Vandaag is het internationale Coming-Outdag. Uit de kast komen is geen eenmalige gebeurtenis, je blijft het heel je leven doen. Toch heeft elke LGBTQ’er een coming-out die zij/hij/die nooit zal vergeten.

Dorianne Aussems

“Voor ik mijn coming-out deed in de media, vond ik dat ik niet over mijn privéleven hoefde te praten en dat ik niet de nadruk moest leggen op mijn seksuele geaardheid. Maar als iedereen zo redeneert, blijft homoseksualiteit natuurlijk onbesproken. Dus heb ik op een bepaald moment toch besloten om naar buiten te komen met mijn verhaal, en ik ben blij dat ik het gedaan heb. Ook voor mezelf, trouwens. Ik ben veel meer in het reine met mezelf sinds mijn outing. Nu durf ik het al eens sneller zeggen wanneer ik een vrouw knap vind, terwijl ik dat vroeger niet luidop zou hebben uitgesproken.

Ik krijg nog steeds heel veel reacties op mijn coming-out. Onlangs stuurde een meisje nog: “Bedankt, je hebt mijn leven gered”. Dat is te veel eer voor wat ik heb gedaan, maar het toont wel aan dat zo’n expliciete coming-outs nog steeds nodig zijn.

Ik ben veel meer in het reine met mezelf sinds mijn coming-out

Pas op, ik heb het soms ook nog moeilijk, hoor. Als ik in gesprek ben met een conservatief persoon, merk ik dat ik soms de conversatie zo stuur dat ik het niet over dàt onderwerp moet hebben. Dan ben ik best teleurgesteld in mezelf, omdat het mij ook niet altijd lukt om mezelf te zijn.”

Uit de kast komen is dan ook iets heel persoonlijks, je legt echt een deel van jezelf bloot. Maar ik heb nog geen seconde spijt gehad van mijn beslissing.”

Bo Van Spilbeeck

"Toen ik begin vorig jaar mijn coming-out deed, had ik nooit kunnen denken wat die zou teweegbrengen. Tot de dag daarvoor was ik er nog van overtuigd dat het nieuws achteraan in de kranten, bij de tv-pagina’s zou staan, met een klein fotootje ernaast. Maar het is een beetje anders uitgedraaid.

Aan mijn coming-out zijn natuurlijk tientallen jaren van twijfel voorafgegaan. Maar toen ik Petra De Sutter (Europees parlementslid voor Groen en trans vrouw, red.) in februari 2017 ontmoette, is alles in een stroomversnelling gekomen. “Dit is een noodkreet”, zei ik tegen haar, “je moet me helpen".

Zeven maanden later ben ik aan mijn transitie begonnen. Toen ik werd opgebeld door een journalist die wist dat ik aan mijn transitie bezig was, werd het eventjes spannend. Mijn vrouw wist al jaren dat ik als vrouw ging shoppen en dat ik steeds vaker als vrouw leefde, maar veel mensen in mijn omgeving wisten nog van niets. De persdienst van Medialaan heeft toen aan de Vlaamse pers bevestigd dat ik inderdaad aan een transitie bezig was, maar heeft ook uitdrukkelijk gevraagd om daarover tot nader order niets te publiceren. Iedereen heeft zich aan die belofte gehouden, en daar ben ik hen heel dankbaar voor. Toch wist ik: we gaan dit zelf in handen moeten nemen.

Ik heb lang gedacht dat mijn coming-out een klein fait-divers zou zijn

Mijn collega en vriendin Cathérine Moerkerke heeft een reportage over mij gemaakt, en dat voelde heel goed. Op 29 januari 2018 om 19.37 uur heeft Stef Wauters in het VTM-Nieuws aangekondigd dat ik voortaan als vrouw door het leven zou gaan, een dag die ik nooit zal vergeten. Mijn social media ontploften meteen! De dag erna had ik voor om 9 uur al zes radio-interviews gedaan en voor de middag vijf tv-interviews. Tegen ’s avonds had ik voor de rest van de week afspraken bij nationale en internationale media.

Nu, bijna twee jaar later, is de rust nog altijd niet weergekeerd Maar ik besef dat velen in mij een voorbeeld zien. Ik had gedacht dat ik een rolmodel zou kunnen zijn voor mensen zoals ik: oudere mannen die vrouw willen worden. Maar ik word ook heel vaak gecontacteerd door jonge trans vrouwen en trans mannen en zelfs jonge homo’s en lesbiennes. Al die aandacht weegt soms wel door op mijn relatie, omdat mijn vrouw het gevoel heeft dat ze me moet delen met de rest van de wereld. Ze heeft gelijk en daarom wil ik graag dat de rust weerkeert. Anderzijds geven al die positieve reacties mij wel moed en energie.

Xavier Taveirne

“Mijn coming-outverhaal stelt niet veel voor, vind ik. Mijn mama was naar een film aan het kijken toen ik laat van het werk thuiskwam en toen heb ik het haar verteld. Ze vroeg of ze de film mocht uitkijken en daarna reageren. Daar had ze handig tijd mee gewonnen. Maar ze pakte me gewoon goed vast en zei dat het haar niet gek veel uitmaakte. Mijn vader heb ik het een jaar later verteld. Hij was er zelf over begonnen. Maar ook hij maakte er geen punt van. Het is er ook nooit meer over gegaan. Net zoals het er bij mijn zus nooit over ging dat ze op mannen valt. Het was een fait accompli. Meer niet. Toen dacht ik: Hu? En waar is het drama? Nu ben ik blij dat dat er nooit geweest is. Ik gun het iedereen, zo’n nietszeggende coming-out.”

Jitske Van de Veire

“Ik was zeventien toen ik voor het eerst verliefd werd op een meisje. Dat was heel makkelijk: ik had er geen problemen mee en mijn ouders al helemaal niet. Toch ben ik op mijn 19de terug in de kast gekropen. Ik had voor mezelf uitgemaakt: vanaf nu ga ik weer normaal doen, ik word weer hetero. Ik maakte echt een zware identiteitscrisis door. Ik had wel relaties met jongens, maar wanneer ze mentaal en fysiek te dichtbij kwamen, klapte ik dicht. Waarom, dat wist ik niet, ik had totaal verdrongen dat ik mij ooit had aangetrokken gevoeld tot meisjes.

Mijn laatste mannelijke lief was heel knap, de droom van elk meisje. De perfecte jongen eigenlijk.

Ik had die identiteitscrisis nodig om te staan waar ik nu sta

Maar ik voelde niet wat ik moest voelen. Toen ben ik gecrasht. Ik dacht echt dat ik aseksueel was en ben met een psycholoog gaan praten. Toen ze me vroeg wanneer ik voor het eerst verliefd was geweest, dacht ik plots terug aan dat meisje van toen ik 17zeventien was. Toen vielen de puzzelstukjes allemaal in mekaar. Ik besefte - opnieuw - dat ik lesbisch ben, en nu voelde dat plots als een grote opluchting.

Kort daarna heb ik mijn Tinder-profiel aangepast naar ‘geïnteresseerd in vrouwen’ en vrijwel meteen heb ik mijn lief leren kennen met wie ik vandaag nog altijd gelukkig ben. Achteraf bekeken kan ik niet geloven dat ik mezelf zo heb kunnen verloochenen. Maar dat moest ik blijkbaar meemaken om te staan waar ik nu sta. Dus aan iedereen die nog twijfelt: neem vooral de tijd voor je zoektocht en laat je geen druk opleggen. De antwoorden zullen wel komen.”

Jaouad Alloul

Toen ik achttien was, ben ik een jaar naar Parijs gegaan om er te werken in een hotel. Ik was net afgestudeerd als chocolatier, en in Parijs ging er een hele nieuwe wereld voor me open. Ik kon er voor de eerste keer echt volledig mezelf zijn. Op een dag liep ik een winkelcentrum binnen en liep ik voorbij een man. We keken elkaar aan en er was onmiddellijk een sterke fysieke aantrekking tussen ons. Uiteindelijk zijn we iets gaan drinken en hebben we samen de nacht doorgebracht. In totaal zijn we acht maanden samen geweest. Lucio heeft me in de periode heel veel bijgebracht. Hij heeft me geholpen om mijn seksualiteit beter te aanvaarden en vol goede moed terug te gaan naar Antwerpen, zodat ik thuis mijn coming-out kon doen.

Nathalie Delporte

“Ik was nogal een laatbloeier. Toen ik 21 was, ging ik op reis met Up With People, een organisatie die jongeren wilt inspireren om een verschil te maken in de wereld. Ik werd er halsoverkop verliefd op een meisje. Daarvoor had ik er zelfs nooit bij stilgestaan dat verliefd worden op meisjes ook een optie was. In het West-Vlaamse dorp waar ik ben opgegroeid, leek homoseksualiteit niet te bestaan, of ik had het toch nog nooit gezien. Maar nu was ik op reis met een groep wereldburgers, met wie ik elke dag en elke nacht doorbracht, die mijn onzekerheden wegnamen en met wie ik over onderwerpen kon praten waar ik anders nooit over sprak. 

In het dorp waar ik ben opgegroeid leek homoseksualiteit niet te bestaan

Die reis was het begin van mijn coming-out. Ik heb daarna nog een lange weg afgelegd, hoor. Eerst dacht ik dat ik bi was, en ik heb nog relaties met mannen én vrouwen gehad. Maar intussen ben ik al dertien jaar samen met Ilse, en zijn wij gewoon ‘wij twee’, en ‘de twee moeders’, zonder meer. En ik zou het niet anders willen.”

Gilles Van Bouwel

“Ik was 23 en had voor de laatste keer een relatie met een meisje. Na drie maanden heb ik aan haar opgebiecht dat ik dacht dat ik op mannen viel. Het had me enkele jaren gekost om die woorden uit te spreken, maar eenmaal ze uitgesproken waren, ging het snel. Ze dwong me om het tegen haar vriendinnen te zeggen, zodat zij er met hen kon over praten. Op dinsdag had ik het tegen haar gezegd, en dus min of meer uit verplichting heb ik het dat weekend ook aan mijn ouders verteld. 

Ik was vrijdag een hele dag op stap geweest met mama en had kansen genoeg gehad, maar durfde het pas ’s avonds voor de televisie op te biechten. De dag erna kwam mijn papa dan terug van een congres en heb ik het hem verteld toen mama even boodschappen was gaan doen. De blikken van mijn ouders toen ze elkaar in de armen vielen, vergeet ik nooit meer. Mijn ouders hadden niet zozeer problemen met mijn seksuele geaardheid, maar wel met het schuldgevoel dat ze zichzelf aanpraatten: 'Hoe lang heeft onze zoon hiermee geworsteld en waar hebben wij als ouders tekort geschoten als hij vroeger het gevoel had dat hij hierover niet met ons kon praten?'

Het toegeven aan mezelf dat het beeld van huisje, tuintje, boompje, kindje er voor mij helemaal anders zou uitzien, dat vond ik nog het moeilijkste van al

Achteraf gezien ben ik blij dat het zo snel verlopen is, maar op dat moment voelde dat toch vreemd aan. Schrik voor de reacties van mijn omgeving heb ik nooit gehad. Mijn familie is zeer open-minded en mijn vrienden oud genoeg om mijn geaardheid simpelweg te accepteren. Het toegeven aan mezelf dat het beeld van huisje, tuintje, boompje, kindje er voor mij helemaal anders zou uitzien, dat vond ik nog het moeilijkste van al. Ik heb een heel grote kinderwens en door het uitspreken van die woorden op die ene dinsdag werd die wens toch ineens minder waarschijnlijk. Dat blijft tot op de dag van vandaag een hekel punt.