Ik scroll verder door mijn Instragramfeed en geef een hartje aan foto’s van perfect gevormde pecs, abs en triceps. Wanneer een vriend me aanspreekt op mijn geilig like-gedrag, zeg ik dat hij zich geen zorgen moet maken: ik volg enkel fitnessjongens die openlijk gay zijn en daar niet flauw over doen. Bovendien laat ik me niet beïnvloeden door deze posterboys. Het is niet omdat zij een drankje voor hun gespierde lichaam houden, dat ik dit drankje zal kopen. Ondertussen heb ik een home-workout gedownload, ben ik gaan joggen en overweeg ik voor de vierde keer deze week een veel te duur fitnessabonnement, terwijl ik online alvast voedingssupplementen aan het opzoeken ben.

In de krant lees ik een artikel waarin staat dat filmacteurs zonder sixpack moeilijker aan een hoofdrol geraken en een therapeute stelt dat ze steeds meer mannen in haar praktijk over de vloer krijgt die worstelen met hun lichaamsbeeld. De fitnesscentra en psychologensofa’s zitten overvol. Dat ik me onzeker voel over mijn lichaam (ook al ben ik in de ogen van velen waarschijnlijk gewoon That Skinny Bitch Next Door), heeft enerzijds dus niets met homo-zijn te maken. Maar anderzijds is het geen geheim dat ook de homogemeenschap geen warm nest is voor wie afwijkt van het stereotype beeld van ‘de man’. Al zou je misschien het tegenovergestelde verwachten. 

Ze tonen hoe die o zo fragiele mannelijkheid ook in homoland de plak zwaait

Samen met een vriendin kijk ik de documentaire ‘acting straight’ van Tofik Dibi en Willem Timmers. In deze reportage wordt mannelijkheid binnen de gayscene in vraag gesteld. Ik erger me een beetje aan een van de filmmakers omdat hij ieder cliché dat hij in deze documentaire wil aankaarten (namelijk: het dominante ideaalbeeld van de allebehalve ‘verwijfde’ homoman) zelf bevestigt. Hij valt specifiek op mannelijke mannen, noemt vrouwelijke trekjes een minpunt en voelt zich aantrekkelijker omdat hij meer spieren heeft. De gehoopte catharsis blijft uit, maar ik vergeef hem, want hij ziet er goed uit en zijn armspieren zijn inderdaad duidelijk zichtbaar in zijn strakke wollen trui.  

In de documentaire wordt wel mooi in beeld gebracht hoe groot de nadruk op het lichaam ligt bij gay dating. Er worden stigmatiserende profielteksten van dating-apps voorgelezen (‘no fem, no fat, no asian’) en ze laten homo’s aan het woord die worstelen met deze lichaamscultus. Om te tonen hoe die o zo fragiele mannelijkheid ook in homoland de plak zwaait.

Gisteren nam ik daarom het drastische besluit om alle #muscleboys te ontvolgen

Uiteraard waren deze Masc4Masc-beweging en de schaamte en schande ‘een nicht’ te zijn mij niet onbekend - ik keek dus niet verbaasd op van deze documentaire. Maar mijn heteroseksuele vriendin was totaal van slag. Ze had nooit verwacht dat mannelijkheid zo normatief uitgelijnd zou worden in de gayscene. Hoe je je kleedt, hoe je stapt, hoe je gesticuleert en hoe je praat zijn dingen waar je eigenlijk niet over hoeft na te denken. Het is jammer dat wie uit de kast komt en zijn toevlucht zoekt in een veilige bubbel, die de LGBTQ-community zou kunnen zijn, toch met dezelfde normatieve definities geconfronteerd wordt.

Daarom ben ik tijdelijk op eyecandy-dieet. Niet omdat mannen die er graag goed en gespierd willen uitzien een probleem zijn, maar omdat het symbool staat voor een groter verhaal van stereotypering, vooroordelen en discriminatie. En omdat ik daar, in alle flauwe eerlijkheid, onzeker van word. Gisteren nam ik daarom het drastische besluit om alle #muscleboys te ontvolgen. No more #instagay voor mij. Tijd voor #selfcare. (Oké, ik heb misschien twee knapperds bewaard. Maar zij posten ook foto’s over LGBTQ-rechten en soms zelfs over het klimaat. Dan mag het, toch?) 

--

Neal Leemput is performer, theatermaker en artistiek onderzoeker aan het Conservatorium van Antwerpen. Daarnaast schrijft hij opinieteksten en columns over wat hem bezighoudt.