“This is my own voice.” Zo start de voorstelling. Een man staat met zijn rug naar het publiek, terwijl hij die zin herhaalt en herhaalt. Totdat de zinnen weerkaatsen van de speaker in de hoek van de zaal en die de stem van de man overneemt. De toon is gezet, het perceptiespel is gestart, de kijkers zitten op het puntje van hun stoel.

Doorheen de voorstelling wisselen gespannen spieren, gebalde vuisten en uitgestrekt balanceren elkaar af. De danser krimpt in en dijt uit op een arbitrair ritme en verdraait zichzelf tot een hoopje mannelijkheid. Zijn lichaam wordt een canvas waarop spieren samentrekken, aders opzetten en beenderen vlak onder de oppervlakte schuilen. De kijkers nemen het in zich op. De kijkers projecteren. En wanneer ze de danser lijken te vatten, stapt hij het podium af.

Wisselende media

Een film begint te draaien. De kijkers zien een dubbel van de danser allerlei ogenschijnlijk intieme dingen doen. Hij knipt zijn teennagels. Hij wast zich. Hij kijkt, diep in gedachten verzonken. Toch lijkt het alsof er zich een barrière tussen de danser en de kijkers bevindt. Je ziet zijn rug, delen van zijn gezicht, maar kijkt hem nooit recht aan. Het doet me denken aan gesprekken met mijn vader over man zijn en wat dat nu in hemelsnaam inhoudt.

Het is dat gevoel dat heel hard probeert intimiteit te zijn, maar niet goed weet hoe daar te geraken, dat opbotst tegen allerlei onzichtbare muren. De danser betreedt de ruimte opnieuw. Iets veranderde in de tussentijd. Hij loopt rond in onzekerheid, dicht tegen de rand van de zaal. Vertwijfeling.

Fetch!

Tot de danser apport begint te spelen met de kijkers. Door aan een kijker te vragen zijn petje weg te gooien creëert de danser een nieuw soort intimiteit. Deze herhaalde vraag van de danser maakt ruimte voor een soort kwetsbaarheid van het ‘onnozele’; een danser die telkens vraagt een petje weg te gooien (“Far!”) zodat hij die kan terugbrengen, zodat een kijker het petje opnieuw kan weggooien (“Very far!!”). Het doorbreekt niet alleen de spanning in het lichaam van de danser, maar ook de spanning bij de kijkers.

Deze soorten mannelijkheid zijn niet de enige die STRANGER naar de kijkers brengt; er is niet enkel mannelijkheid waar spanning centraal staat, waar afgeschermde zelfzorg centraal staat, waar interactie en humor centraal staan. Er zijn ook zoekende soorten mannelijkheid, of mannelijkheid gelinkt aan geweld, mannelijkheid on display.

Om deze van dichterbij te bekijken zal je naar de voorstellingen moeten gaan. De Nederlandse première vindt plaats op 26 september in De Nieuwe Vorst in Tilburg.