prijzen en nominaties. Op 5 januari nam ze voor haar prestatie een Golden Globe in ontvangst, op 9 februari volgt misschien zelfs een Oscar.
Zellweger smelt dan ook samen met het icoon in een acteerprestatie die bikkelhard binnenkomt. De gestes, de drama, de gelaatsuitdrukkingen: Ze puzzelt scène per scène haar voorbeeld samen tot het tragische geheel dat Garland aan het einde van haar reis door de entertainment business was. Van zodra men vergeet dat de ene beroemdheid de andere speelt, wordt een personage exact neergezet zoals het zou moeten.
Ups and downs
Dat gepuzzel geldt af en toe helaas ook voor de verhaallijn. Fragmentatie is nochtans niet verkeerd. Er worden vloeiende parallellen getrokken tussen de beklemmende en vernederende jeugd die Garland gehad heeft en de sporen die dat heeft achtergelaten op haar latere leven. Scriptschrijver Tom Edge verwerkte deze gevatte verwijzingen in zijn adaptatie van het theaterstuk ‘End of the Rainbow’ (2005, Peter Quilter) met succes. Na verloop van tijd worden we echter met dergelijke hoeveelheid losse stukken geconfronteerd, dat de samenhang van ‘Judy’ uit elkaar dreigt te vallen.
Elke scène heeft zijn waarde in Garlands verhaal, maar de creatieve keuzes lijken soms vis noch vlees. Hoewel dit op een structurele manier de ups en downs van Garlands leven illustreert, voelt het voor de cohesie van de film te vaak als een jump cut aan.
Gay icoon
Zo is er ook de gevoelige scène waarin Zellwegers personage een avond doorbrengt met haar grootste fans: een koppel mannen. De aanwezigheid van dit stuk in de film kunnen we alleen maar toejuichen. Terwijl velen zich nog steeds afvragen van waar de status van ‘gay icoon’ van Judy Garland vandaan komt, zien we in deze scène een duidelijke analogie tussen de vervolging die de LGBT+-gemeenschap heeft moeten doorstaan en het tragische leven van Garland.
Ze droeg deze ‘subcultuur’ dan ook steeds een warm hart toe. De positie van de sequentie in de film voelt echter wat geforceerd. Net zoals andere delen in ‘Judy’ komt het eerder over als een verplicht nummer dat ze achteraf ergens een plaats gegeven hebben, dan als een natuurlijke overgang.
Ondanks ‘Judy’s’ stemmingswisselingen, werkt het totaalplaatje. Zellweger schittert op en naast het podium, haar nevenspelers zorgen voor een mooie omkadering en de kostuums zien er prachtig uit. Wie Garland hiervoor niet kende, kan met deze halve biopic een glimp opvangen van haar kwetsbaarheid en tegelijk de verbazingwekkende kracht die ze had om het heft (terug) in eigen handen te nemen. Waarachtig of niet: de ‘Somewhere over the Rainbow’-eindscène is een kippenvelmoment. Regisseur Rupert Goold mag dan geen meesterwerk afgeleverd hebben, ‘Judy’ is een tripje naar Oz in de vorm van een cinemazaal waard.
Eigen verslaggeving