Enkele wetten, een interfederaal actieplan of een lokaal beleidsplan zijn goede initiatieven die helpen, maar er is meer nodig. De verhalen van fysiek geweld tegen holebi’s en transgenders die in de media belanden, zijn slechts het topje van de ijsberg. In 2017 opende het interfederaal gelijkekansencentrum Unia 84 dossiers over holebifobie.

Dat getal is slechts peanuts in vergelijking met de realiteit. Voor sommigen is de drempel te hoog om naar de politie te stappen. Anderen hebben geen zin in een omslachtige procedure. Vaak is de dader al gaan lopen, of verschuilt hij zich achter een anoniem computerscherm. En zelfs al ken je de dader, doe maar eens aangifte als de dader een collega, een buurman of een gezinslid is. Toch mag je het belang van aangifte doen niet onderschatten. Je helpt er niet alleen jezelf, maar ook anderen mee.

Minder shit

Het beleidsmatige kader waarin we leven staat niet stil bij de bagger die zo vele holebi’s en transgenders te pas en te onpas over zich heen krijgen. Op straat werd ik recent nageroepen omdat iemands gaydar plots afging en hij dat aan de omstanders wereldkundig wilde maken. Op Facebook lees ik regelmatig posts van kennissen die lastiggevallen werden omdat ze hand in hand over straat liepen of zich niet volgens ‘de norm’ kleedden. Ik hoor verhalen van transgenders die in zak en as zitten omdat iemand hen weigert met het correcte voornaamwoord aan te spreken...

Maatschappelijke verandering komt er niet van vandaag op morgen. Het is belangrijk dat er blijvende aandacht is voor genderdiversiteit en de diverse seksuele oriëntaties in alle lagen van het sociale leven: het onderwijs, de sportclub, de beeldvorming in de media en de reclame… Er moeten nog belangrijke stappen gezet worden zodat holebi’s en transgenders minder shit over zich heen krijgen.

Aan één muggenbeet schenk je geen aandacht, maar als je lijf volstaat kan je er niet langer omheen. Dat geeft een deuk aan je zelfvertrouwen en zorgt ervoor dat ik mezelf af en toe stiekem censureer. Dan laat ik een bepaald kledingstuk in de kast liggen omdat het misschien te gay is. Of liet ik de hand van mijn ex-vriendje eerder los omdat iemand op ons afwandelde.

Vlees en bloed

Al die berichten en ervaringen nestelen zich als parasieten onder onze huid en beïnvloeden onze psychische gezondheid. Een onderzoek van het Vlaams Expertisecentrum Suïcidepreventie uit 2016 toonde aan hoe slecht het gesteld was met het psychisch welzijn van de Vlaamse holebi’s en transgenders. Niet minder dan 22 procent van de bevraagde holebi’s ondernam al een poging tot zelfdoding, bij transgenders liep dat cijfer zelfs op tot 38,7 procent.

Want vergis je niet: we allemaal zijn mensen. Van vlees en bloed. Met gevoelens. We rouwen net zo om het verlies van een dierbare. We houden intens van onze partner(s) en kinderen. We ergeren ons ook aan de files en maken ons zorgen om het klimaat. Of het nu het kleurtje van Aster, de hoofddoek van Aya, de rosse haren van Linde of mijn seksuele geaardheid is, wie zoekt zal altijd wel een verschil vinden. Why bother? Focus liever op datgene wat ons verbindt en laat iedereen gewoon lekker zichzelf zijn, wel of niet in regenboogkleuren.

Als je zaterdag naar de verslaggeving van de Antwerp Pride kijkt, doe dat dan zonder vooroordelen. We zijn niet raar, we zijn zelfs niet bijzonder, we zijn gewoon onszelf. Of zoals de Australische comédienne Hannah Gadsby’s het in haar show Nanette (te bekijken op Netflix) verwoordde: “A man in a dress? That’s fucking weird. No it isn’t! You know what’s weird? Pink headbands on bald babies.”

Stijn Depoorter is hoofdredacteur van ZiZo, het lgbt+ magazine van de holebi- en transgenderkoepelvereniging Çavaria. Dit opiniestuk verscheen ook op De Morgen.