“I'm becoming a passenger. And I'm not a passenger. This thing is taking me to a place where I don't want to go. And no one is going to be able to bring me back.” Tusker

We komen er al snel achter dat Tusker zich meer en meer aan het verliezen is in een strijd tegen zichzelf die hij nooit zal kunnen winnen. Hij staat machteloos tegenover zijn ziekte, het is buiten zijn controle. Sam daarentegen moet omgaan met het verlies van de man waar hij verliefd op werd, want Tusker is niet meer dezelfde en dat beseffen ze beiden maar al te goed. Dit brengt voor hen beiden frustraties en een gevoel van rouw met zich mee.

Elkaar terug leren begrijpen op een andere manier

Ze kunnen de ziekte niet uit de weg gaan, al doet Sam alles in zijn macht om zich sterk te houden voor Tusker. Hij wil zijn man behouden zoals hij hem altijd heeft gekend en Tusker wil dezelfde man blijven waar Sam destijds voor viel. Ze moeten elkaar dus terug leren begrijpen op een andere manier.
En dat legt grote druk op hun relatie. 

Een eerlijk verhaal over onvoorwaardelijke liefde

Tusker is een schrijver en gefascineerd door sterren en het universum en daar vertelt hij enkele keren vol passie over. In die momenten zit zoveel schoonheid, dan zien we de mens tegenover de natuur, hem tegenover zijn ziekte. Uit de film kunnen we afleiden dat hij een man was, van vele markten thuis was en met heel wat te vertellen. Die worsteling met de vergetelheid wordt subtiel gevat in de dialogen tussen de geliefden. Om zijn ziekte dragelijk te maken gebruikt Tusker humor waardoor de film nooit te dramatisch wordt. Het is een eerlijk verhaal over onvoorwaardelijke liefde. 

Soms net iets te veel op de vlakte

Het jammere is dan dat de toon van de film al wordt gezet vanaf het begin en daarna niet veel vooruitgang kent. De film mist soms wat aan dieptegang omdat alles voor het publiek wordt ingevuld, we krijgen geen ruimte om zelfs iets te interpreteren of iets toe te voegen in het verhaal. Het was net iets te letterlijk allemaal waardoor de film soms net iets te veel op de vlakte bleef. 
 
Wat deze film ook met zich meedroeg waren de prachtige landschappen die ongelofelijke beelden opleveren, deze zijn een meerwaarde voor de intimiteit van de film. We lijken hen als het ware zien door een telescoop, en dit is een visuele sterkte doorheen de trip die ze samen maken. Daarnaast draagt ook de score van Keaton Henson bij aan deze intieme sfeer van de film, en dat maakt het verhaal tussen Sam en Tusker kostbaarder. 

Puike acteerprestaties van Tucci en Firth

Vervolgens zijn er de puike acteerprestaties van Tucci en Firth. Het acteerwerk van Tucci is zelfs een Oscarnominatie waardig in mijn ogen, met zijn charmante uitstraling vertolkt hij Tusker op een weergaloze wijze. Hij plaatst zich perfect tussen verdriet en liefde en je kan niet anders dan meeleven met Tusker. Ik miste door deze prestatie ook niet gegeven van representatie al is het wel een terechte kritiek dat de hoofdpersonages beiden vertolkt worden door hetero mannen. Acteren is een personage worden en zijn, in deze film draait het nu ook niet om het homo zijn. Het overstijgt gender en seksualiteit.  In tijden waar het zeker en vast nog nodig en relevant is om het homo zijn te normaliseren slaagt deze film hier compleet in. Het maakt net niet uit wat de geaardheid is van deze personages en dat is een stap voorwaarts. Al kan ik wel begrip opbrengen dat misschien één van de hoofdrolspelers daadwerkelijk homo kon geweest zijn, maar dit zou volgens mij niets meer bieden aan de film.

Troost en perspectief 

Supernova is een vermakelijke film met een lach en een traan die ideaal is voor iedereen die te kampen heeft met een terminale ziekte of een dierbare eraan is verloren. De film biedt troost en geeft perspectief om te kunnen omgaan met ziekte in een relatie. De hoofdpersonages gaan door goede en slechte dagen in dit oprecht verhaal. Dromers die keer op keer in elkaars ogen verdrinken en elkaar leren liefhebben en loslaten in tijden van ziekte. Deze film kan je bekijken in de bioscoop.