“Uit de kast komen” is nooit een gemakkelijk verhaal. Ik deed het al een keer toen ik vertelde dat ik als man op mannen val. Vandaag heb ik het gevoel het nog eens te doen. Op Wereldaidsdag bekend maken dat ik hiv+ ben. De angst om het te vertellen, de vrees voor de reacties, het zoeken naar woorden om het te durven uitspreken. Ik ben hier al eens geweest en toch blijft het moeilijk. Bij deze doe ik een poging om mijn emoties van de afgelopen maanden te verwoorden.

Terug naar start

Het voelt allemaal een beetje als “terug naar start” op het ganzenbord. Met dat verschil dat mijn seksuele geaardheid nooit een keuze was natuurlijk. Onbeschermde seks was dat wel. Ik zou me kunnen wentelen in zelfbeklag. De coronapandemie sleepte zo lang aan en het isolement woog meer dan ooit. Privé liep het niet over rozen. Online aperitieven gaf me niet het gevoel van nabijheid. Meer nog, online contact ging de afstand haast letterlijk omkaderen. De warmte in gesprekken werd gekoeld door het gebrek aan aanvoelen, aanraken en omhelzen. Donkere wolken pakten zich samen tot een dikke smog die zich langzaam maar geniepig efficiënt een weg baande doorheen het labyrint van mijn mentale ruimte. Net als zovelen was ik even het perspectief kwijt. Het zou echter niet volledig stroken met de waarheid mocht ik dit als comfortabel deken gebruiken om me onder weg te stoppen. Het zou eerder aanvoelen als een goedkoop excuus. 

Geen slachtoffer

Ik zou naïviteit kunnen veinzen en schaapachtig kunnen liegen dat ik niet wist welke risico’s ik liep, dat ik er geen idee van had dat het zo een vaart kon lopen, dat ik hier nooit over geïnformeerd werd. Ik zou mijn verstand oneer kunnen aandoen en zeggen dat ik “het eventjes vergeten” was toen ik me liet meedrijven op de emotie. Ik ben een emotioneel wezen (dat zich weliswaar verschuilt achter een grote mond) maar emotie hoort niet in de weg te staan van de ratio. Maar het is geen geheim dat ik mij laat begeleiden wanneer negatieve emoties de bovenhand dreigen te nemen, net om mijn rationele kijk niet te verliezen. Ik zou in de slachtofferrol kunnen kruipen en het “waarom” volledig buiten mij kunnen plaatsen. Ik zou het die ander kwalijk kunnen nemen en daar de oorzaak kunnen leggen. Maar dat is niet mijn stijl. Wie mij nauw aan het hart ligt, zou mij ongeduldig en kordaat snel met de voeten weer op Gentse bodem zetten: de verantwoordelijkheid die je krijgt, moet je ook zelf nemen.

De waarheid valt als een bom

Dit valt gewoonweg niet mooi te verpakken. De waarheid is dat ik na 39 jaar goed voor mezelf en voor anderen gezorgd te hebben, nu ineens “foert” heb gezegd. Ik zette mijn verstand doelbewust samen met het pakje condooms op de gang en had onbeschermde seks. Waarom? Ik kan massa’s flauwe excuses bedenken maar niet één echt goede reden. Het resultaat kwam aan als een verdict dat verlammend werkte. Ik ben hiv+, ik ben voortaan en voor altijd drager van het humaan immunodeficiëntievirus. Even streng als ik soms voor anderen ben, ben ik onverbiddelijk voor mezelf. Ik bevestig zelf één van de cliché beelden die men niet zelden van holebi’s schetst. De teleurstelling in mezelf is groot. Dit valt niet te verbloemen: ik koos voor onbeschermde seks en liet mijn lichaam in de steek. 

Gelukkig laat mijn lichaam mij niet in de steek. Ik kan rekenen op een team dat mij medisch en psychisch ondersteunt.

Gelukkig laat mijn lichaam mij niet in de steek. Ik kan rekenen op een team dat mij medisch en psychisch ondersteunt. Ik leerde dat hiv, hoe potentieel destructief ook, relatief eenvoudig “onder controle” gebracht en gehouden kan worden. Een pil per dag doet de waarden van het virus dalen zodat deze nagenoeg onmeetbaar worden en zodat het hiv onschadelijk wordt voor mezelf en voor anderen. Één pil… maar dan wel elke dag voor de rest van mijn leven. Ik gruwel nog altijd een beetje bij het woord ‘medicatie-afhankelijk’ maar het is wel mijn realiteit geworden.

Warm netwerk

Ik heb al wie mij erg nabij staat, persoonlijk verteld dat ik hiv+ ben. Hoe hard ik voor mezelf ben, des te milder blijken ook nu weer mijn familie en vrienden op wiens steun ik duidelijk onvoorwaardelijk mag rekenen. Er was bezorgdheid, er waren vragen maar er is bovenal steun en warmte. Ik heb onnoemlijk veel geluk met de vrienden die me omringen: zij nemen me om wie ik ben, zonder oordeel, ook met hiv. Ik besef dat jammer genoeg niet iedereen op dit begrip en deze steun kan rekenen. Het is dan ook voor hen die nergens terecht kunnen met hun verhaal dat ik het mijne vertel.  

Hiv is niet ok. Het is levensbedreigend indien niet goed opgevolgd. We moeten er alles aan doen om dit virus niet verder over te dragen. Maar je kiest niet om hiv+ te zijn.

Hiv is niet ok. Het is levensbedreigend indien niet goed opgevolgd. We moeten er alles aan doen om dit virus niet verder over te dragen. Maar je kiest niet om hiv+ te zijn. Hiv is gelukkig goed behandelbaar. Het staat geen lang en gezond leven (meer) in de weg. Zolang je je medisch goed laat opvolgen kan je blijven genieten van vriendschap en intimiteit. Maar laat mijn verhaal vooral inspireren om het taboe te doorbreken. Doe maar gewoon tegen personen die leven met hiv. Weg met de schaamte en de schande. Geen blad meer voor de mond op Wereldaidsdag.